ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΡΑΥΤΟΠΟΥΛΟΥ, Εκδόσεις «ΑΡΙΣΤΑΡΕΤΗ», Ζωγράφος – Συγγραφέας «Η τέχνη είναι σε διαλεκτική συνομιλία με την ζωή και με τον άνθρωπο»

Η Αγγελική Ραυτοπούλου γεννήθηκε στην Αγία Παρασκευή Αθηνών, όπου τέλειωσε το σχολείο, έχοντας την τύχη να έχει καθηγητή τον ποιητή Λουκά Κούσουλα, την φιλόλογο και συγγραφέα Αγγελική Ζολώτα, καθώς και την διακεκριμένη φιλόλογο Αγλαΐα Κωνσταντινίδου, οι οποίοι της έδωσαν τις βάσεις για την Κλασική της Παιδεία. Οι σπουδές της στο Νομικό τμήμα της Νομικής Αθηνών, της έδωσαν πολλές γνώσεις για την ανθρώπινη φύση. Το επάγγελμα του δικηγόρου δεν το ακολούθησε, γιατί από παιδί ανήκε στην Τέχνη. Το πρώτο της Δίπλωμα στην ζωγραφική το πήρε παιδί ακόμα, από ιδιωτική Σχολή, που παρακολουθούσε στο παιδικό τμήμα. Συνέχισε τις σπουδές της στην ζωγραφική και στην γλυπτική και ήταν μέλος του Εργαστηρίου Τέχνης του Δήμου Αγίας Παρασκευής επί 15 έτη.

Eχει εργαστεί ως δημοσιογράφος και σκιτσογράφος στην εφημερίδα «Αγγελιαφόρος Β.Π» και ως σκιτσογράφος στο περιοδικό «Εν Αγία Παρασκευή».
Έχει εικονογραφήσει και επιμεληθεί πάρα πολλά βιβλία, μεταξύ αυτών «Είθισται το μηδέν» του Δημητρίου Σταυρακάκη, «Το δάσος των απολιθωμένων ονείρων» της Μαρίας Νάντη, «Οι νύχτες μου» της Γρηγορίας Πελεκούδα, «Λυσιστράτη» του Αντώνη Ξένου, «Η αυτοκρατορία των πουλιών» του Bardhyl Maliqi κ.α.
Έχει πάρει μέρος σε πολλές εκθέσεις ζωγραφικής και γλυπτικής. Γράφει Ποίηση από τα νεανικά της χρόνια, καθώς και θεατρικά έργα. Έχει εκδώσει την Ποιητική της Συλλογή «Το λευκό των αλλοτινών μου φεγγαριών», καθώς και τα θεατρικά μονόπρακτα «Το εγχειρίδιο των καλών τρόπων-Μιά λάμπα θυέλλης και ένα ασανσέρ», «Αν θυμάμαι καλά», «Η πυγμή του ατέρμονος Ύδατος». Επιμελείται, διοργανώνει, παρουσιάζει και συμμετέχει σε Ποιητικές βραδιές, καθώς και Τιμητικές βραδιές για ανθρώπους της Τέχνης και του Πνεύματος. Έχει εργασθεί σαν επιμελήτρια εκδόσεων, εικονογράφος, οργανώτρια Ανθολογίων και υπεύθυνη Δημοσίων Σχέσεων. Η αγάπη της είναι η Τέχνη. Μαζί με τον ποιητή Σταυρακάκη Δημήτριο δημιούργησαν τις Εκδόσεις Αρισταρέτη, όπου εργάζεται σήμερα.

«ΠΑΛΜΟΣ»: Σε ποιο περιβάλλον μεγαλώσατε;
ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΡΑΥΤΟΠΟΥΛΟΥ: Μεγάλωσα σε μιάν οικογένεια καλλιτεχνική, η οποία λειτούργησε ως μύηση πραγματική, καθώς ο πατέρας μου, Όμηρος Ραυτόπουλος, ήταν μεγάλος στιχουργός, ο οποίος έδινε τους στίχους του στον Μιχάλη Σουγιούλ και σε πολλούς άλλους γνωστούς της εποχής. Έγραφε συνεχώς, ακόμα και στο πίσω μέρος του πακέτου των τσιγάρων του… Η μητέρα μου, Νυμφοδώρα Τσουρίδου – Ραυτοπούλου, Κωνσταντινουπολίτισσα στην καταγωγή και υψίφωνος, μου πέρασε μέσα μου το μεγαλείο της μουσικής, τον ρυθμό και τον απέραντο σεβασμό στην τέχνη, με αποτέλεσμα να φοιτήσω στο ωδείο της Κανατσούλη στο Χαλάνδρι, με σκοπό να μάθω πιάνο, καθώς και σε σχολή ζωγραφικής στο παιδικό τμήμα…Το περιβάλλον μου ήταν ένας παράδεισος, σ’ ένα κατάφυτο κτήμα στην Αγία Παρασκευή, ο οποίος ράγισε σαν εικόνα, όταν στα εννέα σχεδόν μου χρόνια, πέθανε ξάφνου ο πατέρας μου. Σε αυτήν τη ηλικία έγραψα το πρώτο μου ποίημα, θέλοντας να στηρίξω την μητέρα μου και έμμεσα να της αποσπάσω την υπόσχεση ότι ποτέ δεν θα πεθάνει… Έκτοτε, έχω ανοιχτούς λογαριασμούς με τον θάνατο και είμαι σε εμπόλεμη κατάσταση, η οποία μπήκε στην τελική ευθεία, στην τελική μάχη, με τον πρόσφατο θάνατο της μητέρας μου…

«Π»: Σας έχασε η δικηγορία, σας κέρδισε πρωτίστως η ζωγραφική. Τι δυνατότητα σας έδωσε;
ΑΓΓ.Ρ.: Η δικηγορία ποτέ δεν με έχασε, γιατί ποτέ δεν με είχε, έστω και στο ελάχιστο, κερδίσει. Οπότε ξεκινώ απ’ το μηδέν την αρίθμηση και ο κόσμος μου ορίζεται ως απεικόνιση ζωγραφική παιδιόθεν. Όρισα, περιχαράκωσα, αφυπνίστηκα και κοινωνικοποιήθηκα μέσα απ’ την ομιλούσα τέχνη της ζωγραφικής. Γιατί η ζωγραφική είναι εικόνα π’ ομιλεί, π’ απαγγέλει, που επαναστατεί. Μικρή έψαχνα στον ουρανό τα σχήματα, τις φόρμες, των σύγνεφων τις διακυμάνσεις, μεγάλη βρήκα τον άνθρωπο στην γη και τώρα πια πριν το τέλος, έχω συμφιλιωθεί με τ’ αντιμαχόμενα στρατόπεδα, ζωγραφικής ονείρου, ζωγραφικής γης και έχω βάλει σε αυτήν ένα γήινο όνειρο, καθώς ο ουρανός δεν μου φτάνει. Ξέρετε, το σύμπαν τ’ όρισαν άλλοι, την ζωγραφική ουδείς…Η ζωγραφική μου έδωσε την δύναμη, το κουράγιο και την πληρότητα τ’ ανθρώπου π’ αγναντεύει το ηλιοβασίλεμα και ξέρει πως αύριο, ναι, θα ξημερώσει…

«Π»: Η ενασχόλησή σας με την δημοσιογραφία και την εικονογράφηση ήταν το έναυσμα, η ώθηση να μπείτε στον χώρο των εκδόσεων;
ΑΓΓ.Ρ.: Η δημοσιογραφία μου έβαλε βαθιά μέσα μου την πεποίθηση πως η σινική μελάνη ομιλεί και ζωγραφίζει μέσα απ’ τον λόγο των συνεντευξιαζόμενων, ότι το χαρτί της εφημερίδας έχει τόσο αγώνα και τόσο όνειρο συνάμα. Το σκίτσο, η γελοιογραφία, η εικονογράφηση έδεσαν μέσα μου τον έρωτα που έχω στο βιβλίο. Η αγάπη αυτή υπάρχει απ’ όταν θυμάμαι τον εαυτό μου, απ’ όταν πρωτοδιάβασα, απ’ όταν συγκλονίστηκα με τ’ ορφανό παιδί του Ντίκενς, με το μυστηριώδες νησί του Βερν. Απ’ όταν ήμουν στην τρίτη τάξη του δημοτικού σχολείου και κοιμόμουν αγκαλιά μ’ ένα βιβλίο…

«Π»: Πώς βλέπετε την Τέχνη να εξελίσσεται σήμερα;
ΑΓΓ.Ρ.: Η τέχνη ακολουθεί πάντα την εξελικτική της εποχής, είναι σε διαλεκτική συνομιλία με την ζωή και με τον άνθρωπο… Όση ανωφέρεια, τόση κι άλλη τόση κατωφέρεια. Ταλανίζεται ο άνθρωπος, αποτυπώνεται στην τέχνη. Δεν θα ομιλήσω για κακή τέχνη, καθώς η αποτύπωση των αποτελεσμάτων του συστήματος, είναι για μένα καθάρια κι αμόλευτη τέχνη. Κι εγώ πάντα πιστεύω πως οι αφορισμοί των ενίοτε αυτοαποκαλούμενων εντέχνων κριτών και κριτικών αποτελούν αυτοπροβολή κι όχι ουσία. Η τέχνη σίγουρα εξελίσσεται και δεν συνοδεύεται από κανένα κοσμητικό επίθετο. Όποιος ακολουθεί εκπτωτική πορεία, εκπίπτει του αξιώματος του αγωνιστή – δημιουργού. Και δεν θα μιλήσω εδώ για το αστικό κράτος, τις πίτες και τις μοιρασιές, τις ΜΚΟ και τα σωματεία, γιατί θα λερώσω τα αγνά χέρια και τις αγνές ψυχές των αληθινών της τέχνης, της οιασδήποτε τέχνης…

«Π»: Τι προϋποθέτει η δουλειά σας, είστε πολυπράγμων;
ΑΓΓ.Ρ.: Η δουλειά μου είναι πολυσύνθετη και προϋποθέτει έναν πολυπράγμονα άνθρωπο, ο οποίος θα έχει αγάπη προς τον εκάστοτε δημιουργό και έρωτα για ένα άριστο βιβλίο. Είμαι, ευθαρσώς τ’ ομολογώ, σε πλεονεκτική θέση, καθώς λόγω της ενασχόλησής μου με την συγγραφή, μπορώ να νοιώσω τον πόνο και την αγωνία του δημιουργού. Αυτή η δουλειά είναι δόσιμο ψυχής επί εικοσιτετραώρου βάσεως, απαιτεί απόλυτη αφοσίωση, από την επιμέλεια ενός κειμένου, έως την δημιουργία ενός εξωφύλλου, έως την εικονογράφηση, έως και την επιτυχημένη παρουσίαση του δημιουργού…

«Π»: Τι είναι η ποίηση για εσάς;
ΑΓΓ.Ρ.: Η διαλεκτική σε όλο της το μεγαλείο, η μαθηματική σκέψη και το σύμπαν ολάκερο. Αγάλλομαι κι έρπω στων στίχων τις διαδρομές κι έπειτα υψώνω ανάστημα κι ανηφορίζω την κλίμακά μου των δακτύλων και της ψυχής το λυκαυγές… Η ποίηση είναι στρατιά ένοπλων στίχων που θα εκτελέσει κάποτε την αδικία και θα φέρει τον άνθρωπο στο Άλφα που τ’ αρμόζει… Κι έπειτα, ήσυχοι κι αδιαμαρτύρητα θ’ ομιλούμε μοναχά για έρωτα και άνθη…

«Π»: Η αγάπη σας προς την Τέχνη πώς ανταποδίδεται;
ΑΓΓ.Ρ.: Με τα βουρκωμένα μάτια, με την αγκαλιά του παρουσιαζόμενου δημιουργού, με όλην αυτήν την ευτυχία που εισπράττω, όταν κρατά σφιχτά το βιβλίο του…

«Π»: Πόσα χρόνια είστε στον χώρο των εκδόσεων; Ποια η γνώμη σας γι’ αυτόν;
ΑΓΓ.Ρ.: Είναι περίπου εικοσιπέντε χρόνια που κινούμαι σε αυτόν τον χώρο. Η γνώμη μου είναι η ίδια, όπως είναι για όλα τα επαγγέλματα, υπάρχει συναγωνισμός, αλλά κι αθέμιτος ανταγωνισμός, υπάρχει προώθηση των συστημικών υπόδουλων και βοήθεια μόνον σε εκείνους π’ αναδεικνύουν το ευτελές και ευκολοχώνευτο στον χώρο του βιβλίου.

«Π»: ΑΡΙΣΤΑΡΕΤΗ: Ο δικός σας εκδοτικός οίκος, γιατί επιλέξατε αυτόν τον τίτλο;
ΑΓΓ.Ρ.: Θα δεχθώ με μεγάλη χαρά τον χαρακτηρισμό: «οίκος». Γιατί, ναι, η Αρισταρέτη είναι θυμέλη σε μιάν εστία μιάς οικείας στα ριζά της Ακροπόλεως. Η Αρισταρέτη ήταν μεγάλη ζωγράφος στην αρχαία Ελλάδα, που ευτύχησε να έχει πατέρα τον καλύτερο ζωγράφο, με αποτέλεσμα να επικρατήσει ως νύμφη κι ως των θεών ευνοούμενη. Η αρίστη των αρετών, λοιπόν, απεικονίστηκε από εμέναν ωσάν ασπίδα προστασίας, με σκοπό να προστατεύει την εκδοτική μας οικογένεια, που συνεχώς διευρύνεται…

«Π»: Πώς είναι στον καιρό της κρίσης το βιβλίο, κρατά γερά;
ΑΓΓ.Ρ.: Κρατούν γερά οι αγωνιστές – δημιουργοί και οι αγωνιστές-εκδότες, από τους υπολοίπους μερικοί θ’ αποκαλυφθούν για απατεωνιές, άλλοι από απλήρωτη εργασία, άλλοι από την κακή τους ποιότητα σε προϊόντα και σε ανθρώπους. Θα γίνει και εδώ ένα ξεκαθάρισμα, όπως γίνεται με όλα τα επαγγέλματα εν μέσω καπιταλιστικής κρίσης…

«Π»: Ποιοι οι τίτλοι που έχετε εκδώσει;
ΑΓΓ.Ρ.: Επιγραμματικώς είναι: «Το λευκό των αλλοτινών μου φεγγαριών»-ποιητική συλλογή, καθώς και τα θεατρικά μονόπρακτα: «Το εγχειρίδιο των καλών τρόπων-Μιά λάμπα θυέλλης και ένα ασανσέρ», «Αν θυμάμαι καλά»-εκπείραμα, «Η πυγμή του ατέρμονος Ύδατος» – αρχαία τραγωδία – κοινό έργο με τον ποιητή Δημήτρη Σταυρακάκη.

«Π»: Ποιο είναι σπουδαίο βιβλίο σας;
ΑΓΓ.Ρ.: Η απάντησή μου θα είναι απλή και σαφής: Το «Αν θυμάμαι καλά», για δυό λόγους ίσους, που βρίσκονται κι οι δυό στην κορυφή της βαθμίδος: Η επανάσταση και η λέξη εκπείραμα π’ αξιώθηκα από τον Δάσκαλο κι επιστήθιο φίλο, τον υπέροχο δημιουργό Δημήτρη Ιατρόπουλο, που όντας μέγιστος δεν φείδεται λόγων κι έργων και μου έγραψε τον εκπληκτικό πρόλογο στο βιβλίο. Είναι ένα ονειρικό πάντρεμα ενός μεγάλου ανθρώπου-ποιητή με τ’ όνειρό μου, αυτό της σοσιαλιστικής επανάστασης, καθώς ο δάσκαλος ποτέ δεν έσκυψε σε κανέναν..Τον ευχαριστώ, μέσα απ’ την ψυχή μου…

«Π»: Ποιο είναι το κριτήριο του αναγνωστικού κοινού για την αγορά ενός βιβλίου;
ΑΓΓ.Ρ:Όσοι οι αναγνώστες, τόσα και τα κριτήρια, όσες οι ανάγκες, όσα τα θέλω και τα όνειρα… Όσο μικραίνουν τα ως άνω, τόσο μικραίνουν και τα υπόλοιπα…

«Π»: Ποιο βιβλίο μας προτείνετε;
ΑΓΓ.Ρ.: Δεν θα μιλήσω για τα δικά μας βιβλία, γιατί όλα θα τα προτείνω…Για μέναν ένα είναι το βιβλίο: «Ασανσέρ» του Δημήτρη Ιατρόπουλου, για ν’ ανεβούμε, όχι απλά πατώματα…

«Π»: Οι δικοί σας τίτλοι βιβλίων;
ΑΓΓ.Ρ.: Τα βιβλία που έχουμε εκδώσει είναι πάρα πολλά: «Μύθοι ατραποί» του Δημητρίου Σταυρακάκη, «Αέναες του νου διαδρομές» της Λιλής Δαφερέρα-Βασιλάκη, «Η Εύα του κανενός» της Λίας Καραγιαννοπούλου, «Οι πέντε κόσμοι» του Πάτροκλου Σεφεριάδη, «Η γραμμή των δύο παρά τέταρτο» της Ανθής Παπαργυρίου, «Στο πέτρινο σπίτι του λόφου» της Βίβιαν Παπαϊωάννου-Ασπροπούλου, «Χωρίς αιδώ μιάν αοιδό» της Φάνυ Πολέμη, «Το βιβλίο με το περιτύλιγμα» της Ανδριάνας Μπιρμπίλη «Κόκκινος ορίζοντας» της Ανδριάνας Μπιρμπίλη, «Ρωγμές» του Γιάννη Βέλλη, «Μαριάντα» της Ειρήνης Ντούρα-Καββαδία, «Ο Ρομπέν των ψυχών στο δάσος της ποίησης» του Γιώργου Μιχαλόπουλου, «Σονέτα» της Φωτεινής Αγγουριδάκη-Κουφογάζου, «Μεταμορφώσεις» της Φωτεινής Αγγουριδάκη-Κουφογάζου, «Δώδεκα ιστορίες κάτω από τον πλάτανο» της Ζωής Χαλκιοπούλου, «Στιγμές» της Ζωής Χαλκιοπούλου, «Μικρές δίνες» του Γιάννη Κισκήρα, «Μεταξύ ουρανού και αλήθειας» της Κάλλιας Βούλη, «Της ζωής μου το χρώμα» του Γιώργου Καραγιάννη, «Σ’ ένα τριαντάφυλλο σε θέλω» του Γιώργου Καραγιάννη, «Γι’ αυτούς που χάσανε νωρίς» του Μίμη Κούρτη, «Επί προσωπικού» της Μαγδαληνής Τσακάλωφ, «Με τα φτερά της ψυχής» της Βεατρίκης Σαΐας-Μαγρίζου, «Η αυτοκρατορία των πουλιών» του Bardhyl Maliqi, «Ασύμμετρα φεγγάρια» της Περσεφόνης Μαρμαρινού-Ταγματάρχη, «Χωμάτινες οσμές» της Περσεφόνης Μαρμαρινού-Ταγματάρχη, «Ο χρόνος βέλος» της Βάγιας Μπαλή, «Νυχτερινό τραγούδι» του Αντώνη Περδικάρη, «Ραντεβού με το χτες και το σήμερα» του Πρωταίου Δημήτρη, «Φίλια πυρά» του Ανδρέα Ρίζου, «Η οικογένεια Τρεχαλίτσα ονειρεύεται» της Cosmina Furchi-Gliatas, καθώς και τα δικά μου βιβλία: «Αν θυμάμαι καλά-Εκπείραμα» και το κοινό θεατρικό έργο, κοινό έργο με τον Δημήτρη Σταυρακάκη, «Η Πυγμή του ατέρμονος Ύδατος».

«Π»: Η συνεργασία σας με τον Δημήτρη Σταυρακάκη, τι ορίζοντες άνοιξε;
ΑΓΓ.Ρ.: Με τον Δημήτρη ξεκινήσαμε μαζί, μαζί κάναμε και παρουσιάσαμε το πρώτο μας βιβλίο, η πορεία μας είναι κοινή και όχι διασταυρούμενη ή παράλληλη. Συμπληρώνουμε ο ένας τον άλλον, έχοντας το κοινό μας όνειρο, ένα όνειρο που ρέει, εμπλουτίζεται κι ακολουθεί το φως…Έχουμε ξεπεράσει την έννοια του ορίζοντα κι έχουμε φτάσει στο «Μάτι του θεού», πράγμα που θα φανεί στο νέο μας κοινό θεατρικό. Είμαστε ένας άνθρωπος, ένας εκδοτικός και μιά ψυχή… Θα ξεκινάμε πάντα ταξίδια… Τον ευχαριστώ για την αγάπη και την αφοσίωσή του, που σε δύσκολους καιρούς εστήριξε και πραγμάτωσε μαζί μου την ιδέα μου για ετούτον τον εκδοτικό…

«Π»: Πώς βλέπετε το ηλεκτρονικό βιβλίο, ποιο το μέλλον του;
ΑΓΓ.Ρ.: Ευθέως, όπως πάντα ομιλώ, θα πω πως δεν μου αρέσει καθόλου όλο αυτό το εγχείρημα, πως το ζωντανό βιβλίο είναι αυτό που αγγίζεις, όπως όταν αγγίζεις τον έρωτά σου κι εκστασιάζεσαι μετρώντας τ’ αστέρια σε συμφωνική με τους χτύπους σου… Για μέναν δεν έχει κανένα μέλλον…

«Π»: Ποιο το όραμά σας;
ΑΓΓ.Ρ.: Το όραμά μου είναι άριστο βιβλίο στους αξίους μοναχά…Για ν’ αλλάξει ο κόσμος…

«Π»: Τι σας φοβίζει;
ΑΓΓ.Ρ.: Μοναχά ο θάνατος, μα κι αυτόν θα τον πολεμήσω, γεννήθηκα ετοιμοπόλεμη…

«Π»: Τα μελλοντικά σας σχέδια ποια είναι;
ΑΓΓ.Ρ.: Απλά κι ειλικρινώς, ο μεγάλος μου έρωτας, το θέατρο…