Μακεδονικά 2

Για όσους θυμούνται, στο φύλλο της 26ης Γενάρη, είχα γράψει για το μακεδονικό και επειδή επανέρχομαι εξ ου και ο τίτλος του σημερινού άρθρου. Είναι η τελευταία φορά που θα ασχοληθώ με το θέμα και το κάνω γιατί υποσχέθηκα σε φίλους αναγνώστες να γράψω περισσότερα ώστε το προηγούμενο άρθρο μου να γίνει περισσότερο κατανοητό.

Λοιπόν, φίλοι μου, ποτέ δεν θα μπορέσουμε να αποφασίσουμε τι πρέπει να γίνει με το «Σκοπιανό» αν δεν καταλάβουμε τα ιστορικά δεδομένα και δεν δούμε τα σημερινά πράγματα μέσα από αυτό το πρίσμα. Ταυτόχρονα όμως να καταλάβουμε και τα πολιτικά παιχνίδια που παίχτηκαν και συνεχίζουν να παίζονται στις πλάτες του κόσμου που δεν έχει γνώση επ’ αυτών και άγεται και φέρεται από τον κακώς εννοούμενο πατριωτισμό. Θα πρέπει λοιπόν να θυμηθούμε ότι η περιοχή της Μακεδονίας, όπως και όλα τα Βαλκάνια, πριν το 1912 ήταν Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ήταν δηλαδή ένα κράτος από τα βάθη της Ανατολίας μέχρι την Αλβανία την Ρουμανία και τη Βουλγαρία. Οι λαοί της Βαλκανικής ως πολίτες της Αυτοκρατορίας είχαν το δικαίωμα της ελεύθερης μετακίνησης και εγκατάστασης. Αυτό σημαίνει ότι στην περιοχή της Μακεδονίας είχαν εγκατασταθεί πολλοί Σλάβοι, Έλληνες, Βούλγαροι, Αλβανοί, Βλάχοι, Τσιγγάνοι, Πομάκοι, Τούρκοι οπωσδήποτε, Εβραίοι και πολλοί άλλοι.
Με την νικηφόρα έκβαση των Βαλκανικών πολέμων, η Μακεδονία προσαρτήθηκε στην Ελλάδα κατά το μεγαλύτερο μέρος της. Με τις συνθήκες Βουκουρεστίου 1913 και Νεϊγύ 1919 παρέμεινε ένα πολύ μικρό μέρος στην Βουλγαρία, στην περιοχή που ονομάζεται «Πιρίν», όπου εκεί πλάστηκε το ιδίωμα της «Μακεδονικής γλώσσας» που προέρχεται από την Σλάβικη. Η γλώσσα του «Πιρίν» είναι νεότερο κατασκεύασμα και έχει να κάνει με την διαμάχη των Ελλήνων της διασποράς με τους εκδιωχθέντες κομμουνιστές της Ελληνικής κυρίως Μακεδονίας όπως είμαι σε θέση να γνωρίζω. Ένα μεγαλύτερο κομμάτι προσαρτήθηκε στην Σερβία και πολύ λίγο στην Αλβανία.
Η ιδέα για ένα ανεξάρτητο κράτος με το όνομα Μακεδονία εμφανίζεται το 1910, πριν δηλαδή των Βαλκανικών Πολέμων με κύρια πλατφόρμα την «Πρώτη Βαλκανική Κομμουνιστική Συνέλευση» για την λύση του Μακεδονικού Ζητήματος. Ο Βούλγαρος κομμουνιστής Γκεόργκι Ντιμιτρώφ το 1915 έγραψε ότι «η δημιουργία μιας Μακεδονίας, η οποία διαιρέθηκε σε τρία τμήματα επρόκειτο να ενωθεί ξανά με ίσα δικαιώματα στο πλαίσιο μιας Βαλκανικής Δημοκρατικής Ομοσπονδίας».
Ως ιδέα ζυμώθηκε στις τάξεις των Ελλήνων κομμουνιστών και έχουμε την θέση του ΚΚΕ από το 1924 που υιοθέτησε την άποψη της Κομμουνιστικής Διεθνούς (Komindern)) ότι θα πρέπει δηλαδή να αποσχισθεί η Μακεδονία από την Ελλάδα και να γίνει ανεξάρτητο κράτος που να περιλαμβάνει και τις άλλες «Μακεδονίες Πιρίν και Σκοπίων». Την ιδέα αυτή προπαγάνδισε έντονα ο πρώτος ιστορικά Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ (1924-1926) Παντελής Πουλιόπουλος. Πολλά στελέχη του τότε ΚΚΕ, όπως ο Κορδάτος και ο Αποστολίδης, διαγράφτηκαν γιατί διαφώνησαν ριζικά με αυτή τη θέση του ΚΚΕ. Στην 5η και 6η ολομέλειά της ΚΕ του ΚΚΕ άρχισε να αναθεωρείται η άποψη για απόσχιση και τέθηκαν τα ζητήματα της ισοτιμίας των λαών που ζούσαν στην Ελληνική Μακεδονία χωρίς αποσχίσεις και δημιουργία νέου κράτους. Οριστικά το ΚΚΕ παραιτήθηκε από την ιδέα της ένωσης της Μακεδονίας με κομμουνιστική διακυβέρνηση το 1948 όταν οι Έλληνες κομμουνιστές έχασαν τον Εμφύλιο Πόλεμο και δημιουργήθηκε το χάσμα μεταξύ του Τίτο και της ΕΣΣΔ και της φιλοσοβιετικής Βουλγαρίας.
Εδώ ακριβώς αρχίζει η δεύτερη φάση του προβλήματος. Η αλλαγή των θέσεων του ΚΚΕ για το θέμα, δεν πέρασε αμέσως μέσα στον λαό (μέλη ή συμπαθούντες του ΚΚΕ) και πάρα πολλοί παρέμεναν με την ιδέα της ένωσης. Προσέξτε τις χρονολογίες. Από το 1924 μέχρι το 1948 προπαγανδίζεται η απόσχιση, γίνεται αλλαγή το 1948 εν μέσω εμφυλίου πολέμου, το 1949 λήγει ο εμφύλιος και το 1950 αρχίζουν αυτοί οι ‘Έλληνες κομμουνιστές να φεύγουν-εξορίζονται σε Αυστραλία και Καναδά. Δεν γίνονταν δεκτοί στις ΗΠΑ ούτε και στην Δυτική Ευρώπη. Έτσι εξηγείται γιατί το μακεδονικό αποσχιστικό κίνημα και η αντίθετοί τους οι παμμακεδονικές οργανώσεις ανδρώθηκαν σε αυτές τις δύο χώρες. Δυστυχώς η Ελλάδα, λόγω διώξεων των κομμουνιστών και των κατηγοριών που εξαπέλυσε η άρχουσα αστική τάξη στην Ελλάδα, δεν υιοθέτησε την σωστή απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ της 23ης Μαρτίου 1935 που για πρώτη φορά διατυπώθηκε σαφώς το σύνθημα «της πλήρους εθνικής και πολιτικής ισοτιμίας όλων των μειονοτήτων που ζούσαν στην Ελλάδα χωρίς αυτοδιαθέσεις και αποσχίσεις».
Η Ελλάδα ακολούθησε την πολιτική που ανέφερα στο προηγούμενο άρθρο με κατασκοπίες των λεγόμενων «αυτονομιστών», δημιουργία παμμακεδονικών οργανώσεων, γιορτές των «Δημητρίων» όπου παρεμπιπτόντως ένας μαθητής μου στην Μελβούρνη, με καταγωγή γονέων από Λευκάδα, πήρε και το πρώτο βραβείο. Κατωπόδη θυμάμαι ότι τον έλεγαν. Τότε πολλά λεφτά άλλαξαν χέρια κτκ, κτλ όπως έγραψα στο προηγούμενο άρθρο.
Τα προηγούμενα τα έγραψα για να κατανοήσουμε ποια ήταν τα ιστορικά δεδομένα που προκάλεσαν αυτό το ζήτημα. Βέβαια υπάρχουν και άλλες λεπτομέρειες που δεν εξαντλούνται μέσα σε ένα άρθρο.
Το 1991 που ξέσπασε το ζήτημα έγιναν μεγάλες διαδηλώσεις στην Ελλάδα και σε αυτή της Αθήνας συμμετείχα εγώ, με το ίδια με σήμερα συνθήματα. Τον Απρίλη του 1992 ο Κ. Καραμανλής συγκάλεσε σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών για να καθοριστεί η στάση της Ελλάδας απέναντι στο νεοσύστατο κράτος των Σκοπίων. Τότε συζητήθηκε το πακέτο Πινέιρο της πορτογαλικής προεδρίας της ΕΕ προτείνοντας το όνομα «Nova Macedonia» με ταυτόχρονη κατάργηση αλυτρωτικών θέσεων ή εδαφικών διεκδικήσεων στο σύνταγμά τους. Όπως γράφει στην Καθημερινή της Κυριακής 4/2/18, η Μ. Δαμανάκη, που ήταν τότε πρόεδρος του «Συνασπισμού», το πακέτο το απέρριψε ο Μητσοτάκης με το Σαμαρά, ο οποίος μετά τον έριξε και έκανε το δικό του κόμμα. Από κοντά υπερθεμάτισε και ο Ανδρέας. Όπως λέει η Δαμανάκη έβλεπε θετικά την πρόταση, αλλά «βλέποντας πίεση των συλλαλητηρίων που συγκλόνιζαν τη χώρα με τη συνοδεία θρησκευτικών και άλλων συμβόλων» τάχθηκε και αυτή κατά του Πινέιρο.
Η Δαμανάκη στο άρθρο της, της περασμένης Κυριακής, είναι το μόνο πολιτικό πρόσωπο που κάνει αυτοκριτική, παραδέχεται ότι έκανε λάθος και μας προειδοποιεί ότι και σήμερα με αυτές τις συγκεντρώσεις επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη. Το 1992 μη μου πείτε ότι οι άλλοι πολιτικοί αρχηγοί δεν μπορούσαν να αντιληφθούν τα πράγματα όπως η Δαμανάκη. Δεν το έκαναν όμως γιατί επέλεξαν να πάνε με τα συλλαλητήρια γιατί μετρούσαν περισσότερο οι ψήφοι από το συμφέρον της χώρας.
Έγιναν κι άλλες προσπάθειες να λυθεί το ζήτημα, αλλά οι Ελληνικές θέσεις και οπωσδήποτε οι ακραίες της πολιτικής των Σκοπίων που εκφράζονταν από ακραίων απόψεων πολιτικά πρόσωπα έκαναν το πρόβλημα να χρονίσει.
Προσπαθεί σήμερα να λύσει το ζήτημα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, αλλά χωρίς την συνεργασία με τις άλλες πολιτικές δυνάμεις, οι οποίες με την σειρά τους αν και φραστικά μιλάνε για συναίνεση, στη πράξη και αυτοί παίζουν πολιτικά παιχνίδια. Τα πολιτικά παιχνίδια παίζονται και από τους μαέστρους της κυβέρνησης και το ονομαζόμενο σκάνδαλο «Novartis» χρησιμοποιείται ως αντιπερισπασμός για να ξεχαστεί το συλλαλητήριο της Κυριακής. Δυστυχώς η εξωτερική πολιτική δεν ασκείται με διαδηλώσεις και δημοψηφίσματα γιατί δεν είναι δυνατόν ο λαός να γνωρίζει λεπτομέρειες ιστορικές, πολιτικές και διπλωματικές και διεθνών ισορροπιών για να αποφασίσει λογικά. Τα τελευταίο πολιτικό παράδειγμα από λάθος δημοψηφίσματα είναι τα αποτελέσματα του Brexit που τον τελευταίο καιρό οι περισσότεροι Βρετανοί απορρίπτουν και θέλουν νέο δημοψήφισμα για παραμονή στην ΕΕ.
Για να καταλήξω λοιπόν, η ζωή έδειξε ότι αν είχαμε δεχτεί το πακέτο Πινέιρο, σήμερα η Ελλάδα θα είχε τα Σκόπια οικονομικό προτεκτοράτο, αν κρίνουμε από τις ελληνικές εμπορικές και βιομηχανικές επιχειρήσεις που έχουν μετακομίσει εκεί. Διάφοροι ανόητοι και σήμερα κλαίνε γιατί μας πήραν τον Μέγα Αλέξανδρο κτλ. Μα ποιος επιστήμονας θα δεχόταν τέτοια άποψη αφού ότι έχει γραφτεί για τους Μακεδόνες από την αρχαία εποχή είναι στα Ελληνικά; Με ένα πανεπιστήμιο στα Σκόπια με σχολές ελληνικών σπουδών χρηματοδοτούμενες από την Ελλάδα, θα είχαμε λύσει το ζήτημα από το 1992 όσον αφορά την καπήλευση του ονόματος του Μεγάλου Στρατηλάτη. Είναι προφανές ότι οι πολιτικοί μας δεν γνωρίζουν τίποτα από «Γόρδιο Δεσμό» γιατί διαφορετικά δεν θα είχαμε λύσει μόνο αυτό το θέμα, αλλά και πάρα πολλά άλλα που μας ταλανίζουν και θα τα βρίσκουμε πάντα μπροστά μας.