Γράφει ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΣΠΑΝΟΣ, Αντιπρόεδρος ∆ιοίκησης της Ένωσης Αυτοαπασχολούµενων Επαγγελµατιών – Βιοτεχνών – Εµπόρων ∆. Γαλατσίου
Ο προοδευτικός µικροαστός µισεί τον καπιταλισµό. Μισεί τα µεγάλα αφεντικά. Μισεί όλους αυτούς που του πί- νουν το αίµα, τα µονοπώλια και τους πολιτικούς που τα εκπροσωπούν, γιατί είναι διεφθαρµένοι και αδιαφανείς. Μισεί τους αχόρταγους τραπεζίτες του καπιταλισµού – καζίνο.Οι παλιοί τραπεζίτες ήταν καλοί, δεν έπαιζαν καζίνο, µόνο «Μονόπολη». Μισεί το γεγονός ότι οι πλούσιοι δεν πληρώνουν φόρους, και δανείζονται δισεκατοµµύρια από τις τράπεζες χωρίς καµία εγγύηση ενώ στον υπόλοιπο κόσµο κατάσχουν τα σπίτια. Μισεί το γεγονός οτι ο αρχιεπίσκοπος συµπερι- φέρεται σαν επιχειρηµατίας, προκαλώντας τον κόσµο στις δύσκολες στιγµές που περνά. ∆εν θέλει οι επιχειρηµατίες του να φοράνε ράσα, δεν είναι κουλ, να φοράνε σταράκια, έτσι δείχνουν και πιο «υγιείς επιχειρηµατίες». Μισεί τους Γερµανούς και την Τροΐκα που αµφισβητούν την εθνική του κυ- ριαρχία, θεωρεί ότι σήµερα περνούµε σε νέο αποικιακό καθεστώς, χωρίς όµως όπλα. Γι’ αυτό πρέπει να διώξουµε τους ξένους να πάρουµε πίσω την πατρίδα µας, να την δώσουµε πίσω στον Λάτση και στον Αγγελόπουλο. Γι’ αυτό το λόγο, µισή τον αυταρχισµό, την ανούσια πολιτική δράση της κοινοβουλευτικής δηµοκρατίας όταν µπροστά στην οικονοµική κρίση του αποσπά ότι «δηµοκρατικό προνόµιο» είχε παραχωρήσει από προηγούµενους λαϊκούς αγώνες. Μισεί αυτούς που θέλουν να του επιβάλουν τι να κάνει, τι να λέει και τι να σκέπτεται. Η δική του πολιτική και κοινωνική δραστηριότητα θα καθορίζεται αποκλειστικά και µόνον από αυτόν, τον αυτόφωτο, που σκέφτεται ελεύθερα. Αλλά και την Ευρωπαική Ένωση, είναι ωραία η Ευρωπαική Ένωση, έχει ωραία χρώµατα. Μισεί και τη µάζα διότι, ως σκεπτόµενο ον δεν δέχεται να αναλύσει την πραγµατικότητα µε κοινωνικους και ιστορικούς όρους, αλλά σαν ένα υπερ- βατικό «έλλογο ον». Γι αυτό και αντιλαµβάνεται την ελευθερία σαν ελευθερία από τη µάζα, και την ιστορία βεβαίως σαν αποκοµµένες νεκρές αφηγήσεις. ∆εν έχει σηµασία η ιστορία σαν επιστήµη, αλλά οι αποσπασµατικές εµπειρι- κές αφηγήσεις και οι µνήµες. Μισεί τόσο πολύ τον αυταρχισµό, έτσι ώστε να προσπαθεί να σώσει την αστική δηµοκρατία από τους ίδιους αστούς και τον καπιταλισµό από τους καπιταλιστές αφού αυτός µπορεί να τον διαχειριστεί καλύτερα. Μισεί τόσο πολύ την εξουσία, που προσπαθεί να της ξεφύγει συνεχώς και µπορεί να δηλώσει και αντιεξουσιαστής, αλλά και κανένα υπουργείο δεν θα πείραζε. Μισεί τους φασίστες επειδή είναι στρατιωτάκια µε ξυρισµένα κεφάλια και επειδή δεν δέχονται την αντίθετη άποψη, άρα όποιος δεν δέχεται την αντί- θετη άποψη είναι φασίστας. Γιατί ο φασισµός δεν έχει παράταξη, ούτε ιδεο- λογία, ο φασισµός είναι µέσα µας. Με ένα εξορκισµό θα φύγει. Με καλή διατροφή επίσης. ∆εν πιστεύει αυτά που γράφουν και λένε τα αστικά µέσα ενηµέρωσης εκτός κι αν πρόκειται για την ιστορία της ΕΣΣ∆ ή την Κούβα και βεβαίως την Β. Κορέα. Τότε τα πιστεύει. ∆εν διαβάζει όµως ούτε τις αναχρονιστι- κές κόκκινες φυλλάδες, αυτές είναι χειρότερες, εµµένουν σε ιδεολογήµατα του παρελθόντος: «καπιταλιστές», «εργατική τάξη» και τέτοια. Βλακείες, τώρα υπάρχουν µόνο οι «ευάλωτες κοινωνικές οµάδες». Άλλωστε ούτε και οι κόκκινες φυλλάδες δεν δέχονται την αντίθετη άποψη, άρα είναι φασίστες, κόκκινοι, γιατί ο φασισµός είναι µέσα µας. Μισεί το κόκκινο. Προτιµά το πράσινο, το µωβ και το µπλε. Γιατί ο φασι- σµός είναι µέσα σου µόνο αν είσαι κόκκινος, το µωβ είναι οκ. Μισεί το «µονολιθικό», θέλει πλου- ραλισµό απόψεων, χωρίς να πει λέξη για παρωχηµένες λέξεις όπως προ- λεταριάτο και τον ιµπεριαλισµό, αφού δεν έχουν σχέση µε τη σηµερινή πραγ- µατικότητα. Ο σηµερινός επαναστάτης θα τους τρελάνει στη δηµοκρατία, το νόµο και την τάξη (που υπήρχε όταν είχε ανάπτυξη). Η σηµερινή ανατροπή θα είναι δηµοκρατική, από και για την κοινωνία των πολιτών, άµεση δηµο- κρατία, κοινωνικό συµβόλαιο κτλ., γιατί είµαστε στον 21ο αιώνα, ενώ ο Μαρξ έγραφε για τον 19ο αιώνα που ήταν µια άλλη πραγµατικότητα. Ο Ρουσσώ όµως που έγραφε για τον 18ο αιώνα …ναι. Μισεί τους υπαρκτούς σοσιαλιστές διότι γραφειοκρατικοποίησαν και πρό- δωσαν την επανάσταση. Κατά σύµπτωση όλες οι επαναστάσεις που κέρδισαν και πήραν την εξουσία «προδόθηκαν». Αυτές που δεν άντεξαν και σφαγιά- στηκαν από τους αστούς, π.χ. Παρισινή Κοµµούνα, τις προτιµά. Γιατί είναι ροµαντικό και ωραίο το σφαγµένο προλεταριάτο. Απ’ την άλλη, το προλε- ταριάτο που παίρνει την εξουσία είναι τροµακτικό. Για τον ίδιο λόγο του αρέσουν µόνο οι νεκροί κοµµουνιστές, ειδικά αυτοί που δολοφονήθηκαν όπως η Λούξεµπουργκ και ο Μπελογιάννης. Γιατί είναι ωραίοι οι δολοφονηµένοι κοµµουνιστές, οι ζωντανοί όχι και τόσο. Επίσης του αρέσει ο Γκράµσι, αλλά µόνο αυτά που έγραψε µες στη λογο- κρισία της φυλακής, τα αυτολογοκριµένα, όχι τα άλλα τα πολύ µαρξιστικά. Γράφουν καλύτερα όταν γράφουν µες στη φυλακή οι κοµµουνιστές, στρώ- νουν απ’ το ξύλο. Οι µεγαλύτερες του βρισιές δεν είναι ο καπιταλισµός και η εκµετάλλευση, αλλά ο φρικαλέος «σταλινισµός», ο τρελός της Βορείου Κορέας και ο αυ- ταρχισµός του Κάστρο. Μισεί τις µεγάλες αφηγήσεις, θέλει ευελιξία και διάσπαρτους αυθόρµη- τους αγώνες βασισµένους σε ταυτότητες και επιµέρους ζητήµατα, αφού τα πρόβληµατα είναι πολλαπλά και άσχετα µε την βάση του κοινωνικού συστή- µατος: οι πολιτικές αποφάσεις, το είδος της εργασίας, οι αξίες, η επικοινω- νία και η κουλτούρα, και ο καπιταλισµός είναι απλά ένα πεδίο δίπλα στα υπόλοιπα και όχι το πεδίο εντός του οποίου καθορίζονται τα υπόλοιπα. Τελικά µάλλον δεν µισεί και πολύ τον καπιταλισµό. Αυτό που µισή είναι ο «ολοκληρωτισµός», προτιµά να ζει στο περιθώριο, µε περιπέτεια, πάθος και ελευθερία του λόγου παρά στη προσπάθεια να δηµιουργήσει ένα άλλο κόσµο, να απαγορεύσει την εκµετάλλευση και την προπαγάνδιση της, γιατί τότε θα έρθει ο «ολοκληρωτισµός». Μα πάνω απ’όλα, ο µικροαστός µισεί την λαϊκή εξουσία, την αντίσταση, την ταξική πάλη και την ελευθερία από την εκµετάλλευση της καπιταλι- στικής βαρβαρότητας, τόσο πολύ που αρνείται ότι υπάρχουν. «…Μα οι επαναστατικές απειλές των µικροαστών και δηµοκρατικών αντι- προσώπων είναι απλές απόπειρες εκφοβισµού του αντιπάλου. Και όταν πια έχουν χωθεί µέσα στο αδιέξοδο, όταν έχουν εκτεθεί τόσο πολύ που είναι αναγκασµένοι να πραγµατοποιήσουν τις απειλές τους, τότε αυτό το κάνουν µε διφορούµενο τρόπο, µε τέτοιο τρόπο που περισσότερο απ’ όλα αποφεύ- γει τα µέσα για την πραγµατοποίηση του σκοπού και ψάχνει να βρει προ- σχήµατα για να υποταχτεί. Το εισαγωγικό σάλπισµα που προαναγγέλλει τη µάχη, σβήνει σ’ ένα λιγόψυχο µουρµουρητό µόλις έρθει η ώρα ν’ αρχίσει η µάχη. Οι ηθοποιοί παύουν να παίρνουν στα σοβαρά τον εαυτό τους και η δράση του έργου ατονεί ολότελα, σαν ένα φουσκωµένο µπαλόνι που το τσιµ- πούν µε βελόνι» – Κ. Μαρξ, 18η Μπρυµαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη
+30 210 222 2004 
palmogal@otenet.gr | palmosnews@gmail.com