Η απώλεια ενός φίλου

Αυτό το φύλλο του ΠΑΛΜΟΥ, δυστυχώς θα εκφράσει την οδύνη και τη δική μου και του ΠΑΛΜΟΥ και πολλών άλλων φίλων και γνωστών του Γαλατσίου, για το ατέλειωτο ταξίδι του παιδικού μας φίλου Θοδωρή Σαρρή. Η περασμένη Πέμπτη 7 Δεκέμβρη θα είναι για την οικογένειά του και εμάς τους φίλους του μια μέρα θλίψης, μια μέρα του γιατί και μια μέρα του «ήταν άδικο». Χάσαμε τον φίλο μας το Θοδωρή. Δεν θα γράψω για την λύπη της γυναίκας και των παιδιών του γιατί μόνο αυτοί μπορούν να πουν και ούτε δικαιούμαι να το κάνω. Μπορώ όμως σαν φίλος που ζήσαμε μαζί πολλά, να θυμηθώ και να γράψω για την δημόσια εικόνα του.

Μέχρι το τέλος του περασμένου Ιουλίου, αυτού του «δίσεκτου 2017», ήταν η ψυχή και η κινητήριος δύναμη, ως Γενικός Διευθυντής, της ΕΑΔΗΣΥ (Ανεξάρτητη Αρχή Ελέγχου Δημοσίων Συμβάσεων). Ήταν μια μεγάλη απώλεια, όχι μόνο για την Αρχή, αλλά και για το Υπουργείο Οικονομικών που είχε πολλά να προσφέρει από το μετερίζι της είσπραξης εσόδων από τον ΦΠΑ. Δεν θα γράψω τόσο πολύ για τον χαρακτήρα και την προσωπικότητά του, αλλά για την καριέρα του ως δημόσιος υπάλληλος και τα σημάδια που άφησε στην δημόσια διοίκηση, που φανερώνουν την ποιότητα του φίλου μας. Είμαι βέβαιος ότι αν μπορούσε να διαβάσει αυτό το κείμενο στον ΠΑΛΜΟ, θα με κοίταζε επιτιμητικά θέλοντας να εκφράσει την μετριοφροσύνη του σε αυτά που λέω εδώ σε αυτό το άρθρο. Δεν μπορώ όμως να μην τα πω γιατί τα αξίζει και είναι το μόνο που μπορώ να κάνω τώρα.
Ο Θοδωρής Σαρρής λοιπόν – όπως τον έλεγε η αγαπημένη του γυναίκα η Τούλα, όταν ήθελε να του κάνει κάποιο σοβαρό παράπονο ή παρατήρηση, όπως κάνουν όλες οι σύζυγοι – ξεκίνησε μέσα από την φτώχια, που υπήρχε εκείνη την εποχή στο χωριό του, το Σαλμώνι και στο Λαμπέτι όπου γεννήθηκε, αλλά και σε όλη τη χώρα τις δεκαετίες ‘60 και ‘70 που μεγαλώσαμε. Έφτασε στα υψηλότερα αξιώματα της Δημόσιας Διοίκησης. Παρά τη φτώχια μας θρέψαμε όνειρα να φύγουμε, να σπουδάσουμε και να γίνουμε καλύτεροι από τους γονείς μας. Το πετύχαμε. Και το πετύχαμε με σκληρή δουλειά, με πολύ αγωνία και πολύ μελέτη.
Δεν ξεχνάω την εποχή που δούλευε στο μπαρ του αεροδρομίου του Ελληνικού, που όταν ερχόταν το Jumbo από Αμερική, έπρεπε να σερβίρει ταχύτατα 400 επιβάτες και δεν τον πτοούσε η κούραση αν και έπρεπε μετά να κάτσει να διαβάσει γιατί είχε εξετάσεις στην σχολή του την ΑΣΣΟΕ. Τα κατάφερε όμως, πήρε το πτυχίο του και ακολούθησε τον δρόμο που άνοιξε ο μεγάλος μπροστάρης, ο αδερφός του ο Κώστας που μας έφυγε πολύ νωρίς, και πήγε στο Παρίσι. Ήθελες θάρρος, ήθελες δύναμη, και έπρεπε να έχεις κότσια για να πας το 1977 στο Παρίσι χωρίς λεφτά, χωρίς γνωστούς και φίλους στην αρχή.
Ο Σαρρής είχε τα κότσια και φάνηκε το βράδυ του Πολυτεχνείου το 1973 που ήταν πίσω από τα κάγκελα και δεν ξέραμε εμείς, οι απ’ έξω, αν επέζησε ή τον χάσαμε εκείνα τα μαύρα χρόνια. Θυμάμαι την αγωνία του αδερφού του και όλων των φίλων.
Αυτός ήταν ο Σαρρής του 1973. Σπουδές, δουλειά, αντίσταση στη χούντα. Η σεμνότητά του όμως δεν του επέτρεψε να εκμεταλλευτεί ένα καθήκον που πολλοί άλλοι έχτισαν ζωές και καριέρες πάνω σε αυτό. Πήγε στο Παρίσι με όνειρα και με στόχους και αυτά ήταν η δύναμη που τον έκαναν και πέτυχε. Και πέτυχε πολύ. Διετέλεσε σύμβουλος όλων των υπουργών Οικονομικών του ΠΑΣΟΚ από Τσοβόλα και μετά. Αυτό που δεν είναι πολύ γνωστό είναι ότι έχαιρε απόλυτης εκτίμησης από όλο το πολιτικό σύστημα από εκείνη τη μακρινή εποχή μέχρι σήμερα. Αυτό περιποιεί τιμή στο φιλαράκι μας και είμαστε περήφανοι που τον έχουμε φίλο.
Τι να πρωτοθυμηθούμε από την καριέρα του; Τα αντικειμενικά κριτήρια που αν τα είχαν διατηρήσει θα ήμασταν καλύτερα σήμερα; Την αναμόρφωση του ΦΠΑ όταν υπηρετούσε στις Βρυξέλλες, όπου ήταν ο μόνος, και το τονίζω γιατί ήμουν και εγώ εκεί, που υπερασπιζόταν την ελληνική μας γλώσσα με τα άπταιστα Γαλλικά του; Την εκτίμηση που έχαιρε από τους συναδέλφους του Γάλλους, Δανούς, Γερμανούς και Πορτογάλους και όλους τους υπόλοιπους; Όλοι στα συμβούλια στις Βρυξέλλες για τον ΦΠΑ πάντα περίμεναν τον Σαρρή να μιλήσει και να εκθέσει τις φρέσκιες και ρηξικέλευθες ιδέες του.
Σε όποιο, ανώτατο, πόστο και αν βρέθηκε πάντα έδινε λύσεις, πρότεινε νόμους που έλυσαν πολλά προβλήματα στην χώρα και δεν υπερβάλλω με αυτό. Αυτός ήταν που ξεσκόνισε διάφορους νόμους και βρήκε πόρους για τους καποδιστριακούς δήμους. Την ποιότητα και αποτελεσματικότητα της δουλειάς του την γνωρίζουν όλοι οι αγρότες από τις αποζημιώσεις που παίρνουν από τον ΕΛΓΑ. Ο Σαρρής ήταν αυτός που αναμόρφωσε τον ΕΛΓΑ και είχε το θράσος να τον κάνει από ζημιογόνο οργανισμό με μείον 400 εκατομμύρια το χρόνο, σε κερδοφόρο μέσα σε δύο χρόνια και τον άφησε με ταμείο 150 εκατομμύρια. Επειδή όμως ο Σαρρής δεν ήταν στον χαρακτήρα του να φιλά κατουρημένες ποδιές, δεν έδωσε διαπιστευτήρια υποταγής στους Σαμαρο-Βενιζέλους και δυστυχώς πήρε πόδι, γιατί το πολιτικό μας σύστημα και μέσα στα μαύρα χρόνια τις κρίσης είχε τις ποσοστώσεις του ήθελε την υποταγή και ποσώς το ενδιέφερε το αποτέλεσμα μπροστά στην πολιτική ισορροπία.
Η αξία του όμως ήταν διαχρονική και τον κέρδισε η Ανεξάρτητη Αρχή Ελέγχου Δημοσίων Συμβάσεων. Μια υπηρεσία που ελέγχει τις συμβάσεις προμηθειών του Δημοσίου όπου παίζονται ετησίως 45 δισ. ευρώ. Κέρβερος για το δημόσιο χρήμα. Φάνηκε όταν έγινε Γενικός Διευθυντής στον ΟΠΑΠ που όλοι ξέρουμε. Πέρασε μέσα από τα εκατομμύρια και δεν μολύνθηκε. Ήταν ο μοναδικός Γενικός Δ/ντης του ΟΠΑΠ που έπαιρνε τον μικρότερο μισθό και ποτέ δεν έβαλε χέρι στο μέλι. Ήταν περήφανος και πάντα τον είχα για παράδειγμα. Πόσες φορές δεν έγιναν προσπάθειες να τον εκβιάσουν τα μεγάλα συμφέροντα που άρμεγαν τον ΟΠΑΠ; Δεν τα κατάφεραν όμως παρά τις σκευωρίες γιατί ήταν καθαρός, ήταν θαρραλέος, είχε γνώση και δύναμη και οι ίδιοι οι εχθροί του στο τέλος τον εκτίμησαν. Ακόμη και στο κρεβάτι του πόνου δεν έχασε το θάρρος του και θέλησε και έκανε το Πόθεν Έσχες όπως ήταν υποχρεωμένος από τον νόμο λόγω της θέσης του. Δεν ήταν μόνο αυτά…
Ήταν ο άνθρωπος, ήταν ο πολιτικός Σαρρής, που είχε το χιούμορ του, που εκτιμούσε την παρέα και πάντα ήταν διαθέσιμος σε κάθε μάζωξη, κάθε συζήτηση είτε απλή είτε με νεύρα και φασαρία, αλλά πάντα απολαυστική και ουσιαστική. Ήταν ο άνθρωπος που είχε φρέσκια σκέψη, πρωτότυπη σκέψη, είχε μελετήσει σε βάθος την οικονομική επιστήμη και δεν δίσταζε να λέει τη γνώμη του χωρίς να υπολογίζει ούτε πολιτικό κόστος ούτε να χαϊδεύει αυτιά για να γίνει αρεστός. Ήταν απλός και ήταν με όλους προσιτός. Τι κι αν σπούδασε εδώ και στη Γαλλία, τι κι αν ήταν στέλεχος στις Βρυξέλλες, τι κι αν ήταν σύμβουλος υπουργών ή γενικός διευθυντής; Στα χωριά του (Σαλμώνι και Λαμπέτι) έκανε παρέα με όλους, παρέα στα γλέντια, παρέα στα μπουζούκια, παρέα στους χορούς. Το αγαπημένο του ζεϊμπέκικο, το σακάκι μου το διπλοσταυρωκουμποτό ήταν που χόρεψε τελευταία φορά στις 30 του περασμένου Ιούλη. Στις 31 μπήκε στο νοσοκομείο…
Παλικάρι ήταν. Πάλεψε γενναία όπως ο Διγενής, αλλά τις περισσότερες φορές νικάνε δυνάμεις ανεξέλεγκτες, σκοτεινές, άγνωστες που ξεφεύγουν από τις ανθρώπινες δυνατότητες και έχασε. Ο Σαρρής δεν ξεχώριζε τον φτωχό από τον πλούσιο ή τον σπουδασμένο από τον μη σπουδασμένο. Γι’ αυτόν ήταν όλοι φίλοι, συγχωριανοί, άνθρωποι του μόχθου και γνώριζε ότι πρέπει να τους σέβεται. Ευτύχησε να έχει μια πάρα πολύ καλή σύζυγο που του μεγάλωσε δυο εξαιρετικά και όμορφα παιδιά, που τα σπούδασε και στα οποία θα τους λείψει. Έζησε σαν ένας συνηθισμένος άνθρωπος στην καθημερινότητά του, αλλά στην δουλειά του ήταν ο φάρος που όλοι κοίταγαν και περίμεναν τις ιδέες του.
Θα λείψει από όλους τους φίλους του. Θα μας λείψουν οι ιδέες του, η γκρίνια του, η ειρωνεία του, τα πειράγματα, οι Πέμπτες τα βράδια του χειμώνα στην ταβέρνα του Δήμαρχου στο Γαλάτσι και η τσαντίλα του που του έφερναν καψαλιστό ψωμί που σιχαινόταν. Το Γαλάτσι θα είναι φτωχότερο τώρα και ακόμη φτωχότερα τα Σάββατα το μεσημέρι που μαζευόμασταν και πίναμε τα ούζα και τα τσίπουρα στον Γιώργο στην Πλατεία Λαμπρινής, με κουβέντες που ξεκίναγαν από τις πολιτικές αναλύσεις, την φιλοσοφία, την κοινωνία, τα ανέκδοτα, τα γέλια, τα πειράγματα, την ειρωνεία και την γκρίνια και πάλι από την αρχή.
Σαρρή, θα σε θυμόμαστε ρε… Είμαστε βέβαιοι ότι εκεί που πήγες θα είσαι καλά γιατί στη ζωή σου ήσουν καλός!