Δυόμιση και δύο χρόνια μετά…. «Έλα, μωρέ, όλοι ίδιοι είναι…!»

Κλείνουν το μήνα αυτό δυόμισι χρόνια κυβερνητικής εξουσίας του ΣΥΡΙΖΑ και δύο από το καταστροφικό δημοψήφισμά του. Το περίφημο «αγωνιστικό» βροντερό ΟΧΙ που μέχρι τα ξημερώματα μεταλλάχτηκε σε «δουλικό» Ναι. Από τότε δηλαδή που η Ελπίδα κατέφθανε φουριόζα αλλά δεν βρήκε τη χώρα μας για να μας σώσει…!

Σήμερα, που όλοι πλέον γνωρίζουν ότι το κόμμα αυτό πολιτευόταν χωρίς πρόγραμμα, προσανατολισμό και στόχευση αλλά απλώς διακινούσε ποταμηδόν μία παντός καιρού ιδεοληπτική αριστεροσίνη και με μια μεταμοντέρνα προεκλογική επανάληψη του ιστορικού «Τσοβόλα δώστα όλα» μάντρωσε τους ψηφοφόρους, δεν υπάρχει πλέον κανείς που να το λογαριάζει για αριστερό. Εκτός βέβαια από τα στελέχη του για ευνόητους λόγους και εκείνους από τους αριστερούς (χωρίς εισαγωγικά) οπαδούς του που τους είναι αδύνατο να χωνέψουν το γεγονός ότι αυτοεξαπατήθηκαν, πιστεύοντας ως αριστερό ένα κόμμα που αναλωνόταν επί χρόνια σε μια κούφια επαναστατική – ριζοσπαστική ρητορεία και έναν δήθεν ριζοσπαστικό κινηματικό ακτιβισμό αποκλειστικά για λόγους εντυπωσιασμού. (Δεν μιλάμε φυσικά για τη γνωστή πανίδα των ψηφοφόρων που παγίως επιλέγουν, από ιδιοτέλεια, ως πολιτικό τους βιότοπο το εκάστοτε κυβερνών κόμμα παριστάνοντας τους φανατικούς οπαδούς του).
Οι λόγοι της κατάταξης του ΣΥΡΙΖΑ στον αριστερό πόλο του πολιτικού μας συστήματος και της ταύτισής του, στη συνείδηση σημαντικού τμήματος της Κοινωνίας, με την άδολη Αριστερά της προσφοράς και της θυσίας, έχουν από πολλούς και επαρκώς αναλυθεί και δεν είναι του παρόντος. Γεγονός πάντως είναι ότι ο μύθος αυτός, για λόγους αποκλειστικά κομματικής συνοχής και ευρύτερα επικοινωνιακούς – ψηφοθηρικούς, συντηρείται και προβάλλεται από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ παρά την κραυγάζουσα αντίφαση που εκπέμπεται από την ασκούμενη πολιτική και τα αποτελέσματα της. Και βέβαια και από τον συνεταιρισμό του με το εθνολαϊκιστικό κόμμα του Καμένου. Το γεγονός αυτό όμως , όπως ήταν επόμενο, αξιοποιείται στο έπακρο από την ιδεολογική προπαγάνδα της Δεξιάς που παρουσιάζει, στους γονατισμένους από την οικονομική κρίση πολίτες, την πολιτική απάτη και το λαϊκισμό ως δομικά στοιχεία της αριστερής ιδεολογίας, την δε ανικανότητα και ιδιοτέλεια ως ενδογενείς αδυναμίες των πολιτικών της Φορέων και των εκπροσώπων της.
Με άλλα λόγια, ο ΣΥΡΙΖΑ προσέφερε στους κάθε ιδεολογικής απόχρωσης αντιπάλους της Αριστεράς το επικοινωνιακό όπλο για να απαξιώσουν το «Ηθικό της Πλεονέκτημα» που ο ελληνικός λαός της αναγνωρίζει για τη σταθερή, χωρίς ταλαντεύσεις και ανιδιοτελή προσφορά της στους εθνικούς και κοινωνικούς αγώνες του. Για να αμαυρώσουν το ΗΘΟΣ και το ΥΦΟΣ που χαρακτηρίζει την πολιτική δράση και δημόσια συμπεριφορά της σε συλλογικό και ατομικό επίπεδο.
Για να κουρελιάσουν παν ό,τι τη ξεχωρίζει και την καθιστά σεβαστή, ελπίδα και τελική καταφυγή σε κρίσιμες κοινωνικές και εθνικές στιγμές. Για να κοντύνουν το πολιτικό – ηθικό της ανάστημα στο δικό τους απαξιωμένο μπόι και να παγιωθεί το γνωστό πλέον «έλα μωρέ όλοι ίδιοι είναι…!» ως συμπερασματικό κλείσιμο στις καθημερινές πολιτικές συζητήσεις των πολιτών. Για να κραυγάζουν χαιρέκακα «να! η πρώτη φορά (κυβερνώσα) αριστερά» επικαλούμενοι τα τραγικά και απογοητευτικά αποτελέσματα της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, δαχτυλοδειχτώντας όμως την ΑΡΙΣΤΕΡΑ.
Δυόμισι χρόνια μετά, με την πολιτική και τις πρακτικές του ως κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ μόλυνε το κοινωνικό Σώμα με τον ιό της απογοήτευσης, της απώλειας της πίστης στην αποτελεσματικότητα της οργανωμένης συλλογικής προσπάθειας και έστειλε τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών στην αποχαύνωση της πολιτικής απραξίας. Τους κατέστησε πολιτικά και κοινωνικά ανενεργούς. Απαθείς στα όσα γύρω τους συμβαίνουν και επιδεινώνουν δραματικά τη ζωή τους και αυτιστικούς στις συλλογικές προσβολές που υφίστανται.
Θα αποτελούσε βαρετή επανάληψη η απαρίθμηση των πεπραγμένων του ΣΥΡΙΖΑ που θα έσωζε το Λαό από τα νύχια των «τοκογλύφων». Ανίκανος όμως να χαράξει δική του πορεία εξόδου από την κρίση, υιοθετεί κολοτουμπιδόν υπαγορευμένες πολιτικές για να παρατείνει τη παρουσία του στην εξουσία με αποτέλεσμα τα σημερινά δραματικά αδιέξοδα που το ξεπέρασμα τους θα πάρει δεκαετίες.
– Ο ΣΥΡΙΖΑ:
– ποτέ δεν παραδέχτηκε τις πραγματικές αιτίες που προκάλεσαν τη κρίση. Ο αλλοπρόσαλλος αντιπολιτευτικός λαϊκισμός του οφειλόταν στο «για όλα φταίνε οι άλλοι και οι άλλοι πρέπει να πληρώσουν».
– ποτέ δεν θέλησε να γνωρίσει και να αναγνωρίσει τη πραγματική κατάσταση της χώρας κατά τη μνημονιακή περίοδο για να μπορεί να διαμορφώσει δική του πολιτική και να συμβάλλει θετικά στην αντιμετώπιση της . Κατατρυχόμενος από αντιμνημονιακές ονειρώξεις, πορευόταν και πορεύεται με τις φαντασιώσεις του γι’ αυτό και υπογράφει και εφαρμόζει επώδυνα για το λαό προγράμματα, αυτογελοιοποιούμενος παρουσιάζοντας ως αριστερή πράξη αντίστασης τη φραστική άρνηση αναγνώρισης της ιδιοκτησία τους.
– ποτέ δεν απασχόλησε σοβαρά την Ηγεσία του το μέλλον της χώρας, γι’ αυτό και δεν ανέλαβε πρωτοβουλίες εκπόνησης Εθνικού Σχεδίου εξόδου από την κρίση που την υλοποίηση του να αναλάβει ο μόνος αρμόδιος, και ικανός γι’ αυτό, Ελληνικός Λαός. Η ανάληψη πρωτοβουλιών προς αυτή τη κατεύθυνση προσκρούει στην άρνηση παραδοχής ότι για την κρίση ευθύνεται το πολιτικό μας σύστημα και δική μας ευθύνη και έργο είναι η αντιμετώπιση της. Έτσι βολεύεται με το συνεχή δανεισμό που επεκτείνει την επιτροπεία της χώρας και την υποθήκευση της για δεκαετίες, παρουσιάζοντας το συνεχές παρε-δώσε με τους «τοκογλύφους» ως επίτευγμα και αποτέλεσμα σκληρού αγώνα.
Με άλλα λόγια, συνεχίζει την πολιτική του άλλα πρεσβεύουμε, άλλα λέμε, άλλα εννοούμε και άλλα κάνουμε που τον έφερε στην εξουσία. Η Αριστερά όμως στην πολιτική της λειτουργία, εκτός των πολλών άλλων που την κάνουν να ξεχωρίζει, έχει τρείς απαράβατες αρχές: Δεν ψεύδεται. Δεν εξαπατά. Δεν δίνει αίολες ελπίδες. Αν με την παραβίαση των αρχών αυτών ένα κόμμα κερδίσει την εξουσία για να την κρατήσει, εκ των πραγμάτων θα συνεχίσει να τις παραβιάζει…!
Μουτσούνα Νάξου
9 Ιουλίου 2017