Ο
Μάριος Καρακατσάνης γεννήθηκε στις 29 Μαρτίου του 1978 στον Πειραιά.
Ανήσυχος από μικρό παιδί, τον ήλκυε ανέκαθεν το παράξενο, το ανεξήγητο
και το μεταφυσικό στοιχείο. Από νεαρή ηλικία τού άρεσε να βλέπει ταινίες
τρόμου, να ασχολείται με την ταχυδακτυλουργία και να γράφει ποιήματα.
Σε ηλικία 13 ετών ξεκίνησε το πρώτο του έργο: μια ποιητική συλλογή όπου
περιέγραφε – με το δικό του πάντα προσωπικό στυλ – τις σκέψεις, τις
ανησυχίες, την αγωνία του, τις εμπειρίες του, ευχάριστες και δυσάρεστες.
Μεγαλώνοντας, συνέχισε να γράφει ασταμάτητα, καταφέρνοντας να
περιορίσει σημαντικά τη δυσλεξία του αλλά και να την εκμεταλλευτεί,
μεταφέροντας όλες τις εικόνες που είχε στο μυαλό του σε γραπτό λόγο, όσο
δύσκολο κι αν ήταν.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΜΑΙΡΗ ΓΚΙΩΝΗ – ΛΑΡΕΝΤΖΑΚΗ
Συνολικά
έχει εκδώσει οκτώ (8) βιβλία. Τη «Συμφωνία», το «Ξύπνημα», την ποιητική
συλλογή «Η Συμφωνία των 5» και την «Άμυ» από τον εκδοτικό οίκο Όστρια,
τους «Εφιάλτες του μυαλού Ι» και τους «Εφιάλτες του μυαλού ΙΙ» από τον
κυπριακό εκδοτικό οίκο Ανώνυμο και τέλος το «Κούκλα/Ο φύλακας άγγελός
μου» από τον εκδοτικό οίκο Εντύποις. Στον πανελλήνιο διαγωνισμό «Βραβεία
Λογοτεχνίας του Φανταστικού – Larry Niven» διακρίθηκε με την τρίτη (3η)
θέση για συγγραφή νουβέλας και η βράβευση έλαβε χώρα τον Απρίλιο του
2015. Στον επίσης πανελλήνιο διαγωνισμό «Ασημένια σελίδα 2015», έλαβε
την πρώτη θέση με έπαινο στην κατηγορία διήγημα.
Είναι
ιδρυτικό μέλος της ομάδας «Το Ράφι της Αγάπης», που δημιούργησε την 1η
δανειστική βιβλιοθήκη στον σύλλογο οικογενειών για την ψυχική υγεία
Θεσσαλονίκης, τον Οκτώβριο του ΄16.
«ΠΑΛΜΟΣ»: Σε ποιά οικογένεια μεγαλώσατε;
ΜΑΡΙΟΣ ΚΑΡΑΚΑΤΣΑΝΗΣ: Είμαι
το τρίτος και ο μικρότερος της οικογενείας μου. Με έναν πατέρα ναυτικό,
μεγάλωσα ουσιαστικά με την μητέρα μου και τα άλλα δύο αδέλφια μου.
Ομολογώ ήταν δύσκολα χρόνια όχι τόσο για εμένα όσο για την μητέρα μου,
γιατί ήμουν πολύ άτακτος και ατίθασος και της δημιουργούσα πολλά
προβλήματα και ενίοτε σοβαρά. Ωστόσο στην οικογένεια μας υπήρχαν και
υπάρχουν ακόμα οι αξίες αυτές που καθιστούν όλα τα μέλη της ενωμένα και
αγαπημένα. Όπου μέσα από αυτές στο τέλος όλοι μαζί γινόμαστε μια
τεράστια αγκαλιά. Τον πατέρα μου των γνώρισα καλά στα 21 μου όπου
συνταξιοδοτήθηκε και έτσι κατάφερε να ξεκουραστεί επιτέλους με την
οικογένεια του. Αν και μου έλειψε αφάνταστα πολύ όσο μεγάλωνα, ωστόσο
του χρωστάω την μόρφωση μου αλλά και πολλά άλλα αφού ποτέ δε μου έλειψε
τίποτα. Μακάρι να αποκτήσω την δύναμη του, γιατί πλέον είμαι σε θέση να
καταλάβω πόσο δύσκολο είναι να είσαι μακριά από την οικογένεια σου
χάνοντας τις καλύτερες στιγμές των παιδιών σου. Από την μητέρα μου θα
ήθελα να πάρω την υπομονή και την καλοσύνη της, γιατί πράγματι πέρασε
πολλά μόνη της. Δυστυχώς όμως δεν διαθέτω τίποτα από τα δύο στον βαθμό
που θα ήθελα. Και αν είμαι πολύ καλός και υπερπροστατευτικός με εκείνους
που αγαπώ, άλλο τόσο μπορώ να σπείρω τον όλεθρο σε όποιον με ή τους
πειράξει. Για το θέμα της υπομονής δε το συζητώ καν, δεν ξέρω καν τι
είναι!
«Π»: Τι είναι ο Πειραιάς για εσάς;
Μ.Κ.: Ο
τόπος που γεννήθηκα και μεγάλωσα. Τα όμορφα σοκάκια του σε συνδυασμό με
το υπέροχο λιμάνι του, σου δίνουν μια αίσθηση παλιάς εποχής. Όσο και αν
έχει εκσυγχρονιστεί, υπάρχουν κάποια σημεία του που είναι ακριβός όπως
τα βλέπαμε στις παλιές Ελληνικές ταινίες. Πάντα θα τον αγαπώ και πάντα
θα είναι μέρος της καρδιάς μου.
«Π»: Τι σας ώθησε στα δεκατρία χρόνια σας στην γραφή;
Μ.Κ.: Η
ανάγκη να εκφράσω γραπτός όλα αυτά τα συναισθήματα που κυριολεκτικά μου
κατέτρωγαν το μυαλό. Είχα φτάσει στο σημείο να μιλάω μόνος μου! Μέχρι
που έπιασα μια κόλλα χαρτί και ένα στυλό και εκεί πραγματικά
απελευθερώθηκα.
«Π»: Δυσλεξία;
Μ.Κ.: Μεγάλο
κεφάλαιο αυτό. Μεγάλο βάσανο επίσης. Όσο περίεργο και αν ακούγεται, δεν
έχω καταφέρει ακόμα να διαβάσω κανένα βιβλίο μου. Μετά τις δύο πρώτες
σελίδες, η προσοχή μου αποσπάται από χιλιάδες εικόνες και χάνομαι
εντελώς. Ένα μεγάλο προτέρημα ενός δυσλεκτικού, είναι η μεγάλη φαντασία.
Αυτό ήταν και το ατού μου στη συγγραφή. Ένιωσα έντονα τον ρατσισμό στο
σχολείο επειδή τα γράμματα μου ήταν άσχημα. Δυστυχώς ο γραπτός λόγος
είναι απαγορευτικός στους δυσλεκτικούς. Οι δάσκαλοι δεν ήταν
ενημερωμένοι και πολλές φορές γελούσαν με τα σχεδόν παιδικά γράμματα
μου. Προσπαθούσα να διαβάσω, να γράψω, να νιώσω σαν τους υπόλοιπους αλλά
δεν μπορούσα να τα καταφέρω. Μάζευα λοιπόν τη θλίψη μου, το θυμό μου,
το παράπονο μου και ορκιζόμουν στον εαυτό μου ότι θα τα καταφέρω. Πως
κάποια στιγμή, το εμπόδιο θα γίνει όπλο μου. Έτσι και έγινε.
Ονειρευόμουν πως κάποια στιγμή θα βρω τον δρόμο μου. Ονειρευόμουν πως
κάποια στιγμή θα μπορέσω να κάνω κάτι που θα αναγνωριζόταν και θα μου
έδινε την ευκαιρία να μιλήσω για τη δυσλεξία.
Μετά
από 13 χρόνια προσπάθειας και πρακτικής, κατάφερα να μπορώ να
συγκεντρώσω τις σκέψεις μου και να γράψω το πρώτο μου βιβλίο. Ακολούθησε
το δεύτερο, το τρίτο, και θα συνεχίσω… Το να γράφω ήταν το εμπόδιο
της ζωής μου. Τελικά κατάφερε να γίνει το πιο ισχυρό μου όπλο. Είναι
πραγματικά πολύ άσχημο να περνάς από μία συνέντευξη για δουλειά, και ενώ
στα προφορικά όλα είναι μια χαρά, όταν έρχεται η ώρα να συμπληρώσεις
μια αίτηση να σε λούζει κρύος ιδρώτας. Δεν μπορείς να γράψεις σωστά και
οι λέξεις σου είναι γεμάτες ορθογραφικά λάθη που δημιουργούν απορίες και
αμφιβολίες για το άτομο σου… Άλλες φορές, θέλεις να γράψεις μια κάρτα
στην κοπέλα σου και ξαφνικά έρχεσαι αντιμέτωπος με την πραγματικότητα,
με την απελπισία και με το γραφικό χαρακτήρα ενός παιδιού του δημοτικού.
Η αίσθηση είναι πραγματικά άσχημη και οι αντιδράσεις πολλές φορές
απρόσμενες.
«Π»: Το έργο σας περιλαμβάνει οκτώ βιβλία. Μιλείστε μας γι’ αυτά.
Μ.Κ.: Πάντα
με έλκυε το μεταφυσικό, οι ταινίες θρίλερ, τρόμου και γενικότερο το
ασυνήθιστο. Απεχθανόμουν και απεχθάνομαι ακόμα τις ιστορίες αγάπης και
τα ρομάντζα. Θεωρώ ότι η ζωή μας είναι γεμάτη από αυτά για να τα
διαβάζουμε κιόλας. Εγώ προσωπικά στην ζωή μου θέλω το διαφορετικό, να
πηγαίνω κόντρα στα σύνηθες και στα τετριμμένα. Να αφυπνίζω τις αρχέγονες
αισθήσεις. Όπως είναι το αμφίρροπο συναίσθημα τις ασφάλειας, της
απόγνωσης, του φόβου, αλλά και τις συναισθηματικής προδοσίας που να
φτάνει όμως στο όριο της εκδίκησης. Έτσι λοιπόν η αρχή έγινε με το
«Ξύπνημα». Ένα έργο που ο τίτλος τους εκτός από την υπόθεση του βιβλίου,
συμβολίζει και το δικό μου συγγραφικό ξύπνημα. Η υπόθεση του αφορά την
ζωή ενός άντρα που στην προσπάθεια του να προστατέψει την οικογένεια
του, μπλέκεται σε ένα σκοτεινό μονοπάτι το οποίο αφορά άμεσα το
βασανισμένο του παρελθόν, χωρίς όμως ο ίδιος να το γνωρίζει.
Ακολούθησε
«Η Συμφωνία», όπου περιγράφω την ανάγκη ενός νεαρού αγοριού που μια ζωή
βίωνε το μπούλινγκ, στο να βιώσει την αγάπη και την αναγνώριση από τους
γύρω του κάνοντας μια συμφωνία με δυνάμεις που δεν θα μπορούσε να
διανοηθεί ποτέ, που θα τον οδηγούσε όλο αυτό. Γιατί όλη ζητάμε από τον
Θεό μια δεύτερη ευκαιρία, την αξίζουμε όμως; Και αν μας την έδινε
πραγματικά, τι θα την κάναμε;
Μετά
ακολούθησε η «Άμυ» όπου περιγράφω την αγάπη και τον έρωτα όπως τα
αντιλαμβάνεται μια γυναίκα που κρύβει πολλά σκοτεινά μυστικά. Από τα
οποία όμως για κανένα από αυτά δεν είναι υπεύθυνη!
Στην
πορεία έγραψα 30 μικρές αυτόνομες ιστορίες τρόμου και φαντασίας, με
σκοπό να δημιουργήσω στην Ελλάδα κάτι σαν το παλιό Tales from the Crypt,
για όσους το θυμούνται. Τελικά εκδόθηκαν και κυκλοφορούν στην Κύπρο μας
με την ονομασία Εφιάλτες του μυαλού, αφού η Ελλάδα πάντα είναι πολύ
«μπροστά» σε αυτά και μόνο επαναλήψεις και τούρκικες σειρές μπορεί να
αναπαράγει και ως εκεί. Ωστόσο πάντα θα είναι εδώ και θα περιμένουν
αυτόν που θα κάνει το μεγάλο βήμα και θα τολμήσει να κάνει το
διαφορετικό. Γιατί ο κόσμος το ζητά αυτό, βαρέθηκε να βλέπει τα ίδια
και τα ίδια. Ειδικά η νεολαία.
Μετά
αποφάσισα να δημοσιεύσω όλα αυτά που έγραφα από τα 13 μου.
Κυκλοφορώντας την ποιητική συλλογή «Η συμφωνία των 5» και μάλιστα
συνοδευόμενη από cd αφού ο συνθέτης Μιχάλης Σούμας του πρώην
συγκροτήματος ΟΝΥΞ το οποίο μεσουράνησε την δεκαετία του ‘90, μελοποίησε
7 ποιήματα μου! Η συλλογή αυτή ονομάστηκε έτσι, λόγο της συμμετοχής 4
τραγουδιστών όπου ερμηνεύουν τα ποιήματα μου σε ροκ εκτέλεση.
Μετά,
σε συνεργασία με την ποιήτρια Εύα Παυλίδου, αποφασίσαμε να πάμε κόντρα
στην γραφή μας και να κάνουμε μια ευχάριστη έκπληξη στο αναγνωστικό
κοινό μας, γράφοντας από κοινού ένα βιβλίο, το οποίο θα ήταν κάτι
εντελώς διαφορετικό από τι τους είχαμε συνηθίσει. Δημιουργήσαμε λοιπόν
το «Για πάντα», το οποίο περιγράφει τον απόλυτο έρωτα. Και φτάνοντας το
στα άκρα, το ανάγουμε στην πιο δύσκολη μορφή του. Αυτή της αιωνιότητας.
Γιατί οι ήρωες μας είναι καταδικασμένοι να αγαπούν ο ένας τον άλλον, σε
κάθε ζωή! Απλά πρέπει να το ανακαλύψουν. Θα τα καταφέρουν;
Και
τέλος κυκλοφορεί «Η κούκλα/Ο φύλακας άγγελος μου» ένα βιβλίο με δυο
διαφορετικές ιστορίες. Μια αγγελική και μια δαιμονική. Εσείς ποια
διαλέξετε;
Τα
βιβλία Άμυ – Ξύπνημα – Η Συμφωνία – Η Συμφωνία των 5 – Για πάντα
κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Όστρια. Οι «εφιάλτες του μυαλού» από τον
Κυπριακό οίκο Ανώνυμο (όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να απευθυνθεί σε εμένα
και να του αποστείλω αντίτυπο) και τέλος Η κούκλα/Ο φύλακας άγγελος μου
από τον εκδοτικό οίκο Εντύποις.
«Π»:
Βραβευτήκατε το 2015 για την συγγραφή νουβέλας με το βραβείο
λογοτεχνίας του Φανταστικού – Larry Niven σε πανελλήνιο διαγωνισμό. Πώς
βοηθά αυτή η βράβευση ένα συγγραφέα;
Μ.Κ.: Τον
βοηθά πάνω από όλα ψυχολογικά και του δίνει το απαιτούμενο κουράγιο να
συνεχίσει. Αφού δεν είναι και λίγο να προκρίνεσαι σε πανελλήνιο
διαγωνισμό. Μετά τον βοηθά στο να γίνει λίγο πιο ευρέος γνωστός και στο
αναγνωστικό κοινό.
«Π»:
Επίσης λάβατε σε πανελλήνιο διαγωνισμό την πρώτη θέση με έπαινο για το
διήγημα σας στην Ασημένια Σελίδα. Περιγράψτε μας τα συναισθήματά σας.
Μ.Κ.: Ήταν
μαγική στιγμή. Ένιωσα ότι επιτέλους το πείσμα και η επιμονή μου με
δικαίωσαν. Ότι όλη αυτή η προσπάθεια από τα 13 μου μέχρι και σήμερα που
δε σταμάτησα ποτέ να γράφω, ήταν για να ζήσω στιγμές ακριβώς σαν αυτή.
Και ευγνωμονώ τον θεό για αυτή την εμπειρία ζωής που μου χάρισε.
«Π»:
Ως μέλος της ομάδας «Το ράφι της αγάπης» δημιουργήσατε την πρώτη
δανειστική βιβλιοθήκη για τον σύλλογο οικογενειών για ψυχική υγεία στην
Θεσσαλονίκη. Μοιραστείτε μαζί μας την σύλληψη της ιδέας και την
πραγματοποίηση της.
Μ.Κ.: Το
Ράφι της Αγάπης είναι μια ιδέα που γεννήθηκε όταν η ποιήτρια Εύα
Παυλίδου, ορμώμενη από το πρόβλημα υγείας της, αποφάσισε να δημιουργήσει
δανειστικές βιβλιοθήκες σε χώρους που εμπλέκονται ασθενείς με χρόνιες
παθήσεις.
Εγώ και άλλοι ομότεχνοι στηρίξαμε την ιδέα της και γίναμε συνοδοιπόροι σε αυτό το ταξίδι.
Το 2016
ιδρύσαμε την 1η δανειστική βιβλιόθηκη στον Σύλλογο Οικογενειών της
Ψυχικής Υγείας στη Θεσσαλονίκη. Επειδή τα μεγάλα οράματα δεν σβήνουν
ποτέ, αποφασίσαμε η δράση αυτή να γίνει ένας ετήσιος θεσμός και να
γεμίσουμε δεκάδες ράφια αγάπης σε χώρους όπου εμπλέκονται ασθενείς με
χρόνιες παθήσεις.
«Π»: Τι άνθρωπος είστε;
Μ.Κ.: Απλός,
προσγειωμένος και αρκετά ευκολόπιστος. Πιστεύω σε μια ιδέα και ακολουθώ
την δική μου πορεία ζωής. Με τα δικά μου ήθη, τους δικούς μου κανόνες
και κυρίως τους ελάχιστους μα πραγματικούς φίλους που εγώ έχω επιλέξει
να με συντροφεύουν για όσο καιρό μου χαρίσει ο θεός. Ωστόσο πιστεύω και
σε μια άλλη ιδέα. Ότι όλα εδώ πληρώνονται. Και όπως είπα και στην πρώτη
ερώτηση, αν κάποιος πειράξει εμένα ή τους ανθρώπους που αγαπώ, δε θα
περιμένω καμία θεία τιμωρία. Θα φροντίσω πρώτος να βρει την Νέμεση του.
Γιατί κουράστηκα να γυρνάω μια ζωή το μάγουλο. Κανείς δε θα το
εκτιμήσει, να το θυμάστε αυτό. Αντίθετα θα το θεωρήσουν και αδυναμία.
Και σε αυτή την ζωή, οι αδύναμοι, δεν έχουν δυστυχώς χώρο. Είναι η
σκληρή πραγματικότητα. Μακάρι να ήταν διαφορετικά, αλλά δε ζω σε
ουτοπίες.
«Π»: Ροκ συγκρότημα ΟΝΥΞ, τι σημαίνει για εσάς;
Μ.Κ.: Δε
περίμενα ποτέ όταν τους άκουγα πριν χρόνια, ειδικά την τότε μεγάλη
επιτυχία τους Μια χειμωνιάτικη ιστορία, ότι όχι μόνο θα μελοποιούσαν
κάτι δικό μου, αλλά θα το τραγουδούσαν κιόλας! Θα είμαι παντοτινά
ευγνώμων στον Μιχάλη Σούμα για την ευκαιρία που μου έδωσε και κυρίως που
πίστεψε σε εμένα.
«Π»: Φιλανθρωπία;
Μ.Κ.: Προσφέρω
πάντα και τα πάντα. Όμως δε μου αρέσει να φωτογραφίζομαι την ώρα που το
κάνω και να το διατυμπανίζω όπως κάνουν αρκετοί ομότεχνοι, διότι όταν
βοηθάς το κάνεις καθαρά και μόνο για την ψυχή σου. Όχι για να σου πουν
μπράβο.
«Π»: Ευαισθησίες;
Μ.Κ.: Πάρα
πολλές. Όμως τις χαλιναγωγώ. Χτίζω τείχη για να προστατέψω τόσο αυτές
όσο και εμένα, γιατί όπως είπα, αυτό ο κόσμος δεν έχει περιθώρια για
αδυναμίες.
«Π»: Φαντασία;
Μ.Κ.: Από
φαντασία άλλο τίποτα! Ολόκληρα σενάρια φτιάχνω κάθε λεπτό που περνάει.
Είναι κουραστικό όμως, γιατί με τόση εγρήγορση, χάνεις κυριολεκτικά και
τον ύπνο σου.
«Π»: Ανάγνωση;
Μ.Κ.: Μεγάλο
πρόβλημα λόγω της δυσλεξίας. Όπως είπα και πριν ούτε τα δικά μου βιβλία
δε μπορώ να διαβάσω, μόνο την ώρα που τα γράφω. Η διάσπαση προσοχής, το
να πρέπει να διαβάζω δυο και τρεις φορές το ίδιο πράγμα γιατί
προσπερνάω λέξεις ή να τις βάζω ανάποδα το καθιστά βασανιστήριο παρά
απόλαυση.
«Π»: Ρατσισμός;
Μ.Κ.: Πουθενά και με κανέναν τρόπο. Αν θα έπρεπε να φανώ ρατσιστής κάπου, θα ήταν μονάχα σε μια ομάδα ανθρώπων. Τους ρατσιστές.
«Π»: Όνειρα;
Μ.Κ.: Όσο
ζω ονειρεύομαι. Ένα από τα όνειρα μου αυτά είναι να δω κάποιο έργο μου
ταινία. Πραγματικά αυτή την στιγμή την λαχταρώ όσο τίποτε άλλο.
«Π»: Μουσική;
Μ.Κ.: Η
ζωή μου όλη. Δεν μπορώ να γράψω χωρίς μουσική. Δεν μπορώ να
συγκεντρωθώ. Ακόμα και έμπνευση να μην έχω, μόλις βάλω κάποιο κομμάτι,
αμέσως πλημμυρίζω με εικόνες. Το είδος που ακούω είναι κάθε μορφή ροκ
Ελληνικού και ξένου και gothic emotional music.
«Π»: Τι αγαπάτε;
Μ.Κ.: Κάθε
τι που κάνει τους γύρω μου αλλά και εμένα ευτυχισμένο. Απλά καθημερινά
πράγματα. Ένα χαμόγελο. Μια αγκαλιά. Ένα χάδι. Τον καθαρό ουρανό
αναπνέοντας ελεύθερος και ξέγνοιαστος.
«Π»: Δυσκολίες;
Μ.Κ.: Πολλές! Μα μέσα από το χιούμορ και την ενεργή υποστήριξη των φίλων μου, τις προσπερνάμε μαζί μία προς μία.
«Π»: Τι θέλετε να κάνετε μελλοντικά;
Μ.Κ.: Να συνεχίζω να γράφω μέχρι να αφήσω την τελευταία μου πνοή.
+30 210 222 2004 
palmogal@otenet.gr | palmosnews@gmail.com
