Πιέσεις

Για ένα λογικά σκεπτόμενο πολίτη δεν θα ήταν έκπληξη οι πιέσεις που ασκούνται αυτές τις μέρες στην κυβέρνηση όσον αφορά την προσπάθειά της να βρει μια διαφορετική, λογική και βιώσιμη λύση για την διαχείριση του δημοσίου χρέους.

Mέχρι τώρα η κυβέρνηση δεν έχει πει ότι δεν πληρώνει το χρέος προς τους εταίρους. Αυτό που ζητά είναι να γίνει μια επαναδιαπραγμάτευση των όρων αποπληρωμής ώστε με την ελάφρυνση και σταθεροποίηση της οικονομίας να έρθουν επενδύσεις. Οι επενδύσεις θα φέρουν αύξηση του ΑΕΠ, που με την σειρά του θα καταστήσει τους όρους μείωσης του δημοσίου χρέους πιο ελαφρούς με συνέπεια να υπάρξει μια αλυσιδωτή αντίδραση ανάπτυξης. Η αίσθησή μου είναι ότι αυτή τη στιγμή η ελληνική οικονομία είναι σαν ένα συμπιεσμένο ελατήριο που περιμένει το τράβηγμα της σκανδάλης. Η δε σκανδάλη είναι η σταθεροποίηση – μη περικοπή μισθών και συντάξεων και ρύθμιση του δημοσίου χρέους. Βέβαια, αυτά δεν μπορούν να γίνουν αν δεν υπάρξει πρόγραμμα και όχι το πρόγραμμα των Γερμανών.
Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ αυτή τη στιγμή (τουλάχιστον το υπουργικό συμβούλιο) δεν φέρει βάρη – υποχρεώσεις διαφθοράς που έφεραν όλες ανεξαιρέτως οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Αυτή η ελευθερία είναι ένα πλεονέκτημα και ευκαιρία να δημιουργήσει ένα νέο, απλό και αυστηρό φορολογικό σύστημα που θα καταστεί ένας από τους πυλώνες της ανάπτυξης της χώρας. Το γράφω αυτό, γιατί τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα πίεζαν στην κατεύθυνση δημιουργίας ενός πολύπλοκου συστήματος που θα έκανε ευκολότερη τη φοροδιαφυγή τους.
Η αναθεώρηση του φορολογικού θα πρέπει να είναι η πρώτη μέριμνα της κυβέρνησης μετά την διευθέτηση των επειγόντων θεμάτων που προσπαθεί να αντιμετωπίσει σήμερα η κυβέρνηση. Ο λόγος είναι ο εξής: Όσο πιο σύντομα ψηφιστεί το φορολογικό, τόσο συντομότερα θα δημιουργηθούν τετελεσμένα φορολογικά γεγονότα που μια μελλοντική κυβέρνηση συντηρητικών αποχρώσεων δεν θα μπορέσει εύκολα να πάρει πίσω με νέα αλλαγή του φορολογικού συστήματος. Όποιος θυμάται, κάτι ανάλογο έγινε με τα αντικειμενικά κριτήρια του Τσοβόλα. Η αλλαγή του φορολογικού θα πρέπει να ψηφιστεί από όσο το δυνατόν περισσότερους βουλευτές να έχει δηλαδή μια «ισχυρή πλειοψηφία».
Ακόμη το πλεονέκτημα της κυβέρνησης είναι ότι αφού δεν έχει βάρη με τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, θα μπορέσει ευκολότερα να κάνει ενέργειες ώστε να μαζέψει τα κλεμμένα από τους φοροφυγάδες. Να δούμε για παράδειγμα ποια είναι τα άτομα στην λίστα Λαγκάρντ. Θα πρότεινα στον πρωθυπουργό, αν και ο ίδιος μπορεί να το έχει σαν άσσο στο μανίκι, να ανοίξει την υπόθεση της Ζήμενς. Να πει π.χ. ότι όλοι πρέπει να δικαστούν όλοι δωροδοκούντες και δωροδοκούμενοι, δηλαδή Έλληνες, Γερμανοί και η Ζήμενς όπως έκαναν και οι Αμερικανοί βρε αδελφέ…
Όπως όλοι βλέπουμε αυτές τις μέρες οι πιέσεις κυρίως από τους Γερμανούς είναι αφόρητες. Τις πιέσεις τους οι Γερμανοί τις περνάνε κατ’ αρχήν μέσω των άλλων κυβερνήσεων π.χ. Γαλλία, Ιταλία κ.τ.λ. Το ίδιο και χειρότερο θα κάνουν οι ίδιοι οι Γερμανοί όταν συναντηθούν με τον πρωθυπουργό. Η γενικότερη όμως διαπίστωση είναι ότι οι Γερμανοί έδειξαν την δύναμή τους και όλοι οι άλλοι συνέταιροι στην ΕΕ είναι ανήμποροι να τους αντισταθούν. Η γραμμή πέρασε μέσω Ντράγκι και μας δήλωσε ότι σε λίγο δεν θα δέχεται τα κρατικά μας ομόλογα.
Η Γερμανία έγινε ο διοικητής και φοβάμαι ότι θα γίνει και ο δυνάστης της γηραιάς ηπείρου. Να δούμε αν θα βγει ένας μεγάλος ηγέτης μεγάλης χώρας που θα έχει το σθένος να κουρέψει τις ηγεμονικές βλέψεις της γιατί η Ελλάδα μπορεί να θέλει, αλά δεν δύναται. Έκανε και μια προσπάθεια ο Ομπάμα να υποστηρίξει την Ελλάδα. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα μείνει στα λόγια και θα υποστηρίξει έμπρακτα την χώρα.
Εδώ βέβαια τίθεται ένα θεμελιώδες ερώτημα που σίγουρα θα του το έχει θέσει η Γερμανία. Και ποιο είναι αυτό; Είναι ότι το ζήτημα της Ελλάδας είναι πλέον εσωτερική υπόθεση της ΕΕ και δεν θα έπρεπε να επεμβαίνει η Αμερική στα εσωτερικά της Ένωσης. Τα αιτήματα της Ελλάδας δεν είναι μόνο η διευθέτηση του δημοσίου χρέους και η αλλαγή μνημονίων κ.τ.λ. Υπάρχει η άποψη της κυβέρνησης για μια γενικότερη αλλαγή στα της ΕΕ και αλλαγής πορείας με στόχο το όφελος των πολιτών και όχι των τραπεζών. Κάποιος από τους κυβερνητικούς Γερμανούς μας είπε ότι δεν μπορεί μια μικρή χώρα να έρθει και να ζητά αλλαγές στην ΕΕ. Βεβαίως και δεν μπορεί. Αν όμως εκλεχτούν κυβερνήσεις ανάλογες με την Ελληνική τότε να δείτε τι αλλαγές θα γίνουν. Περιμένουμε να δούμε την Ισπανία με τους Podemos.
Σε αυτό το σημείο εστιάζονται οι αντιδράσεις γιατί αν δέχονταν ασυζητητί τις ελληνικές απόψεις, τότε θα άρχιζαν να μπαίνουν τα θεμέλια για μια νέα εποχή στις σχέσεις των κρατών μελλών της ΕΕ. Κάποιες ενδείξεις ήδη υπάρχουν, όπως το πρόγραμμα της ΕΚΤ αγοράς κρατικών ομολόγων που δεν είναι τίποτα άλλο από την έκδοση νέου χρήματος. Αυτό το πράγμα το έκανε πριν πέντε χρόνια η Αμερική και εδώ και 18 μήνες έχει μπει σε τροχιά ανάπτυξης. Αφού η Ευρώπη έβλεπε το σχέδιο της Αμερικής, θα ήταν λογικό να αναρωτηθεί κάποιος γιατί δεν ακολούθησε και αυτή το σχέδιο, αλλά το εφαρμόζει τώρα που έχει ήδη συντελεστεί η ζημιά; Μια υπόθεση είναι ότι η Γερμανία είχε μεγάλα κέρδη με τις δανειοδοτήσεις κρατών που δεν είναι μόνο οι τόκοι που εισέπραξε και θα εισπράττει στο μέλλον, αλλά και η μακροχρόνια επιβολή πολιτικής στα δανειοδοτούμενα κράτη που μόνιμα θα εξυπηρετούν τα συμφέροντα της Γερμανίας.
Οι τελευταίες εξελίξεις δείχνουν ότι οι πιέσεις θα είναι αφόρητες και δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τι θα πράξει η Ελληνική κυβέρνηση. Το θέμα είναι ότι έχουμε πάρει ανάποδες και εγώ προσωπικά είμαι διατεθειμένος να τα τινάξω όλα στον αέρα. Είπαμε, θέλουμε αλλαγή ώστε να μπορούμε να βγάλουμε περισσότερα λεφτά να σας αποπληρώσουμε το χρέος και να πάρει μια ανάσα ο λαός. Μην το κάνουμε σαν τους παλιούς μπακάληδες τοκογλύφους, που όταν πούλαγε ο φτωχός αγρότης τη σταφίδα του, ο μπακάλης του έλεγε άσε τα δικά σου λεφτά να στα φυλάω και εγώ θα σε δανείζω για να περνάς με αποτέλεσμα ο αδύναμος αγρότης να είναι μια ζωή χρεωμένος και υποχείριο του τοκογλύφου. Φτάνει πια…!