Χριστούγεννα με προσφορά, γράφει ο Γιώργος Πένταρης

Ο Δυτικός κόσμος έχει τα Χριστούγεννα ως την σπουδαιότερη γιορτή του χρόνου σε αντίθεση με τους Έλληνες. Εμείς έχουμε το Πάσχα και υπάρχουν συγκεκριμένοι ιστορικοί λόγοι για αυτή τη διαφοροποίηση που δεν είναι του παρόντος. Βέβαια, τα τελευταία χρόνια, και η χώρα μας προσπαθεί, ασθμαίνουσα, να ακολουθήσει την Δύση στο επίπεδο και διάρκεια των χριστουγεννιάτικων εορτασμών υπακούοντας στα κελεύσματα των δυνάμεων του εμπορίου.
Κάθε χρόνο λοιπόν γίνονται εκδηλώσεις, φτιάχνονται χριστουγεννιάτικα δένδρα, γίνονται στολισμοί και βέβαια στίφη ζητιάνων κατακλύζουν τα μέσα μαζικής μεταφοράς και όπου αλλού μαζεύεται κόσμος για τα ψώνια του. Εκμεταλλεύονται και αυτοί το πνεύμα των ημερών για βοήθεια και ελεημοσύνη, το οποίο χαρακτηρίζει τον Έλληνα. Η ελεημοσύνη είναι σήμερα μια έννοια που έχει πάρει και πολιτική χροιά με την επιδοματική πολιτική της κυβέρνησης. Δεν είναι όμως ώρα να ασχοληθούμε με αυτά τα θέματα, οπότε θα ασχοληθούμε κυρίως με τα ζητήματα του νοήματος της γέννησης του Χριστού.
Είναι πολλοί που αμφισβητούν την γέννηση του Χριστού και την πηγή των λόγων του, αλλά πολύ περισσότεροι αυτοί που πιστεύουν στο αντίθετο. Δεν θα ασχοληθώ με το ζήτημα της αλήθειας ή όχι της Γέννησης, αλλά με το γεγονός της Γέννησης ως έννοιας.
Η γέννηση ως γεγονός συμβαίνει συνεχώς στην Φύση και είναι σφιχταγκαλιασμένο με τον θάνατο. Δεν υπάρχει θάνατος αν δεν υπάρχει ζωή και δεν υπάρχει ζωή αν δεν υπάρχει θάνατος. Αυτά τα δύο κυρίαρχα γεγονότα, ζωή – θάνατος, δεν είναι παγκόσμια αλλά είναι Συμπαντικά. Γαλαξίες γεννιούνται και άλλοι γαλαξίες πεθαίνουν, αστέρια γεννιούνται και κάπου αλλού στην απεραντοσύνη του Σύμπαντος άλλα αστέρια πεθαίνουν, πλανήτες γεννιούνται εδώ και κάπου αλλού πεθαίνουν, παιδιά γεννιούνται εδώ και παιδιά πεθαίνουν στην Συρία ή στην Υεμένη π.χ. Όλα αυτά τα γεγονότα εντάσσονται στην διαλεκτική κίνηση της ιστορίας την «Μεταβολή». Τα πάντα ρει είχε πει ο Ηράκλειτος και με την ρήση του αυτή έσπειρε τα πρώτα σπόρια του Διαλεκτικού Υλισμού που έμελλε να καθορίσει την πορεία της ανθρωπότητας τον 20ο αιώνα μέσω των Μαρξ και Ένγκελς.
Όλοι, λοιπόν, ανεξαιρέτως είμαστε υποκείμενα της μεταβολής και αν το χωνέψουμε για τα καλά τότε όχι μόνο θα είμαστε καλύτερα στη ζωή μας, αλλά θα φύγουμε από αυτή με ηρεμία και γιατί όχι με ελπίδα;
Την γέννηση λοιπόν, ως ένα αντίβαρο του θανάτου, είναι αυτή που πρέπει να γιορτάζουμε κάθε χρονιά αυτές τις μέρες. Η γέννηση όμως ως έννοια δεν υφίσταται μόνο ως το γεγονός της φυσικής γέννησης ενός νέου ανθρώπου, ζώου ή φυτού, αλλά και μιας ιδέας, μια ομάδας ατόμων που καθορίζεται από ένα κοινό σκοπό, μιας οικονομικής ή μαθηματικής θεωρίας, μιας νέας κοινωνικής συμπεριφοράς για να αναφέρουμε τα ελάχιστα που συμβαίνουν στην Κοινωνία και τη Φύση. Αυτά τα τελευταία είναι που καθόρισαν την πορεία της ανθρωπότητας και θα συνεχίσουν στο μέλλον να την καθορίζουν. Και δεν είναι μόνο η γέννηση, αλλά και η διάρκεια που μπορεί να έχει μια ιδέα ή μια κοινωνική συμπεριφορά ή πρακτική. Σε αυτή την περίπτωση αυτός που γεννά μια ιδέα π.χ. είναι εν δυνάμει αθάνατος στο μέτρο που οι ιδέες του παραμένουν επίκαιρες.
Πάρτε για παράδειγμα τον Πλάτωνα ή τον Σωκράτη. Οι ιδέες τους είναι ακόμη επίκαιρες και ζωντανές μετά από 2.500 χρόνια και όσο επίκαιρες είναι αυτές τόσο και ο Σωκράτης, αλλά και οι άλλοι μεγάλοι γίγαντες της σκέψης ζουν ανάμεσά μας όπως οι ιδέες τους.
Γεννιόμαστε λοιπόν και εξ αυτού του γεγονότος υποκείμεθα στον Μεγάλο Νόμο της Μεταβολής και θα υποστούμε τον θάνατο. Πώς θα τον αντιμετωπίσουμε; Με τις ιδέες. Με τη σκέψη. Με τη δημιουργία είτε αυτή υπάγεται στην σφαίρα της τέχνης είτε της επιστήμης. Με την βοήθεια στην ανθρωπότητα και στην Φύση.
Μέσα σε αυτά τα πλαίσια θα πρέπει να δει ο καθένας την σχέση του με την Γέννηση. Είναι ευκαιρία δημιουργίας, παραγωγής πρωτότυπης σκέψης, πράξεων που βοηθούν τον άνθρωπο μεμονωμένα ή συλλογικά. Η γέννηση είναι και πράξη προσφοράς. Αν θέλαμε να δώσουμε ένα σύγχρονο νόημα στους «Μάγους με τα δώρα», θα πρέπει να την δούμε και ως ευκαιρία για να προσφέρουμε κάτι στην κοινωνία ή τη Φύση. Το ζήτημα της προσφοράς είναι πολύ σημαντικό που και αυτό μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο στην αιωνιότητα. Να πάρουμε από την προσφορά οργάνων για μεταμόσχευση; Για τις δράσεις για αναγέννηση και προστασία του περιβάλλοντος; Για την βοήθεια σε ανθρώπους που θα τους λέγαμε απόκληρους της κοινωνίας, για την βοήθεια σε ανθρώπους άρρωστους ή σε αδικημένα παιδιά;
Είναι οι μέρες που πρέπει να αρχίσουμε να γινόμαστε «Μάγοι με τα δώρα» και όχι μόνο για μια δυο μέρες, αλλά όσο περισσότερο μπορούμε. Θα μπορούσαμε να προσδιορίσουμε εδώ τα αίτια μιας προσφοράς ως ιδιοτελή και ανιδιοτελή. Προσφορά με ιδιοτέλεια μπορεί να γίνεται για πολλούς λόγους όπως π.χ. για φορολογικούς ή από μια εσωτερική συμφωνία με τον Άγιο στον οποίο βάζουμε κερί στην εκκλησία με την ελπίδα ότι αυτός θα μας το ανταποδώσει με υγεία, αλλά και ικανοποίηση άλλων επιθυμιών μας. Ακόμη και με αυτή την ιδιοτελή προσφορά κάποιος ωφελείται, γίνεται ένα καλό στην κοινωνία και πρέπει πάντα να είναι ευπρόσδεκτη. Η ανιδιοτελής προσφορά όμως είναι η πραγματική χριστιανική προσφορά. Προσφέρουμε γιατί έτσι το αισθανόμαστε.
Μα θα μου πείτε. Γεννιόμαστε έτσι; Όχι βέβαια. Ο άνθρωπος αυτόματα έχει στα ένστικτά του και το μυαλό του ενέργειες που θα του επιτρέψουν την μεγαλύτερη χρονικά επιβίωσή του. Και αν προσφέρει ή δεν προσφέρει καθόλου, καθορίζεται από το παραπάνω ένστικτο. Πώς γίνεται όμως να έχουμε μια ανιδιοτελή προσφορά; Μόνο με την εκπαίδευση και την παιδεία πάνω σε αυτά τα ζητήματα. Ο Χριστός με το «ο έχων δύο χιτώνας ας δίνει τον ένα» έθεσε τα θεμέλια της ανιδιοτελούς προσφοράς και για να το πετύχουμε και εμείς όχι μόνο θα πρέπει να γνωρίζουμε αυτή τη ρήση, αλλά να καταλάβουμε την αξία της για τους άλλους, αλλά και την δυνατότητα για ψυχική ικανοποίηση που μας επιφυλάσσει. Πολύ σημαντικό στοιχείο για να επιτύχουμε την ανιδιοτελή προσφορά είναι να κοιτάξουμε μέσα μας, να χτυπήσουμε τον εγωισμό μας, να σκεφτούμε πάνω από τον εαυτόν μας και να πούμε ότι και οι άλλοι αξίζουν κάτι καλύτερο και να το προσφέρουμε εφ’ όσον έχουμε την δυνατότητα.
Πιστεύω λοιπόν ότι η προσφορά βοηθά στην όσο το δυνατό μακροχρόνια επιβίωση αυτού που γεννήθηκε και είναι σε πλήρη συμφωνία με το πνεύμα της Γέννησης που θα γιορτάσουμε σε λίγες μέρες.
Εύχομαι λοιπόν σε όλους καλές γιορτές και να μας δοθεί η δυνατότητα να δούμε όχι μόνο τον κόσμο, αλλά και τον εαυτόν μας με ένα αναγεννημένο βλέμμα. Χρόνια πολλά!