Το μωρό έφτασε… Με τον σύντροφο τι γίνεται;

Εγκυμοσύνη και μητρότητα: δυο εξαιρετικά σημαντικές εμπειρίες στην ζωή μιας γυναίκας. Όμως, εκτός από θετικά συναισθήματα και πληρότητα, βρίσκονται και στις πρώτες θέσεις στην κλίμακα των στρεσογόνων γεγονότων του κύκλου της ζωής. Μια σχετική έρευνα, που πριν έγινε λίγα χρόνια στην Αμερική, με δείγμα 7 000 μητέρες, αναζήτησε συγκεκριμένα τι είναι αυτό που προκαλεί πολύ άγχος σε μια νέα μητέρα. Σε κλίμακα από το 1 ως το 10, οι συμμετέχουσες βίωναν στρες κατά μέσο όρο στο 8,5 ! Κι ένα ενδιαφέρον εύρημα είναι πως, σε ποσοστό 46%, ο παράγοντας που προκαλεί το περισσότερο στρες σε αυτές τις γυναίκες είναι ο σύζυγος και πατέρας των παιδιών τους… Έκπληξη;

ΜΙΚΡΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΑ ΠΑΙΔΙΑ…
Ένα αξιοσέβαστο ποσοστό των ερωτηθέντων γυναικών θεωρεί ότι, μαζί με το παιδί τους, είναι σα να μεγαλώνουν και τον σύντροφό τους, ενώ θα επιθυμούσαν να είναι ένας σύντροφος με τον οποίο μοιράζονται εξίσου τις ευθύνες. Η μεγάλη πλειοψηφία δήλωσε ότι οι σύζυγοι δεν αναλαμβάνουν ίσιο μερίδιο ευθύνης στην ανατροφή των παιδιών ούτε και στις δουλειές του σπιτιού. Επιπλέον, ο γάμος τους, αυτός καθαυτός, προκαλεί πολύ στρες, γιατί καταλαβαίνουν πως θέλει εκ μέρους τους δουλειά, που με το ή τα παιδιά και όλες τις άλλες φροντίδες του σπιτιού κλπ, αδυνατούν να επιτελέσουν όπως θα ήθελαν. Έτσι, αγχώνονται περισσότερο γιατί αισθάνονται πως ο χρόνος που έχουν μέσα στην ημέρα για να κάνουν όλα όσα πρέπει να γίνουν, ή όσα θα επιθυμούσαν να γίνουν, δεν τους φτάνει, δεν είναι ποτέ αρκετός. Και το γεγονός ότι δεν λαμβάνουν αρκετή βοήθεια από τον σύντροφο για να τα βγάλει πέρα είναι περαιτέρω επιβάρυνση του καθημερινού άγχους!
Αναγνωρίζετε τον εαυτό σας ανάμεσα στις 7000 αμερικανίδες μητέρες; Θα μου πείτε, τι σημασία έχει η εθνικότητα; Οι στερεοτυπικές δομές μετράνε, που δεν έχουν συχνά εθνικότητα ή είναι υπερεθνικές, αναφερόμενοι στον δυτικό πολιτισμό μας.
Αφήστε τις αμερικάνικες έρευνες, για παράδειγμα, και πιάστε τις ελληνικές, σύγχρονες διαφημίσεις, παλιότερες και νεότερες, π.χ. γνωστού χυμού με τις μαμάδες να εφορμούν σε στρατώνες, μεγάλες εταιρείες, φοιτητικά σπίτια, όπου υπάρχει «αγόρι» (όχι άντρας!). Για να πιεί το χυμό του και να πάρει τις βιταμίνες του. Σε σπίτι, εργασιακό χώρο ή μια λαϊκή τέλος πάντων, δεν βρέθηκε μια μάνα να δώσει ένα χυμό στην κόρη της, να την τονώσει που τα ’χει κι όλα στην πλάτη της! Γιατί ο γιός δεν μεγαλώνει ποτέ για την ελληνίδα μάνα – άλλη διαφήμιση με gadget τεχνολογίας – οπότε κι εσείς, κατά κανόνα, υπάρχει σοβαρή περίπτωση να δέσετε την ζωή σας με ένα μεγάλο παιδί. Κι όταν έρθει το κανονικό παιδί… ψυχικές και συναισθηματικές ανατροπές με δυσάρεστες επιγεύσεις περιμένουν το ζευγάρι που περνά στην φάση του γονεϊκού ρόλου.

ΟΠΩΣ ΜΑΘΕΙ ΚΑΝΕΙΣ…
Η ψυχαναλύτρια Eva Basch – Kahre, η οποία είναι Σουηδέζα, (πράγμα που έχει το ενδιαφέρον του!) στο βιβλίο της «Γυναικεία και αντρικά πρότυπα», τονίζει την αποδοχή των στερεότυπων ρόλων που παίρνουν από πολύ νωρίς τα παιδιά μέσα σε πατριαρχικά δομημένα κοινωνίες, αποδίδοντας την στην κουλτούρα που συνειδητά ή ασυνείδητα μεταφέρουν οι γονείς και το περιβάλλον από τους πρώτους κιόλας μήνες της ζωής του βρέφους.
«Οι γονείς ασυνείδητα ανταποκρίνονται ικανοποιητικά στην παραδοσιακή συμπεριφορά ρόλων του φύλου του παιδιού και την καθρεφτίζουν», σημειώνει χαρακτηριστικά. Υποστηρίζει επίσης ότι οι πρώιμες διαφορές στην ψυχή του αγοριού και του κοριτσιού δεν είναι τόσο κληρονομικά όσο κοινωνικά κατασκευάσιμες. Η στάση και οι ασυνείδητες αλληλεπιδράσεις των γονέων με το βρέφος, το πόσο εμπεριέχοντες είναι και πόσο επηρεασμένοι και οι ίδιοι από το φύλο τους και το φύλο του παιδιού τους είναι αυτό που προκαλεί τις μετέπειτα διαφορές τόσο στην ανάπτυξη της χρηστικής και συναισθηματικής σκέψης στα δυο φύλα, όσο και στις διαφορές που υπάρχουν στην ανδρική και γυναικεία σκέψη που μπορούμε να παρατηρήσουμε σε παιδιά και ενήλικες, στη δυτική τουλάχιστον κοινωνία, μεσογειακού ιδίως τύπου.
Στην διεισδυτική ανάλυση της, προσθέστε τον υπερπροστατευτισμό που συχνά επιδεικνύουν οι έλληνες γονείς, τις μη επιτυχημένα επιλυμένες οιδιπόδειες δομές, κι έχετε μια εικόνα γιατί τα κορίτσια από μικρά «προσέχουν πάντα κάτι» , ενώ τα αγοράκια «παιδιά είναι και ξεδίνουν»!

«ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΚΡΙΣΗ,
ΘΑ ΧΩΡΙΖΑ!»
Είναι στατιστικά παρατηρημένο ότι ο σημαντικότερος αριθμός διαζυγίων επισυμβαίνει τα δυο πρώτα χρόνια ζωής του παιδιού ή όταν τα παιδιά φεύγουν από το σπίτι, στιγμές δηλαδή που το ζευγάρι αναμετριέται με τον εαυτό του, πρόσωπο με πρόσωπο. Τον τελευταίο καιρό ακούω πολλές γυναίκες με μικρά παιδιά να κάνουν ακριβώς αυτό το σχόλιο, το οποίο σαφώς συνδέεται με τα ευρήματα της ξένης έρευνας, εφόσον οι εξηγήσεις που δίνονται, δεν είναι τόσο ότι δεν είναι καλοί άνθρωποι οι σύζυγοι, ότι έχουν στερέψει τα συναισθήματα κλπ., αλλά ότι ο βίος είναι αβίωτος με παιδί + σπίτι + εργασιακά (για όσες έχουν ακόμα!) + σύζυγο που σηκώνει το χέρι να βοηθήσει κατά βούληση, ή που δεν μπορεί να ακολουθήσει τις ευθύνες ως ώριμος ενήλικας μαζί με την σύντροφό του. Ίσως η κρίση να παρέχει σε αυτά τα ζευγάρια άλλη μια ευκαιρία να επαναπροσδιορίσουν τις σχέσεις τους ως σύντροφοι και ως γονείς. Πολλές γυναίκες παραπονούνται ότι πέφτει πάλι σε εκείνες το βάρος να «μάθουν» στον σύντροφό τους να είναι «μεγάλος άνθρωπος», να βοηθά, να αποκτήσει περισσότερες πατρικές ευθύνες από τις εύκολες που έχει αναλάβει. Μπορεί.
Από την άλλη όμως, εκείνες διάλεξαν τους συντρόφους τους, με τους οποίους επίσης αποφάσισαν να κάνουν τα παιδιά τους, είναι ένα μέρος και της δικής τους ευθύνης αυτή η ιστορία. Κι αν δεν μπόρεσαν να «δουν» αυτά που διαπίστωσαν μετά, ή αν το παιδί έφερε στην επιφάνεια μια πολύ καλά κρυμμένη συμπεριφορά, οφείλουν και οι δυο γονείς, τόσο στους εαυτούς τους όσο και στη νέα τους οικογένεια, να προσπαθήσουν να ωριμάσουν και να διαχειριστούν τα του οίκου τους όσο καλύτερα μπορούν. Έτσι κι αλλιώς το διαζύγιο πάντα περιμένει, η καλή οικογενειακή ζωή χρειάζεται δουλειά και κίνητρα!

ΝΕΑ ΖΩΗ, ΝΕΟΙ ΡΟΛΟΙ:
ΠΟΣΟ ΕΥΚΟΛΑ ΜΠΟΡΟΥΝ
ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΠΟΔΕΧΤΟΥΝ ΟΙ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ;
Μια μητέρα που φέρνει στον κόσμο ένα καινούργιο μέλος έχει να αντιμετωπίσει την μεγαλύτερη πρόκληση της ζωής της: να θηλάσει, να αλλάξει, να ταΐσει, να απασχολήσει, να κοιμίσει, να αγκαλιάσει, να αγαπήσει, να βρει τις λέξεις και να νοηματοδοτήσει την ζωή για το καινούργιο πλάσμα. Ο σύντροφος θα πρέπει να μπορεί να είναι εκεί και να συμβάλλει με όποιο τρόπο μπορεί στα νέα καθήκοντα της οικογένειας: με μια φροντίδα «μητρικής» παρουσίας απέναντι στην σύντροφό του που τώρα την έχει μεγάλη ανάγκη, με την τρυφερότητα, την αποδοχή και την αγάπη που χρειάζεται να την περιβάλλει για να κατευνάζει και να μοιράζεται τα άγχη της αλλά και τα δικά του. Ο πατέρας που συμμετέχει με την καρδιά του και όχι από πίεση ή από… μουρμούρα στο μεγάλωμα του παιδιού του κάνει καλό τόσο στην μητέρα και το παιδί όσο και στον ίδιο του τον εαυτό.
Χρειάζεται βέβαια ο καθένας να έχει διασχίζει μια προσωπική ιστορία ωριμότητας για να μπορέσει να ανταπεξέλθει με σχετική επιτυχία σ’ αυτούς τους ρόλους. Να μην φαντάζεται ένα παιδί που μόνο παίζει και κοιμάται, ένα χαριτωμένο πλασματάκι, όπως στις διαφημίσεις, που γελάει ακόμα κι όταν παίζει με το χαρτί τουαλέτας!!!
Θα αναρωτηθείτε, δικαίως: «και με τους άντρες που τους πηγαίνει ακόμα η μαμά τον χυμό τους να τον πιούν όοολο, τι γίνεται; Υπάρχει βελτίωση;». Βεβαιωθείτε εσείς πρώτα για τα δικά σας, πόσο δηλαδή κι εσείς αποδέχεστε, συνειδητά ή ασυνείδητα, την στερεότυπη εικόνα μιας γυναίκας- μητέρας, πόσο ανάγκη έχετε από την τελειότητα σε όλους του ρόλους – πράγμα που καταρρακώνει και στρεσάρει υπερβολικά – γιατί διαλέξατε αυτό τον άνθρωπο για σύντροφό σας … και τότε σίγουρα θα βγάλετε καλύτερα μια άκρη με τις ελλείψεις της άλλης πλευράς.
Συζητείστε, οριοθετήστε, αποδεχθείτε, επανασχεδιάστε τις δράσεις και τα πεδία σας, κάντε το μαζί όσο γίνεται, όχι απέναντι.
Τότε κάτι σίγουρα θα λυθεί. Τουλάχιστον με ανθρώπινο τρόπο, όχι με συγκρούσεις, προσβολές και βαθιές πληγές, που δυστυχώς σε πολλά ζευγάρια κυριαρχούν στην επικοινωνία, ακόμα ίσως και πριν την γέννηση ενός παιδιού.