Με την ευκαιρία της νέας Δημοτικής Διοίκησης Διαπιστώσεις & Προοπτικές

Στις Δημοτικές Εκλογές που έγιναν τον Οκτώβρη του 2002 ανατράπηκε η επί τρείς περίπου δεκαετίες συνεχής δημαρχιακή εξουσία του κ. Βασίλη Παπαδιονυσίου. Το Έργο, αυτού του εξαιρετικά μακρόχρονης διάρκειας ελέγχου της τοπικής εξουσίας από το ίδιο πρόσωπο και την ίδια πολιτική παράταξη, από έλλειψη φαντασίας, οράματος, προγραμματισμού αλλά και μιας πολιτικής κυριαρχούμενης από ψηφοθηρικές πρακτικές, περιορίστηκε βασικά στην κατασκευή των αναγκαίων αστικών υποδομών που επιβάλλονταν από τη δυναμική των πραγμάτων (οδοποιία, ύδρευση, αποχέτευση, φωτισμός κλπ). Έργα δηλαδή που έγιναν ακόμα και στο τελευταίο χωριό της χώρας. (Για λόγους οικονομίας χώρου δεν υπεισέρχομαι στο θέμα των διαδικασιών που ακολουθήθηκαν, τις επιπτώσεις στο κόστος τη ποιότητα και το λειτουργικό αποτέλεσμα).

Πρόβλεψη και Σχεδιασμός που να ανταποκρίνονται στη δημογραφική δυναμική του Δήμου και στη σταθερή εισοδηματική βελτίωση των Γαλατσιωτών δεν υπήρξαν με αποτέλεσμα η δημοτική πολιτική να μην παρακολουθεί τις δυναμικά εξελισσόμενες – ποσοτικά και ποιοτικά – ανάγκες και σε περιπτώσεις μάλιστα να προκαλεί μη αναστρέψεις καταστάσεις που περιπλέκουν τα σημερινά αδιέξοδα. Σημειώνω ότι  στο Δήμο μας υπήρχαν:
• Και στον αστικό και στον περιαστικό χώρο μοναδικές προϋποθέσεις για σύγχρονες πολεοδομικές παρεμβάσεις
• πλειοψηφική δημοκρατική – αριστερή κοινωνική σύνθεση
• διάθεση για συνεργασία και στήριξη σχετικών πρωτοβουλιών
• συνεχής – γόνιμη παρέμβαση σε επίπεδο Δημ. Συμβουλίου και Κοινωνίας.
Παράλληλα, την περίοδο αυτή και συγκεκριμένα από το 1980, άρχισε μια σταθερή οικονομική και θεσμική βελτίωση των συνθηκών λειτουργίας των ΟΤΑ, με το Δήμο μας να βρίσκεται σε προνομιακή θέση λόγω πολιτικής συγκυρίας (Δήμαρχος και δημοτικοί παράγοντες κατείχαν καίριες θέσεις στο κομματικό Μηχανισμό του ΠΑΣΟΚ). Με άλλα λόγια ήταν απόλυτα δυνατή μια άλλη, διαφορετική πολεοδομική, λειτουργική και αισθητική εξέλιξη της πόλης μας, συμβατή σε ικανοποιητικό βαθμό με τις σύγχρονες ανάγκες και απαιτήσεις των Γαλατσιωτών.
Κι όμως το Γαλάτσι έμεινε χωρίς μια άξια λόγου πλατεία. Χωρίς πολεοδομικό και κοινωνικό Κέντρο αναφοράς. Με κεντρικό κυκλοφοριακό σχεδιασμό (βασικές λεωφόροι και κεντρικός Κόμβος – Παλιό Τέρμα) «κολλημένο» στις ανάγκες του όγκου των οχημάτων που κυκλοφορούσαν στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Χωρίς Δημαρχιακό Κατάστημα (το σημερινό δημαρχείο αποτέλεσε λύση ανάγκης. Το κτίριο είναι ιδιοκτησία του Υπουργ. Εθνικής Άμυνας και αποτελεί χαριστική παραχώρηση της χρήσης του). Σαράντα χρόνια μετά το κλείσιμο των λατομείων, το σεληνιακό τοπίο των νταμαριών μένει για να εξυπηρετεί την αυθαιρεσία και να υπογραμμίζει τις ευθύνες της δημοτικής Αρχής. Οι διάφοροι αξιόλογης έκτασης περιαστικοί χώροι («Κτήμα Βέικου», Σεντούκια, Πανόραμα, ΛΑΤΟ, κλπ.) όπως και ο Λόφος του Αγ. Σπυρίδωνα, για πέμπτη δεκαετία βρίσκονται σε εκκρεμότητα. Χάθηκαν όλοι οι χειμερινοί και θερινοί Κινηματογράφοι με ιδιαίτερα επώδυνη την απώλεια του «ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ» και της «ΖΑΪΡΑΣ». Και για να περιοριστώ στα πιο σοβαρά, η τριακονταετής δημαρχιακή βασιλεία ολοκληρώθηκε με το μοναδικό «απόκτημα» «Palais de Sports».
Τότε λοιπόν, το 2002, ο Συνδυασμός του κ. Θ. Τούντα, που κέρδισε τις εκλογές, παρά τις αδυναμίες που ήταν εμφανείς στη σύνθεσή του και την ασάφεια του προγραμματικού του λόγου, μπορούσε – όπως αποδείχτηκε και από το έργο που συντελέστηκε κατά το πρώτο μισό της θητεία του – να αποτελέσει ιστορική καμπή στην πορεία του Δήμου και το Γαλάτσι να ξεφύγει από τη στασιμότητα, αξιοποιώντας προγραμματισμένα τα συγκριτικά πλεονεκτήματα  που διαθέτει. Να εξελιχτεί δηλαδή σταδιακά σε μια πόλη με ανεκτές και αξιοπρεπείς συνθήκες λειτουργίας και αισθητικής του δημόσιου χώρου. Δυστυχώς νοοτροπίες, που έχουν σχέση με το κακώς εννοούμενο πολιτικό κόστος και την πελατειακή αντίληψη περί πολιτικής που κατατρύχουν το γενικό πολιτικό μας σύστημα, επεκράτησαν τελικά και σταδιακά υπονόμευσαν την αρχική δημιουργική δυναμική και την οδήγησαν στις γνωστές άγονες επικοινωνιακές πρακτικές. Πρακτικές που κατά κόρον ακολουθήθηκαν στη συνέχεια μέχρι σήμερα με αποτέλεσμα να χαθούν άλλα δέκα περίπου χρόνια για την πόλη μας.
Βρισκόμαστε λοιπόν στο 2014 με μια αξιόλογη αριθμητικά ανανέωση του δυναμικού της Δημοτική Αρχής και του Δημοτικού Συμβουλίου, γεγονός κατά βάση θετικό. Κατά γενική εκτίμηση όμως η σύνθεση αυτού του Συμβουλίου δεν παρέχει αισιοδοξία για παραγωγή πολιτικής που να ανταποκρίνεται στα προβλήματα του Δήμου και τις πραγματικές ανάγκες των δημοτών και μάλιστα υπό συνθήκες συνεχιζόμενης οικονομικής κρίσης. Η απειρία και η άγνοια – περί τα δημοτικά θέματα – μεγάλου αριθμού από τους νέους δημοτικούς συμβούλους σε συνδυασμό με τους επανεκλεγέντες έμπειρους φορείς νοοτροπιών και αντιλήψεων που ευθύνονται για τη σημερινή κατάσταση  του Δήμου, δεν είναι το καλύτερο που χρειάζονταν η πόλη μας. Και φυσικά από μόνα τους δεν αρκούν η ευρεία κοινωνική αποδοχή, η επικοινωνιακή ευχέρεια, το αεικίνητο και ο υπερδραστήριος χαρακτήρας του Δημάρχου Γ. Μαρκόπουλου. Παρ’ όλ’ αυτά, ας μην είμαστε απαισιόδοξοι. Ο νέος Δήμαρχος γνωρίζει και τα προβλήματα και τις νοοτροπίες που τα συντηρούν.
Κατά τη γνώμη μου πολλά μπορούν να γίνουν. Αναγκαία προϋπόθεση βέβαια η διαμόρφωση ενός πολιτικού και προγραμματικού πλαισίου:
• απαλλαγμένου από ιδεολογικές αγκυλώσεις και κομματικά δεσμά,
• δομημένου έτσι που να απαντά στοιχειωδώς στα προβλήματα της καθημερινότητας, δίνοντας προτεραιότητα στο συλλογικό έναντι του ιδιωτικού συμφέροντος, ελέγχοντας αυστηρά την παραβατικότητα
• και να θέτει τις βάσεις αντιμετώπισης των γνωστών μεγάλων θεμάτων του Δήμου που σέρνονται από δεκαετία σε δεκαετία ανέγγιχτα. Αναγκαία αλλά και εφικτή, κατά τη γνώμη μου, αυτή η προϋπόθεση. Ευθύνη του νέου Δημάρχου, και ευχή των δημοτών, είναι να την επιδιώξει.