Ο αριστερός και οι «πολύ αριστεροί»

Γράφει ο «ρέπων έμφυτα αριστερότερα του ΣΥΡΙΖΑ»
«Αν αυτή η κυβέρνηση δεν πετύχει ή καταρρεύσει, τι θα ακολουθήσει; Κάποιοι, “πολύ αριστερο”, πιστεύουν ότι τότε θα δικαιωθούν ακόμη περισσότερο. Τι δικαίωση, όμως, θα είναι από ένα λαό σε απείρως χειρότερη θέση απ’ αυτή που του άφησαν τα μνημόνια και οι Τρόικες 2010 -2014, δηλαδή με πολύ χαμηλότερο ηθικό και αντιστάσεις, εύκολη πλέον λεία στον ολοκληρωτισμό,στον εξανδραποδισμό;»

Το σύνθημα – η γραμμή είναι παντού, και όχι μόνο στο εσωτερικό της χώρας. Και είναι απλό: «αν αποτύχει ο ΣΥΡΙΖΑ, έρχεται η Χρυσή Αυγή», ή, σε ακόμα απλούστερη και διαζευκτική μορφή, «ή ΣΥΡΙΖΑ ή φασισμός». Οι συνεπαγωγές του είναι επίσης απλές: όποιος τολμήσει να ασκήσει κριτική στο ΣΥΡΙΖΑ ή να ξεφουσκώσει το κλίμα ευφορίας για «εθνική συναίνεση», παίζει το παιχνίδι του φασισμού. Και συνεπώς, «κρυφοφασίστας» είναι αυτός που θυμίζει ότι η ανακήρυξη του αντιφρονούντα στο μικροαστικό παραλήρημα σε «εθνικό μειοδότη», η δια ροπάλου εξαφάνιση της αναφοράς στην ταξική πάλη και την ταξική διαίρεση της κοινωνίας, η πλήρης και οχλαγωγική παράδοση στην πρόταξη των «κοινών συμφερόντων» αστικής και εργατικής τάξης, είναι θεμελιώδη γνωρίσματα της φασιστικής ιδεολογίας: η διαβολική αντιμετάθεση ρόλων που καθρεφτίζει τη σάπια ψυχή του φασισμού έφτασε ήδη στην τελειότερη μορφή της.
Αυτό είναι ένα πρώτο σημάδι ότι τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά στην Ελλάδα. Αλλά δεν εξαντλεί την αβυσσαλέα δυναμική του συνθήματος, της γραμμής, που παπαγαλίζεται όλο και πιο αυτόματα από μάζες που έχουν μπερδέψει την κατάθλιψη με την ευφορία και την σύγχυση με την σκέψη.  
Γιατί το ουσιώδες ερώτημα που τίθεται από το σύνθημα αυτό είναι: τι είδος φραστική πρακτική αντανακλά; Πρόκειται, με απλά λόγια, για διάγνωση ή για δήλωση πρόθεσης; Αυτός που το αναπαράγει λέει: «διαπιστώνω ότι αν αποτύχει ο ΣΥΡΙΖΑ θα ενισχυθεί, φευ, η Χρυσή Αυγή… απ’ τους άλλους» ή μήπως λέει «αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κάνει ό,τι φαντασιώνομαι εγώ ότι θα κάνει, τότε θα προσφύγω εγώ στη Χρυσή Αυγή»;
Θα μπορούσε κανείς να σπαταλήσει πολύ άχρηστο χρόνο αναλογιζόμενος τι απ’ τα δύο δηλώνεται απ’ τη φράση. Άχρηστο, γιατί το ζήτημα επιλύεται πολύ απλά:
Είτε την ερμηνεύσει κανείς με τον πρώτο τρόπο, είτε με το δεύτερο, το συστατικό της στοιχείο είναι ότι για τον φορέα της δεν υπάρχει σοσιαλιστική λύση και προοπτική, και η αναφορά σ’ αυτή απαγορεύεται ασυνειδήτως. Ούτε καν περνάει απ’ το μυαλό του υποτιθέμενου «διαγνώστη» η προοπτική να ενδυναμωθεί κάτι άλλο απ’ τον φασισμό.
Η ασύνειδη της ύπαρξής της λογοκρισία, απ’ το ίδιο το πεδίο του εφικτού, μιας τέτοιας λύσης, δεν είναι ποτέ απλά «διαπίστωση». Είναι επίσης βούληση, επιθυμία. Βλέπεις μπροστά σου αυτό το οποίο αναζητάς, δηλαδή, αναπόφευκτα, επιζητάς· δεν βλέπεις αυτό το οποίο αποστρέφεσαι.
Επειδή εγώ πιστεύω στον σοσιαλισμό, λοιπόν, ελπίζω, είμαι αναγκασμένος να ελπίζω, ότι αν «αποτύχει ο ΣΥΡΙΖΑ» (ένας Θεός ξέρει τι εννοείς με αυτό) μπορεί να πετύχουν οι κομμουνιστές να καταλάβουν αυτοί την εξουσία. Είμαι αναγκασμένος να παλέψω με όλες μου τις δυνάμεις για αυτό γιατί καμία άλλη στάση δεν είναι συμβατή με την σοσιαλιστική ιδεολογία μου.
Επειδή εσύ που αναπαράγεις το εν λόγω σύνθημα – γραμμή δεν ελπίζεις σε τίποτε τέτοιο, επειδή δεν πιστεύεις σε τίποτε τέτοιο, κι έτσι δεν βλέπεις παρά μία και μόνο μία εναλλακτική στη σοσιαλδημοκρατία: το φασισμό.
Υ.Γ. Αντιγράφω από την εργασιακή χάρτα της φασιστικής Ιταλίας
Άρθρο 4
Στις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, η αλληλεγγύη των διαφόρων παραγόντων της παραγωγής βρίσκει την απτή της έκφραση στην συμφιλίωση ανάμεσα στα αντίθετα συμφέροντα των εργοδοτών και των εργατών, και στην υποταγή τους στο ανώτερο συμφέρον της παραγωγής.
Άρθρο 6
Οι νόμιμες συνδικαλιστικές οργανώσεις εξασφαλίζουν την νομική ισότητα ανάμεσα στους εργοδότες και τους εργαζόμενους, διατηρούν την πειθαρχία της παραγωγής και της εργασίας, και προωθούν την τελειοποίησή τους. Το σωματείο αποτελεί την οργάνωση ενός πεδίου της παραγωγής και εκπροσωπεί τα συμφέροντά του ως συνόλου. Εφόσον τα συμφέροντα της παραγωγής είναι εθνικά συμφέροντα, τα σωματεία αναγνωρίζονται εκ του νόμου ως κρατικές οργανώσεις στη βάση αυτής της εκπροσώπησης.
Άρθρο 8
Οι εμπορικοί σύνδεσμοι των εργοδοτών υποχρεούνται να προωθούν με κάθε τρόπο την ανάπτυξη και τελειοποίηση των προϊόντων και την μείωση του κόστους.
Άρθρο 13
Οι οικονομικές απώλειες που οφείλονται στις κρίσεις και τις διακυμάνσεις στις τιμές συναλλάγματος πρέπει να μοιράζονται ίσα ανάμεσα στα δύο στοιχεία (το κεφάλαιο και την εργασία).
Άρθρο 22
Το κράτος θα πιστοποιεί και θα ελέγχει την απασχόληση και την ανεργία, εφόσον αυτοί είναι οι δείκτες της παραγωγής και της εργασίας.
Άρθρο 26
Η ασφάλιση είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα του πνεύματος συνεργασίας ανάμεσα στις τάξεις. Οι εργοδότες και οι εργαζόμενοι θα συνεισφέρουν στο κόστος αναλογικά.
Αναρωτήθηκες ποτέ γιατί ο σημερινός φασισμός δεν έχει ανάγκη ούτε τους δικούς του Πάουντ, ούτε τους δικούς του Γουίντχαμ Λούις, ούτε τους δικούς του Γέιτς, ούτε τους δικούς του Χάιντεγκερ ή Μπλανσό για να συγκροτηθεί ιδεολογικά; Είναι, μήπως επειδή, η «διανοητική» του πτέρυγα, η «μαλακή» εκδοχή των σιδερένιων του γροθιών, επιτελείται ήδη… από την μη κομμουνιστική αριστερά; Δηλαδή, από όλα τα ρεύματα του «σοσιαλισμού» που συνειδητά και συγκροτημένα προωθούν την «συμφιλίωση» κεφαλαίου και εργασίας και την αποφυγή της επαναστατικής σύγκρουσης στο όνομα μιας «ειρηνικής μετάβασης» σε μια θολά «δικαιότερη κοινωνία» – και μάλιστα, εδώ και δεκαετίες;