Έστω μια Συριζέικης κοπής αριστερή συγνώμη, ρε παιδιά..!

Όπως και άλλες φορές έχω γράψει, ακλόνητη υπήρξε η πεποίθησή μου ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, από τη συγκρότησή του σε κόμμα με τις περισσότερες από δέκα αριστερές αυτοαποκαλούμενες Συνιστώσες του, αλλά και στη συνέχεια με την αυτοδιάλυση τους σε ενιαίο κομματικό Φορέα, δεν παρείχε τα εχέγγυα, δεν κάλυπτε τις προδιαγραφές αριστερού κόμματος. Το κομματικό στίγμα του το χρωμάτιζαν η πληθωρική λεκτική αριστεροσύνη του, ο ανεύθυνος πολιτικός λαϊκισμός του και οι αδιάφορες κοινωνικά, ξένες προς τα πραγματικά προβλήματα των πολιτών, κινηματικές πρωτοβουλίες του.

ο κόμμα αυτό, στο πλαίσιο του δημοκρατικού μας πολιτεύματος, αντιμετωπιζόταν ως το μικρό, άτακτο αλλά ακίνδυνο μέλος του πολιτικού συστήματος και οι συχνές πολιτικές «αταξίες» του κατά κάποιο τρόπο παραβλέπονταν. Αυτή η συγκαταβατική αντιμετώπισή του πιθανώς να οφειλόταν και στις ιδεολογικές – κομματικές του καταβολές στον πάλαι ποτέ «ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ της Αριστεράς και της Προόδου» και στο γεγονός ότι υπό την «ριζοσπαστική» του ταμπέλα αποτελούσε κομματικό καταφύγιο σε ικανό αριθμό σκόρπιων επώνυμων στελεχών, που είχαν θητεύσει κατά καιρούς και σε διάφορες αριστερές τάσεις και ρεύματα που γεννοβόλησε η μεταπολεμική περίοδος (μικρές αριστερίστικες ομάδες, τα διάφορα «γκρουπούσκουλα» κατά το Λ. Κύρκο). Φυσικά δεν μπορεί να γίνει λόγος για ιδεολογία. Οι αριστερίστικες ιδεοληψίες και αυταπάτες των διαφόρων συνιστωσών του λειτουργούσαν ως υποκατάστατα της ιδεολογίας, στον αποφασιστικής σημασίας ρόλο της, στη διαμόρφωση της φυσιογνωμίας του κόμματος, στη χάραξη του βασικού κοινωνικού προσανατολισμού του και βέβαια στη πολιτική του λειτουργία, τη συμπεριφορά, την εκφορά του λόγου, κλπ. κλπ.
Έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ, κόμμα στην κυριολεξία χύμα, που λειτουργούσε στη βάση του «βλέπουμε και κάνουμε», χωρίς ουσιαστική επίγνωση της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής πραγματικότητας, χωρίς πολιτικό προγραμματισμό, συγκεκριμένες θέσεις και σαφή στόχευση και χωρίς σχετική οργάνωση, στοιχειώδη προετοιμασία και ετοιμότητα, βρέθηκε στην πολιτική δίνη της οικονομικής κρίσης. Την ίδια περίοδο που τα αστικά κόμματα εξουσίας, έμφορτα ευθυνών για την οικονομική κατάρρευση και ανίκανα να διαμορφώσουν πειστική εθνική πρόταση για την ανάσχεση της, αντιμετώπιζαν τη μαζική αγανάκτηση και κατακραυγή των πολιτών. Τότε ήταν που το «κομματίδιο» αυτό καβάλησε για καλά το «αριστερό» του καλάμι και μέσα στην τροφοδοτούμενη από την άγνοια απύθμενη αφέλεια του, φαντασιώθηκε τον αγέρωχο καβαλάρη να εφορμά καταπάνω στο τρομερό Δράκο της κρίσης… για να σώσει το Λαό.
Με τη δονκιχωτική πανοπλία του, μπροστά σε μια κατάσταση που θεωρούσε ή υποκριτικά εκτιμούσε ως πλασματική – «προϊόν συνωμοσίας της παγκόσμιας κεφαλαιοκρατίας και της ντόπιας προδοτικής άρχουσας πολιτικής τάξης» – διεκδίκησε ρόλο λαϊκού-εθνικού Σωτήρα. Με εδραία την πεποίθηση ή την υποκριτική βεβαιότητα ότι η κρίση είναι τεχνητή και οι δανειακές συμβάσεις (μνημόνια) περιττές, υποσχέθηκε στο λαό την επαναφορά στην προ κρίσης ευμάρεια με το σκίσιμο τους και τη μονομερή κατάργηση του χρέους.
Στην παραπάνω αστοιχείωτη ή μεθοδευμένη ανάλυση του στήριξε την εφόρμηση του προς την εξουσία. Εκμεταλλευόμενος την άγνοια και την οργή των «αγανακτισμένων» μπορούσε να προκαλεί σοβαρά προβλήματα στη λήψη μέτρων για την αντιμετώπιση της κρίσης όπως με επιτυχία έκαναν οι άλλες ομοιοπαθείς χώρες της Ευρωζώνης. Στοχεύοντας το θυμικό των πολιτών, τους παραπλανούσε με την επικοινωνιακή καταιγίδα του ότι: «τα μνημόνια προκάλεσαν την οικονομική κρίση» – «η χώρα τελεί υπό ξένη κατοχή» – «η συνεργασία με τους ευρωπαίους εταίρους συνιστά προδοσία» – «φίλες χώρες προσφέρονται να μας δανείσουν με πολύ πιο ευνοϊκούς όρους» κλπ κλπ.
Επιπλέον, σ’ αυτό το επικοινωνιακό γάνωμα, ρευστή και έκρυθμη κατάσταση διαμόρφωναν και οι παροτρύνσεις, η κάλυψη και έμπρακτη στήριξη ευθέως υπονομευτικών της λειτουργίας του Κράτους ενεργειών, οι λεκτικοί ακόμα και σωματικοί προπηλακισμοί πολιτικών και επωνύμων υποστηρικτών της διαχείρισης της κρίσης στο πλαίσιο της Ε.Ε., και τόσα άλλα γνωστά, που όλα μαζί τροφοδοτούσαν το εκρηκτικό διχαστικό κλίμα της αντιμνημονιακής εφόρμησης. Ήταν τότε που δεν υπήρχαν πολιτικοί αντίπαλοι, αλλά μόνο θανάσιμοι εχθροί. Και βέβαια πάντοτε με την «ΕΛΠΙΔΑ να έρχεται » κουβαλώντας την ευμάρεια των Ελλήνων που του άρπαξαν «οι κατακτητές και τοκογλύφοι», ευρωπαίοι Εταίροι μας…!
Χιλιοειπωμένα και χιλιογραμμένα θα μου πείτε! Μπορούμε όμως να τα διαγράψουμε και να τα ξεχάσουμε όταν όλα αυτά ως εφαρμοσμένη πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ στο όνομα της ανάσχεσης της οικονομικής λαίλαπας, της απεμπλοκής από τα μνημόνια, της αποκατάστασης των εισοδημάτων, της ανάκτησης της συλλογικής και ατομικής αξιοπρέπειας μας και της αξιοπιστίας της χώρας, κακοφόρμισαν τη κρίση, διόγκωσαν το χρέος, επιδείνωσαν τις οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις στα όρια της φτώχειας και επιμήκυναν το χρόνο επιτροπείας; Όταν οι χτεσινοί αντιμνημονιακοί και σημερινοί ξεδιάντροποι μνημονιακοί μας λοιδορούν προβάλλοντας την πολιτική τους ως αριστερή που τάχα οδηγεί στη μεταμνημονιακή Ελλάδα του αριστερού προσήμου; Όταν, εξαγνίζοντας τες στη ΣΥΡΙΖέϊκη «αριστερή» κολυμπήθρα, υιοθετούν τις παλαιοκομματικές πολιτικές και πρακτικές των αστικών κομμάτων που τις χαρακτήριζαν αντιλαϊκές και προδοτικές;
Μπορούμε να αδιαφορούμε όταν με την όλη πολιτεία τους αμαύρωσαν το όνομα της Αριστεράς και έδωσαν την ευκαιρία στην ηττημένη πολιτισμικά αντιδραστική Δεξιά και όχι μόνο, που μεταχουντικά είχε αποσυρθεί στη σιωπή της, να ξαναβρεί την αποκρουστική της φωνή; Να επιδίδεται σε μια συνεχή προσπάθεια γενικής κατεδάφισης και μηδενισμού της ιστορικής προσφοράς της Αριστεράς στους κοινωνικούς και εθνικούς αγώνες του λαού μας; Να αποσιωπεί προκλητικά την ιστορική αλήθεια και με μονομέρεια να της καταλογίζει παν ό,τι αναπόφευκτα έκτροπο και καταδικαστέο συνέβη κατά τις ανώμαλες και κρίσιμες εθνικές στιγμές των τελευταίων 100 χρόνων; Όταν όλη αυτή η εκστρατεία απαξίωσής της βρίσκει ερείσματα στην «αριστερή» πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ;
Τελικά η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, μπροστά στα αδιέξοδα αυτής της «αριστερής» ανεύθυνης και αλλοπρόσαλλης πολιτικής της και το φάσμα της κατάρρευσης, για να κρατηθεί στην εξουσία υιοθετεί τις «προδοτικές – φιλελεύθερες» πολιτικές των μνημονιακών κυβερνήσεων. Προσθέτει το κάλπικο αριστερό της πρόσημο και τις παρουσιάζει ως δικές της ιδέες, πρωτοβουλίες και επιτυχίες. Ξέρει όμως ότι ο δρόμος είναι μνημονιακός και με τα καμώματα της πολύ μα πάρα πολύ μακρύτερος… Και βέβαια κάποτε θα έρθει η ανάπτυξη. Μέχρι και το χρέος κάποτε θα μειωθεί, θα αποπληρωθεί και θα λήξει η επιτροπεία. (Αυτή την αναπόφευκτη στο άγνωστο μέλλον «θετική» εξέλιξη που επιδιώκει να την προπληρωθεί τώρα σε ψήφους). Το ότι όμως φόρτωσε το λαό με αχρείαστα πρόσθετα βάρη – επαχθέστερα των προκατόχων του «γερμανοτσολιάδων» και για πολύ περισσότερα χρόνια – δεν αποτελεί λόγο για μια έστω ΣΥΡΙΖέϊκης κοπής αριστερή συγνώμη;
Μουτσούνα
10 Σεπτέμβρη 2017