Απαθείς θεατές της μιζέριας μας!

Κατά γενική παραδοχή, η πολιτική και οι πρακτικές του ΣΥΡΙΖΑ δεν συνέβαλλαν μόνο στη δραματική επιδείνωση του οικονομικού κλίματος της χώρας. Δεν αποτυπώθηκαν μόνο στη δραματική συρρίκνωση των εισοδημάτων μας. Δεν καταγράφθηκαν μόνο στην κατάλυση εν τοις πράγμασι των εργασιακών σχέσεων. Η σύμπραξή του με τους ΑΝΕΛ, σε συνδυασμό και με τον αντισυμβατικό και αμφιλεγόμενο δημόσιο λόγο και τις συμπεριφορές κυβερνητικών και κομματικών στελεχών του αλλοιώνουν βασικά πολιτισμικά – αξιακά χαρακτηριστικά του λαού μας.

Ιδιαίτερα διαβρωτικό πλήγμα δέχθηκαν η πίστη και η εμπιστοσύνη της πλειοψηφίας των πολιτών, ανεξάρτητα από πολιτική και ιδεολογική ένταξη, στη κοινωνική Αριστερά και στους κατά καιρούς πολιτικούς εκφραστές της. Ο ΣΥΡΙΖΑ αυτοαποκαλούμενος αριστερό Κόμμα με τον απατηλό αριστερό λόγο, τις ιδεοληψίες, τις αυταπάτες, , τις δήθεν ριζοσπαστικές φιλολαϊκές κινηματικές πρακτικές – δεν πληρώνω κλπ.- την παροιμιώδη ασυνέπεια λόγων και πράξεων, την πολιτική ανευθυνότητα και την πρωτοφανή ανικανότητα να διαχειριστεί την εξουσία, συνέργησε στην απαξίωση μιας από τις ιστορικές πολιτικές σταθερές του Λαού μας. Αποκαθήλωσε την Αριστερά από το τιμητικό βάθρο του «πολιτικού ηθικού πλεονεκτήματος» που ιστορικά της αναγνωριζόταν και την υποβίβασε στη μειωτική ισοπεδωτική εκτίμηση του «όλοι ίδιοι είναι».
Αυτό το απαξιωτικό κλείσιμο, ως συμπέρασμα στις καθημερινές πολιτικές συζητήσεις των πολιτών, υπονόμευσε, στη συνείδηση των εργαζομένων και όλων των μη προνομιούχων που με κόπο κερδίζουν τη ζωή τους, το πολιτικό και κοινωνικό αποκούμπι τους. Θέτει υπό αμφισβήτηση την ελπίδα τους ότι υπάρχει και ένα τμήμα του πολιτικού Συστήματος απρόσβλητο στην πολιτική διαφθορά – ξένο προς την ιδιοτέλεια, το προσωπικό και παρεΐστικο βόλεμα και τις προσωπικές εγωιστικές φιλοδοξίες – έτοιμο και ικανό να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις εξαιρετικών προκλήσεων και να οργανώσει την αντιμετώπισή τους. Το «όλοι ίδιοι είναι» αναδύθηκε μέσα από το χάσμα μεταξύ των πολιτικών διακηρύξεων του ΣΥΡΙΖΑ και των πράξεων του. Από την απώλεια του ιδεολογικού αριστερού γονιδίου της ευαισθησίας, της βασικής αριστερής Αρχής «το συλλογικό συμφέρον προπορεύετε του ατομικού». Από την αποστροφή του στην αξιοκρατία και την υιοθέτηση πελατειακών πρακτικών που παράγουν διαπλοκή και πολίτες υπό εξάρτηση. Από την έλλειψη συγκεκριμένων πολιτικών στοχεύσεων, επιτελικού προγραμματισμού και οργανωτικής ετοιμότητας. Από την άγνοια, την πολιτική ανευθυνότητα, την διαχειριστική ανικανότητα και αναποτελεσματικότητα. Από τη καταφυγή του στις συνωμοσιολογίες, στο μύθο «για όλα φταίνε οι άλλοι», στην άρνηση και στρέβλωση της πραγματικότητας και τον αλαζονικό εξουσιαστικό-διχαστικό λόγο.
Έτσι, πριν καλά καλά καταλαγιάσει ο απόηχος των μεγαλόστομων και αλαζονικών διακηρύξεων – πριν σβήσει ο μεθυστικός ήχος από το λεκτικό σχίσιμο των Μνημονίων – πριν τελειώσει η ευωχία από τις απατηλές εξαγγελίες για αποκατάσταση της δανεικής ευμάρειας του καιρού «των διεφθαρμένων αστικών κυβερνήσεων», κλπ., κλπ, οι πολίτες βρέθηκαν αντιμέτωποι με τη ραγδαία συρρίκνωση των εισοδημάτων τους και τα ποιο ευάλωτα στρώματα με το φάσμα της φτωχοποίησης.
Να λοιπόν! Και η Αριστερά αναξιόπιστη και ανίκανη… σαν τους άλλους.
Η απογοήτευση, ως μολυσματικός ιός απλώθηκε στο κοινωνικό Σώμα και προκάλεσε γενικευμένη αποστροφή προς τη πολιτική και τους πολιτικούς. Η αδιαφορία για τα δημόσια πράγματα τροφοδοτούμενη, από την ασάφεια του εκπεμπόμενου κυβερνητικού λόγου, την αβεβαιότητα του επερχόμενου, τη κυβερνητική διαχειριστική ανικανότητα, τη συνεχή αναβλητικότητα, την ασυνεννοησία και αδυναμία πειστικής πρότασης του πολιτικού Συστήματος και το συνακόλουθο βάθεμα της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, γενικεύτηκε. Οι πολίτες έχασαν την εμπιστοσύνη τους στις συλλογικές προσπάθειες. Παραιτήθηκαν. Απώλεσαν την αυτοπεποίθησή τους και από υποκείμενα του ιστορικού γίγνεσθαι κατάντησαν αδιάφοροι θεατές της μιζέριας τους.
Ήταν αναπόφευκτο. Ο «αριστερός» Σύριζα με το συνεταίρο του ΑΝΕΛ προκειμένου να καταλάβουν την Εξουσία, αντιμετώπισαν και χρησιμοποίησαν το λαό ως εργαλείο. Ως κυβέρνηση, που η πολιτική τους αποδείχθηκε αυταπάτη, ανικανότητα και απάτη που καψάλισε τα απατηλά όνειρα, τις έωλες ελπίδες και τον ενθουσιασμό των ψευδαισθήσεων ο λαός είναι και πάλι χρήσιμο εργαλείο. Τώρα όμως σε ρόλο παθητικό, αδιάφορο. Μακριά από τις λεωφόρους και τις πλατείες της αγανάκτησης και της οργής. Τώρα η οργανωμένη αγωνιστική παρουσία του θα ήταν εμπόδιο στο σχέδιο του «αριστερού» ΣΥΡΙΖΑ να παρατείνει «πάση θυσία» τη παραμονή του στην εξουσία. Σχέδιο που το υλοποιεί επικοινωνιακά με πολύμηνους …αγώνες και …μάχες αποκρούοντας επαχθή μέτρα …που «δεν θα τα επέλεγε» αλλά όμως τα υπογράφει…!
Τελικά σε μια οικονομία που σέρνεται και μαραζώνει και μια κοινωνία χωρίς μπούσουλα, ο λαός βιώνει το τέλειο αδιέξοδο. Σιωπηλός, απογοητευμένος, χαμένος στα προβλήματα και την αβεβαιότητα, άπραγος, με το συναίσθημα της αυτοαπαξίωσης είναι το τέλειο «εργαλείο» στα χέρια ανεύθυνων πολιτικών και επιτήδειων απατεώνων. Μέσα σ’ αυτό το κλίμα βρίσκουν έφορο έδαφος οι διάφοροι σωτηριολογικοί μύθοι, ο ανορθολογισμός, οι συνωμοσιολογίες, καταρρέουν αξίες και σταθερές, περισσεύουν η εγκληματικότητα και οι αντικοινωνικές εγωιστικές συμπεριφορές, τίθεται σε κίνδυνο η κοινωνική συνοχή.
Παρ’ όλ’ αυτά το πολιτικό μας Σύστημα εξακολουθεί να εθελοτυφλεί. Αρνείται την πραγματικότητα για να μην αναλάβει τις ευθύνες που του αναλογούν για τις γενεσιουργές αιτίες της οικονομικής κρίσης και βολεύεται με την ενοχοποίηση των «τοκογλύφων» και των Μνημονίων. Δεν παραδέχεται την ανικανότητά του να οργανώσει την αντιμετώπισή της, αλληλοκατηγορείται και ρίχνει το φταίξιμο στους δανειστές. Στην πραγματικότητα όμως αρνείται να ασκήσει το Κυριαρχικό Δικαίωμα εκπόνησης ενός εθνικού σχεδίου εξόδου από τη γενικευμένη κρίση και να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις συστράτευσης του λαού για την υλοποίησή του.
Βρισκόμαστε σε παρακμή: Λαός που δεν εμπνέει Ηγέτες. Κομματικές ηγεσίες, χωρίς όραμα, ανίκανες να τον συνεγείρουν.
Συμβιβασμένοι με τη μιζέρια μας, άπραγοι σαν εξαρτημένοι, περιμένουμε μήνα το μήνα το δανεικό Μάνα από τον ουρανό των «τοκογλύφων». Πρόκειται για κατάντια που θα καταγραφεί ως η επαχθέστερη ήττα του λαϊκού μας κινήματος τη περίοδο της οικονομικής κρίσης και δη επί κυβερνήσεων ΣΥΡΙΖΑ, που παρ’ όλ’ αυτά επιμένει να αυτοαποκαλείται αριστερό – φιλολαϊκό κόμμα …!