Α-πληστει-ριασμοί

Σάββατο μεσημέρι και βρίσκομαι εν αναμονή σε όροφο γυάλινου κτιρίου στα βόρεια προάστια. Η αναμονή ευχάριστη αφού η θέα είναι ενδιαφέρουσα.
Δίπλα ακριβώς είναι οι εγκαταστάσεις μεγάλου tennis club. Mικροί και μεγάλοι τενίστες πηγαινοέρχονται, εναλασσόμενοι στα πολλά γήπεδα τένις.

Στις εγκαταστάσεις του κλαμπ συμπεριλαμβάνεται και μεγάλο πολυτελές καφέ με πελάτες που μπορεί να μην έχουν και καμία σχέση με το τένις αλλά τους αρέσει το όλο περιβάλλον των εγκαταστάσεων. Βλέπω από την πλάγια είσοδο του κλαμπ, όπου υπάρχει και το πάρκινγκ καμιά τριανταριά θέσεων. Οι περισσότερες είναι κατειλημμένες αλλά γενικά υπάρχει κινητικότητα.
Ωραία ηλιόλουστη μέρα και από το καφέ βγαίνουν δύο μεγάλοι άνθρωποι, σοβαροί και καλοντυμένοι. Το βάδισμά τους είναι αρκετά καλό για την ηλικία τους. χαιρετιούνται και κατευθύνονται στα αυτοκίνητά τους. Την ώρα που κάνουν μανούβρες για να ξεπαρκάρουν, παρατηρώ ότι ο κύριος που είχε παρκάρει στη θέση ακριβώς δίπλα στην είσοδο του καφέ, είχε καταλάβει θέση αναπηρική. Ο τρόπος που κινούνταν δεν με παρέπεμπε σε ανάπηρο αλλά για να μην τον παρεξηγήσω προσπάθησα να διακρίνω είτε στην πινακίδα είτε στο παρμπρίζ αναπηρικό σήμα. Φεύ, πουθενά. Λόγω αμφιβολιών όμως, δεν με προβλημάτισε περισσότερο το θέμα.
Πέντε λεπτά αργότερα ξεπροβάλει ζευγάρι νεαρής, σχετικά, ηλικίας το οποίο επίσης χαιρετιέται και απομακρύνεται ξεχωριστά. Ο νεαρός είχε παρκάρει συμμετρικά με τον προηγούμενο κύριο, στην είσοδο, αλλά και αυτός στη δεύτερη θέση πάρκινγκ αναπήρων! Αρχίζω να συγχίζομαι.
Μετά από λίγο, κάνει είσοδο στο πάρκινγκ, άλλο αυτοκίνητο με μαμά και κόρη. Και πού παρκάρει η μαμά Μα, στην πρώτη θέση, στην είσοδο του πάρκινγκ, εκεί ακριβώς όπου υπάρχουν θέσεις με μεταλλικά κλειδώματα για ποδήλατα αλλά και μηχανές! Οι μηχανές μεν μπορούν να παρκάρουν οπουδήποτε, τα ποδήλατα δε όλοι ξέρουμε πόσο εύκολα μπορούν να κλαπούν και γι’ αυτό έχουν ανάγκη τις θέσεις κλειδώματος. Αδιάφορο όμως αυτό για την καλοντυμένη κυρία με το πολυτελές αυτοκίνητο και το αθλητικά σινιέ κοριτσάκι της. Το μόνο που την ενδιέφερε ήταν να παρκάρει στην πρώτη θέση που βρήκε για να μην αργήσει το κοριτσάκι της στο μάθημα τένις. Σημειωτέον, την ώρα εκείνη υπήρχαν περισσότερες από πέντε άδειες θέσεις στο πάρκινγκ!
Αρχίζουν να ανάβουν κάποια λαμπάκια μέσα μου κι αντί να χαζεύω τα παιχνίδια τένις που διεξάγονταν, έχω το μυαλό μου σε όσους μπαινοβγαίνουν στο πάρκινγκ. Ανταμοίβομαι άμεσα αφού κάνει είσοδο ο απόλυτος Νεοέλληνας. Βλέπει αρκετές θέσεις άδειες κι αντί να επιλέξει μία, κάθετα στην κίνηση, όπως υποδεικνύουν οι διαγραμμίσεις, επιλέγει πλάγιο παρκάρισμα καταλαμβάνοντας δύο ολόκληρες θέσεις! Ελληναρά άρχοντα, πάρε μας τα υπάρχοντα! Η εμφάνιση του πατέρα, αντάξια της κίνησής του. Κοιλιά σμιλευμένη σε πολλές χασαποταβέρνες, πουκάμισο μισό μέσα – μισό έξω και παντελόνι που πέφτει ανησυχητικά. Ούτε που κοιτάει πώς πάρκαρε και οδηγεί το παιδί του στα γήπεδα. Φύσει αισιόδοξος, σκέφτομαι τη θετική πλευρά : τουλάχιστον το παιδί πηγαίνει και αθλείται στα γήπεδα, ίσως να μην γίνει σαν τον πατέρα …
Η ελπίδα παθαίνει τελευταία αλλά η ρήση δε λέει πόσο γρήγορα. Η δικιά μου σε περίπου δύο λεπτά. Τζιπ μεγάλου κυβισμού μπαίνει αργά, ο οδηγός ανιχνεύει θέσεις κι ενώ έχει πολλές επιλογές πού πάει τελικά ; Μα ακριβώς δίπλα στον προηγούμενο, πλάγια κι αυτός, καταλαμβάνοντας άλλες δύο θέσεις!
Σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση. Τόσα στραβά μαζί αν συμβαίνουν μάλλον δεν είναι στραβός ο γυαλός …
Τί σε έπιασε κι εσένα θα μου πείτε … Λες και δεν ξέρεις, λες και δεν τα βλέπεις κάθε μέρα κι αλλού; Μα ακριβώς έτσι την πάτησα. Το προηγούμενο βράδυ, ξεπαρκάρω, λίγο πριν τα μεσάνυχτα, άρα σε ώρα που υπάρχει μικρή κίνηση, κάπου στην Ιωάννου Φωκά. Εκεί, στο σταυροδρόμι πριν τον Άγιο Ανδρέα, πολλά αυτοκίνητα κάνουν αναστροφή. Επειδή όμως αναστροφή κάνουν και μεγάλα οχήματα όπως τα απορριματοφόρα του Δήμου, έχουν τοποθετηθεί τα γνωστά πορτοκαλί κολωνάκια για να μην παρκάρουν οι οδηγοί πάνω στη στροφή. Ποιά εικόνα είχα αντικρύσει περνώντας; Δύο αυτοκίνητα, το ένα πίσω από το άλλο έχουν προσθέσει άλλα πέντε μέτρα δυσκολίας στη στροφή. Όποιο όχημα ήθελε να κάνει αναστροφή, θα έπρεπε να διαγράψει ημικύκλιο πλατείας για να τα καταφέρει. Βάσιμα υποθέτουμε, λόγω του περασμένου της ώρας ότι οι οδηγοί τους θα τα απομάκρυναν το άλλο πρωί!
Αυτή την εικόνα είχα το μεσημέρι του περασμένου Σαββάτου όταν άρχισα να παρατηρώ τη συμπεριφορά των συμπολιτών μας. Αυτές τις εικόνες είχα στο μυαλό μου και το βράδυ του Σαββάτου όταν ενημερωνόμουν για τις νέες εξελίξεις στο θέμα των πλειστηριασμών. Σε άλλη περίπτωση θα έλεγα ότι δεν μπορεί να μην ντρέπεται για παράδειγμα ο κύριος Μάρδας, πρώην υπουργός της κυβέρνησης αυτής, όταν κάνει δηλώσεις όπως η επόμενη:
«Αν η Νέα Δημοκρατία δεν έκανε τέσσερις νομοθετικές αναστολές όσον αφορά τη ρύθμιση του συγκεκριμένου θέματος, σήμερα θα είχαμε τελειώσει σε ένα πολύ μεγάλο μέρος του και ο κόσμος θα είχε ως βάρος τα μισά από αυτά που υπάρχουν σήμερα. Τότε οι πλειστηριασμοί θα ήταν πολύ πιο εύκολοι σε σχέση με σήμερα. Τότε ήταν πολύ πιο εύκολοι οι διακανονισμοί τώρα έχουν αυξηθεί οι τόκοι και έχει διπλασιαστεί και το βάρος. Αν η ΝΔ είχε αποφασίσει τότε να κάνει τους πλειστηριασμούς με μια τέτοια άτυπη συμφωνία με τις τράπεζες που έχουμε κάνει εμείς τώρα, οι αντιδράσεις θα ήταν πολύ λιγότερες».
Ο πολιτικάντης κ. Μάρδας δηλαδή μας εμπαίζει στη μούρη μας. Ξεχνά ότι η κυβέρνησή του προεκλογικά υποσχόταν «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη», «σεισάχθεια» για τα χρέη από δάνεια και άλλα πολλά. Όπως κι αυτοί που πάρκαραν αντικοινωνικά μέρα – μεσημέρι αδιαφορώντας και για το τι θα πουν οι άλλοι αλλά και για την επιβάρυνση που προκαλούν στους υπόλοιπους, μας δείχνει ξεκάθαρα πόσο νοιάζεται για τους συμπολίτες μας που θα μείνουν άστεγοι. Ενδιαφέρεται μόνο για τον αν θα υπάρξουν αντιδράσεις, για το πώς θα το καταπιούμε κι αυτό. Ενδιαφέρεται μόνο για τη θέση του.
Ξέρει όμως σε ποιούς απευθύνεται. Σε όλους αυτούς που αν βολευτούν σε μια θέση, δεν θα διαμαρτυρηθούν για τίποτα. Σε όλους αυτούς που έχουν επιλέξει να είναι «ιδιώτες», κατά την αρχαία διάλεκτο. Η οποία αποδίδεται καλά και στα αγγλικά: «idiots».
Στους ιδιώτες που ψήφισαν κι αυτόν και τους ομοίους του και που μπορεί να αποστομώσει απαγγέλοντας ένα μόνο στίχο: «εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω».