Το Πολυτεχνείο ως άλλοθι

Κλείνουν 44 χρόνια από την εξέγερση των φοιτητών, πρώτα της Νομικής και μετά του Πολυτεχνείου, εναντίον της χούντας. Μύθοι επί μύθων πλάστηκαν, άλλοθι για πολιτικά παιχνίδια δημιουργήθηκαν, δολοφονίες έγιναν στο όνομα της επετείου του (βλ. 17 Νοέμβρη), πυρπολήσεις δημοσίων και ιδιωτικών περιουσιών έγιναν και συνεχίζουν να γίνονται στο όνομά του.

Ο πρώτος σφετεριστής ήταν η φοιτητική οργάνωση του ΚΚΕ Πανσπουδαστική, που τις πρώτες μέρες είχε καταγγείλει την συγκέντρωση των φοιτητών στο Πολυτεχνείο ως προβοκατόρικη. Είδε όμως την μαζική συμμετοχή αυτών και την δυναμική τους και αποφάσισε να μπει στο παιχνίδι για να έχει λαμβάνειν σε περίπτωση κατάρρευσης του καθεστώτος της χούντας όπως και έγινε. Ήταν η ίδια τακτική με αυτήν του Ζαχαριαδικού ΚΚΕ που αποφάσισε να αντισταθεί εναντίον των Γερμανών όταν ο Χίτλερ εισέβαλε στην Ρωσία. Πριν την εισβολή ίσχυε η συνθήκη Brest-Litovsk και το σύμφωνο Μολότοφ – Ρίμπεντροπ και καλούσαν τους Έλληνες να μην πολεμήσουν.
Στην εξέγερση του Πολυτεχνείου ,οι περισσότεροι φοιτητές και πολίτες που έλαβαν μέρος, δεν ήταν ούτε στο ΚΚΕ, ούτε στο ΚΚΕ-Εσωτερικού, ούτε στο ΠΑΚ ούτε σε άλλες αριστερίστικες παρατάξεις που ειδικά αυτές εμφανίστηκαν μεταγενέστερα ως μανιτάρια. Οι παρατάξεις αυτές όμως, με τον δικό της τρόπο η κάθε μια, προσπάθησε να εκμεταλλευτεί το πνεύμα του αντιδικτατορικού αγώνα και σιγά-σιγά χτίστηκε ένας μύθος καρικατούρα του Πολυτεχνείου που σήμερα έφτασε στο σημείο να έχει γεράσει και να εκφράζει μόνο την οπισθοδρόμηση και τον συντηρητισμό.
Το γνωστό σύνθημα «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» η γενιά του Πολυτεχνείου που πήρε την εξουσία, απερίσκεπτα πήγε να το εφαρμόσει χωρίς φειδώ και χωρίς αιδώ, αλλά με πολύ πολιτικαντισμό, τον οποίον στην αρχή τον απέρριπτε μετά βδελυγμίας. Οι γιορτές που θα γίνουν στις δημόσιες υπηρεσίες, στα σχολεία και πανεπιστήμια θα λένε ότι δεν ικανοποιήθηκαν τα αιτήματα για ψωμί, παιδεία και ελευθερία. Για να τα δούμε λοιπόν ένα ένα.
Ψωμί ήταν το πρώτο μέρος του συνθήματος. Η λέξη ψωμί περιέκλειε το αίτημα για υλικά αγαθά, μισθοί, συντάξεις, φτηνό πετρέλαιο, φτηνό ρεύμα, νοίκια, ρούχα και ότι άλλο υλικό θα μπορούσε κανείς να φανταστεί. Η γενιά λοιπόν το έδωσε και με το παραπάνω. Δεν φάγαμε με χρυσά κουτάλια, αλλά με κουτάλες και με τέτοια βουλιμία που λιγδοθήκαμε και δεν αφήσαμε τίποτα για το μέλλον. Εγωιστικά φάγαμε στην ουσία και το ψωμί των παιδιών μας και ζητιανεύουμε στην Εσπερία.
Ποιοι ήταν οι μισθοί στο δημόσιο και ποιες οι συντάξεις; Ποιες οι χρεοκοπημένες ΔΕΚΟ με βασιλικούς μισθούς; Ποιες οι συντάξεις αναπηρίας σε άτομα ικανότατα; Ποια τα διακοποδάνεια και άλλα δάνεια που γίνανε κοκκινοδάνεια και σφίγγουν τον λαιμό των λίγων και τίμιων συμπολιτών μας λόγω των «έξυπνων της γενιάς του Πολυτεχνείου και μεταγενέστερων κακοπληρωτών»; Αυτό ήταν φίλοι μου το ψωμί. Φάγαμε με δυο μασέλες σταματήσαμε να περπατάμε γιατί πηγαίναμε για τσιγάρα με τα «Καγιέν» και γεμίσαμε χοληστερίνη.
Παιδεία ήταν το δεύτερο αίτημα. Τι ήταν το αίτημα για παιδεία; Ήταν η δωρεάν παιδεία. Σχεδόν είχε υλοποιηθεί από τον Γεώργιο Παπανδρέου το 1964 και η χούντα το συνέχισε με τα δωρεάν βιβλία και συγγράμματα που τα οικονόμησαν οι καθηγητές των πανεπιστημίων και συνεχίζουν μέχρι σήμερα να τα οικονομάνε. Ήταν η ελευθερία στην σκέψη; Βεβαίως, αλλά ποια ελευθερία και πως εφαρμόστηκε από την «ηρωική γενιά»; Να σας πω. Πρώτον σε κανένα πανεπιστημιακό ίδρυμα, ακόμη και επί χούντας, δεν απαγορεύτηκε η επιστημονική σκέψη. Ποτέ δεν τέθηκε για παράδειγμα η απαγόρευση της θεωρίας του Δαρβίνου ή κριτική απέναντι στην θρησκεία ή να μπήκαν εμπόδια σε άλλου είδους έρευνα. Αντίθετα επί χούντας απαγορεύτηκε από την Πανσπουδαστική στο Πολυτεχνείο να αναλάβει έρευνα για την κατασκευή ενός πολύ μεγάλου γραναζιού επειδή θα το χρηματοδοτούσε το ΝΑΤΟ. Στο Πανεπιστήμιο Αθηνών η έδρα της Αστρονομίας (επί καθηγητή Κοντόπουλου) στερήθηκε ερευνητικών κεφαλαίων από την ΝΑΣΑ πάλι λόγω Πανσπουδαστικής. Ποιος εμπόδισε την έρευνα; Η έρευνα που εννοούσαν ήταν η ελευθερία στις μεθοδολογίες για προσέλκυση μελών και ψηφοφόρων σε όλα ανεξαιρέτως τα πολιτικά κόμματα. Ποια παιδεία; Η παιδεία που εκβιάζει καθηγητές; Η παιδεία της συναλλαγής μεταξύ καθηγητών και συνδικαλιστών ή η παιδεία της ήσσονος προσπάθειας και του εξοβελισμού της αριστείας που έγινε σήμερα; Μήπως γνωρίζουμε που πάνε τα λεφτά που ξεζουμίζονται από του φορολογούμενους για την παιδεία; Στο Πολυτεχενείο ζητούσαν, κατόπιν βέβαια πρότασης της Πανσπουδαστικής, το 20% του προϋπολογισμού για την παιδεία. Ήταν ένας μαξιμαλιστικός στόχος που δεν είχε τίποτα άλλο να κάνει παρά με τους βαθύτερους ταξικούς αγώνες του ΚΚΕ εναντίον του καπιταλισμού και την εφαρμογή της δικτατορίας του προλεταριάτου. Αυτός ο μαξιμαλισμός συνεχίζεται ακάθεκτος ακόμη και σήμερα όχι μόνο στους κόλπους της παιδείας, αλλά όλης της κοινωνίας.
Ελευθερία ήταν το τρίτο μέρος του συνθήματος που μας παραπέμπει στην Γαλλική Επανάσταση. Ναι, ζητήθηκε ελευθερία και την είχαμε με γαλαντόμο τρόπο. Νομιμοποιήθηκε το ΚΚΕ, συνταξιοδοτήθηκαν οι αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, ακόμη και αυτοί που ήταν παιδιά στον αντιφασιστικό αγώνα, αλλά κουβάλαγαν οβίδες του Δημοκρατικού Στρατού. Φτάσαμε στο σημείο να έχουμε την ελευθερία να καίμε την περιουσία του άλλου. Αποχτήσαμε την ελευθερία να μπαίνουμε τζάμπα στα μέσα μαζικής μεταφοράς, ελευθερία στην κλοπή ρεύματος από την ΔΕΗ, ελευθερία στο δεν πληρώνω, ελευθερία στο να παρκάρω όπου θέλω και ελευθερία στην φοροκλοπή. Από την ελευθερία θρηνούμε 15 συμπολίτες μας στην Μάνδρα Αττικής και από την ελευθερία καίγονται κάθε Παρασκευή τα Εξάρχεια, αλλά και από την ίδια την ελευθερία θα καεί και φέτος η Αθήνα γιατί οργανώθηκε από την έξοδο του Κουφοντίνα. Ίσως να έχετε μάθει ότι οι αναρχικοί των Εξαρχείων έβγαλαν οδηγίες προς τους κατοίκους της περιοχής εν’ όψη των αναμενόμενων συγκρούσεων για να τους παράσχουν βοήθεια. Ούτε στην Παπούα Νέα Γουινέα δεν γίνονται αυτά. Αυτή είναι η ελευθερία που τελικά κληροδοτήθηκε από την «γενιά την ηρωική»… Το σύνθημα λοιπόν του Πολυτεχνείου ολοκληρώθηκε με τον πιο δραματικό τρόπο. Δεν έχει νόημα σήμερα να το λέμε και ούτε να κάνουμε πορείες. Προς τα πού θα πάει φέτος η πορεία; Στην Αμερικάνικη Πρεσβεία που έγιναν με τον Πρωθυπουργό φιλαράκια ή μήπως θα ήταν καλύτερα να πάει προς τη Ρωσική Πρεσβεία που μας κρέμασαν επί Λαφαζάνη και τώρα μας την βγαίνουν με την συνεργασία τους με την Τουρκία;
Το Πολυτεχνείο σήμερα είναι το άλλοθι όλου του δημόσιου τομέα να έχει ημιαργία, είναι το άλλοθι των αντιεξουσιαστών να έχουν καταλάβει δημόσια κτήρια και το άλλοθι διάφορων πολιτικών ομάδων να εφαρμόσουν τις ιδέες τους σε μεθόδους συγκρούσεων με την αστυνομία έχοντας ως όνειρο το αντάρτικο πόλης. Είναι οι ομάδες που δεν δέχονται το οργανωμένο κράτος και ζητούν την κατάργησή του. Δεν είδα όμως κανέναν να πεθαίνει στον δρόμο επειδή δεν θέλησε να χρησιμοποιήσει τις κρατικές δομές όταν τον χτύπησε η αρρώστια, ούτε και είδα κανέναν να πει ότι δεν παίρνει το επίδομα ανεργίας γιατί προέρχεται από το αστικό κράτος, αλλά τον είδα να καίει και καταστρέφει την λαϊκή περιουσία (κτήρια, τρόλεϊ και λεωφορεία, μετρό, δημόσια κτήρια κ.τ.λ.). Αυτή είναι η ελευθερία του Πολυτεχνείου που την καπηλεύονται διάφοροι αγράμματοι, άσχετοι, δειλοί και εγωιστές.
Πρέπει να δοθεί ένα τέλος με αυτές τις εκδηλώσεις και να ξεκαθαρίσει η κατάσταση και για να γίνει αυτό θα πρέπει να έχουν τα κόμματα την πολιτική τόλμη να το κάνουν ώστε να προσφέρουν μια τουλάχιστον υπηρεσία στην Πατρίδα γιατί για άλλες υπηρεσίες δεν τα βλέπω ικανά. Φτάνει, όχι άλλο Πολυτεχενείο.