Θανάσης Μπούρας Πέρασε κιόλας ένας χρόνος! Γράφει ο Νέστωρας Χατζούδης

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ - ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ
Θανάσης Μπούρας  Πέρασε κιόλας  ένας χρόνος! Γράφει ο Νέστωρας Χατζούδης

Απόγευμα προεκλογικής περιόδου δημοτικών εκλογών 1998. Στο εκλογικό μας Κέντρο επί της Βεΐκου, με πλησίασε ο άγνωστός μου τότε Θανάσης Μπούρας, μου είπε ότι είναι υποψήφιος δημοτικός Σύμβουλος στο Συνδυασμό του γιατρού Γιώργου Αργυρού, μου ζήτησε να γνωριστούμε και να ανταλλάσουμε πότε πότε απόψεις για τα προβλήματα του Δήμου. Αυτό ήταν. Από κείνη τη στιγμή ξεκίνησε μια ειλικρινής σχέση αλληλοεκτίμησης, που μας επέτρεπε να ξεδιπλώνουμε ελεύθερα τις απόψεις μας και να συμφωνούμε, τις περισσότερες φορές, πάνω στα τοπικά θέματα παρά τις αντίπαλες ιδεολογικές μας αφετηρίες. Έτσι, χωρίς να γνωρίζω τη σοβαρότητα της κατάστασης της υγείας του, ανυποψίαστος, τον επισκέφτηκα ένα απόγευμα, στις αρχές του περσινού Γενάρη, μετά από τηλεφώνημά του, για να συζητήσουμε κάποιο δημοτικό πρόβλημα. Δεν θυμάμαι ακριβώς πώς εξελίχθηκε η κουβέντα, αλλά φαίνεται πως αντιλήφθηκε γρήγορα την αδυναμία μου να καταλάβω αυτό που προσπαθούσε να μου πει, οπότε σιώπησε για μερικά δευτερόλεπτα, σήκωσε αργά τα θλιμμένα του μάτια και είπε με σταθερή φωνή: «Κοίταξε, Νέστορα, δεν είμαι καλά…! Να λες κανένα καλό λόγο για μένα…!» Η νέα συνάντηση που ορίσαμε για την επόμενη εβδομάδα έμελε να μην πραγματοποιηθεί…..!
Ο Θανάσης Μπούρας, γόνος οικογένειας αποίκων που συγκρότησαν τον πυρήνα της σημερινής ιδιαίτερα δραστήριας, πολυπληθούς πελοποννησιακής κοινωνικής ομάδας της πόλης μας, γεννημένος το 1950, μεγάλωσε στο Γαλάτσι πριν αρχίσει η ραγδαία και άναρχη αστικοποίηση του. Βίωσε έντονα τα παιδικά του χρόνια στο, χωρίς δρόμους και άλλες βασικές αστικές υποδομές, διάσπαρτο από αλάνες «Γαλάτσιον». Το τότε χωριό που όσοι το έζησαν, το θυμούνται για το πράσινο, τις ανθοκαλλιέργειες, τον ελεύθερο χώρο, τον ανοιχτό ορίζοντα, το νερό της Πηγής και το οικείο κοινωνικό περιβάλλον του (όλοι γνωστοί μεταξύ τους). Οι δυσκολίες της ζωής που αντιμετώπιζαν την περίοδο εκείνη οι Γαλατσιώτες, για τον Θανάση δεν αποτελούσαν εμπόδιο. Σφυρηλατούσαν την επιθυμία και την επιμονή του να πραγματοποιήσει τα όνειρα του. Διάβασμα, διάλειμμα για την αγαπημένη του απασχόληση στο Φαρμακείο του ζεύγους Στασινάκη, πεταχτή περατζάδα από την πλανεύτρα αλάνα και από το Δημοτικό και το Γυμνάσιο στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και από κει το μεγάλο άλμα στη άλλη ακτή του Ατλαντικού για μεταπτυχιακές σπουδές.
Ο Θανάσης με Πτυχίο και Διδακτορικό από την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στη Βοστώνη – «ειδικός Παθολόγος με ειδίκευση στην Πνευμονολογία – εργάστηκε επί 15 χρόνια σε διάφορα νοσοκομεία της πόλης αυτής και διετέλεσε Διευθυντής του Νοσοκομείου του προαστίου Somerville. Υπήρξε τακτικός Συνεργάτης για Ιατρικά Θέματα επί 13 έτη στην Ελληνική Ραδιοφωνική Εκπομπή της Βοστώνης “Ψυχή της Ελλάδος”, με φιλανθρωπικό χαρακτήρα». Ήταν ιδιαίτερα αγαπητός στην Ομογένεια με την οποία διατηρούσε συνεχή και στενή επαφή αφού και η σύζυγός του από την ομογενειακή κοινωνία προερχόταν. Εκεί στη Βοστώνη, κατέφυγε στο τέλος για να αντιμετωπίσει, χωρίς δυστυχώς να τα καταφέρει, το πρόβλημά του.
Αφότου επέστρεψε στην Ελλάδα, η δραστηριότητά του στον τομέα της επιστήμης και του επαγγέλματός του υπήρξε πολυσχιδής και έντονη. Από το 1997 ιδιωτικό Ιατρείο στο Γαλάτσι. Επιστημονικός Συνεργάτης: στο «ΥΓΕΙΑ», στο «ΙΑΤΡΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ», στο «ΕΡΡΙΚΟΣ ΝΤΥΝΑΝ», στο «ΙΑΣΩ», στην «ΕΥΡΩΚΛΙΝΙΚΗ». Φανατικός οπαδός του αντικαπνιστικού Κινήματος, έκανε διαλέξεις για το θέμα και έγραφε εκλαϊκευμένα άρθρα : «Εμβολιασμός για τη γρίπη και τον πνευμονιόκοκκο». «Οι κίνδυνοι στην υγεία μας από το κάπνισμα». «Ατμοσφαιρική ρύπανση και αρνητικές επιπτώσεις». «Οι σοβαροί κίνδυνοι από το κάπνισμα στις έγκυες και τα παιδιά». «Αλλεργίες από τρόφιμα, τι πρέπει να προσέχουμε» κ.α.
Τα ενδιαφέροντα του Θανάση όμως για τον άνθρωπο δεν εξαντλούνταν μόνο στο πεδίο της Ιατρικής. Ως υπεύθυνος πολίτης, ελκυόταν και συμμετείχε ενεργά στην τοπική κοινωνική και πολιτική ζωή. Η παρουσία του ήταν συνεχής, έντονη και ουσιαστική. Δημοτικός Σύμβουλος συνεχώς από το 1998. Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου. Πρόεδρος και υπεύθυνος διαφόρων άλλων Οργανισμών και Επιτροπών του Δήμου. Η παρουσία του στους θεσμούς αυτούς της τοπικής εξουσίας δεν ήταν τυπική αλλά στο πλαίσιο του πολιτικού και ιδεολογικού προσανατολισμού του, συνιστούσε ειλικρινή προσπάθεια αντιμετώπισης των προβλημάτων του Δήμου και βελτίωσης των όρων διαβίωσης των Γαλατσιωτών. Αντικειμενικός και με ειλικρινή διάθεση να συμβάλει στην προώθηση θεμάτων που αφορούσαν το συλλογικό συμφέρον, δεν είχε πρόβλημα να υιοθετήσει και να στηρίξει προτάσεις που έκρινε θετικές ανεξάρτητα από το Φορέα ή το πρόσωπο που τις κατέθετε. Όπως δεν δίσταζε να έρθει και σε ευθεία αντιπαράθεση, να καυτηριάσει και να απορρίψει θέσεις και προτάσεις που έκρινε αρνητικές για το Γαλάτσι και τους δημότες. Αναφέρω μόνο δύο χαρακτηριστικές περιπτώσεις που τον έφεραν σε ευθεία σύγκρουση – καθόλου εύκολη υπόθεση ! – με τον τότε Δήμαρχο Βασίλη Παπαδιονυσίου.
Η μία αφορούσε την περίπτωση της Δημοτικής Βιβλιοθήκης. Όταν, ως δημοτικός Σύμβουλος, διαπίστωσε ότι ο Δήμος δεν διέθετε Δημοτική Βιβλιοθήκη παρά το γεγονός ότι από δεκαπενταετίας είχε συσταθεί σχετικό Νομικό Πρόσωπο και καταβάλλονταν ενοίκια από το 1989 για τη …στέγασή της, με τη δήλωσή του «το μέλλον δεν μπορεί να περιμένει άλλο. Αρκετή ήταν η καθυστέρηση των 15 χρόνων. Ήδη μπαίνουμε στο 2000 και βιβλιοθήκη δεν βλέπουμε ακόμα», γνωστοποίησε την πρωτοβουλία του για δημιουργία «μιας από τις πιο σύγχρονες Δημοτικές Βιβλιοθήκες της χώρας», ότι για δημιουργία αρχικού κεφάλαιου «διέθεσε 1.000.000 δρχ» και ότι «σημαντικές προσωπικότητες και επώνυμοι Γαλατσιώτες έχουν προσφερθεί να ενισχύσουν την πρωτοβουλία αυτή». Περιττό να περιγράψω την οργίλη υποδοχή της πρωτοβουλίας του αυτής και την αντιμετώπιση του ίδιου από το Δήμαρχο Β. Παπαδιονυσίου.
Η άλλη περίπτωση αφορούσε στην περιβόητη ενδογαλατσιώτικη σύγκρουση σχετικά με τη χωροθέτηση του εξίσου περιβόητου ΠΑΛΑΙ που ο Δήμαρχος προσπαθούσε από το 1988, εν αγνοία του Δ.Σ. και των Γαλατσιωτών, να την επιβάλλει στα διοικητικά όρια της πόλης μας και δη σε δασική – αναδασωτέα έκταση. Ο Θανάσης, αφού δήλωσε ότι «.. ένα τόσο μεγάλο θέμα …. εγώ δεν το ήξερα» (και ποιος το ήξερε!) και συμφωνώντας με τις σοβαρές και πειστικές αντιρρήσεις που διατυπώνονταν γενικότερα σχετικά με την αναγκαιότητα και ωφελιμότητα ενός τέτοιου γιγάντιου έργου, εξέφρασε, με τη χαρακτηριστική ευγένεια του λόγου του, τον προβληματισμό του: «μήπως θα ήταν πιο καλό ενδεχομένως κάποια άλλα μικρά γήπεδα αποκλειστικά για το Γαλάτσι; …Ποια είναι τα οφέλη του Γαλατσίου; Τα παλέψαμε στο μαξίμουμ; ». Και γι’ αυτή του τη θέση ο Θανάσης εισέπραξε μια απαράδεκτα απαξιωτική απάντηση από το Δήμαρχο. (Συνεδρίαση Δ.Σ. 29-5-2000)
Το ζωηρό ενδιαφέρον του, όμως, δεν περιοριζόταν στους ασθενείς του και τις δημοτικές υποθέσεις. Η γαλατσιώτικη πελοπονησιακή παροικία δεν ήταν δυνατόν να τον αφήσει αδιάφορο. Μέλος του τοπικού Συλλόγου των Πελοπονησίων ασχολήθηκε ενεργά με τα προβλήματα και τα ενδιαφέροντα τους. Οι συντοπίτες του, αναγνωρίζοντας και τιμώντας το αναμφισβήτητο κοινωνικό κύρος και την αξιοπιστία του, τον εξέλεξαν στο αξίωμα του Προέδρου του Συλλόγου δίνοντας του τη δυνατότητα με τις πρωτοβουλίες του να προωθήσει και να αναδείξει την πλούσια πολιτιστική και πολιτισμική παράδοση αυτού του ξεχωριστού ελλαδικού διαμερίσματος για το οποίο αισθανόταν υπερήφανος.
Με τη συμμετοχή του όμως γενικότερα στο τοπικό κοινωνικό γίγνεσθαι συνέβαλλε και στο υπό διαμόρφωση σύγχρονο γαλατσιώτικο πολιτισμικό γνώρισμα που γεννιέται μέσα από τη συνεχή δυναμική επαφή και αέναη συνομιλία τόσων και τόσο διαφορετικών πολιτισμικών παραδόσεων που συμβιώνουν στο σημερινό Γαλάτσι. Ενδεικτικά αναφέρω τη συμβολή του στην αναδάσωση και προστασία των περιαστικών εκτάσεων (μέλος του Συνδέσμου Δήμων για την προστασία των Τουρκοβουνίων), την ενεργό συμμετοχή του στις ποικίλες κοινωνικές και πολιτιστικές πρωτοβουλίες της ΔΡΑΣΗΣ, μεταξύ των οποίων και στις θεατρικές παραστάσεις όπου του δινόταν η ευκαιρία να ξεδιπλώνει και το υποκρυπτόμενο υποκριτικό του ταλέντο.
Μέσα από αυτή την έντονη δημόσια δραστηριότητα του ήρθε σε επαφή, γνώρισε και αναγνώρισε το μέγεθος και τη σημασία της προσφοράς στο Γαλάτσι του Βασίλη Ζαφειράκη, που ο πρώιμος θάνατός του υπήρξε πραγματική απώλεια για τη πόλη μας. Ο Θανάσης υπήρξε ο μοναδικός Δημοτικός Σύμβουλος που αισθανόταν και εξέφραζε την ανάγκη ο Δήμος να τιμήσει το Β. Ζαφειράκη για την προσφορά του, ιδιαίτερα για τη σωτηρία και αξιοποίηση των περιαστικών εκτάσεων.
Αλλά κοντά στα τόσα που έκαναν τη κουβέντα με το Θανάση ενδιαφέρουσα και απολαυστική, ήταν και το αξεπέραστο ταλέντο του να σαρκάζει με ανεπανάληπτη μιμητική τεχνική πρόσωπα και καταστάσεις χωρίς να αφήνει στο απυρόβλητο ούτε τον εαυτό του. Γι’ αυτό ήταν δεκτικός στη δημόσια κριτική και απολάμβανε το σκωπτικό σχολιασμό. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την τηλεφωνική υπενθύμιση του όταν πλησίαζε η αλλαγή του χρόνου: «Νέστορα κοίταξε μη με ξεχάσεις …!» Ήταν τότε που συνήθιζα κάθε Δεκέμβρη να γράφω στο τοπικό Τύπο τον ετήσιο Καζαμία μου και φυσικά δεν τον άφηνα στο απυρόβλητο….!
Αυτός ήταν ο Θανάσης. Σεμνός, προσηνής, ευχάριστος, πρόθυμος πάντοτε να προσφέρει και να βοηθήσει. «Ακόμα και να αντιγράφουν από τα γραπτά του βοηθούσε» θυμάται συμμαθητής του στο ίδιο θρανίο. «Ήταν καλή ψυχή ο Θανάσης» συμπλήρωσε. Γι’ αυτό και το πέρασμα του θα μείνει βαθιά χαραγμένο στη γαλατσιώτικη συλλογική μνήμη.
(Πηγές: Προσωπικό Αρχείο, Διαδίκτυο)

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Πήγαινε στην κορυφή