Μετά 8 χρόνια ,γράφει ο Νέστορας Χατζούδης

Εµείς
και αδιαφορήσαµε και αποφύγαµε και δεν µπορέσαµε
να συµφωνήσουµε σε πολιτικές που θα µας οδηγούσαν
στην υπέρβασή της.
ρχικά, αραγµένοι στον καναπέ της πλασµατικής
αφθονίας που µε εγκληµατική αφέλεια θεωρούσαµε
προϊόν των αναπτυξιακών µας επιδόσεων, αποδί-
δαµε τα πρώτα σήµατα κινδύνου στο φθόνο των
ξένων για τη φυλετική µας ανωτερότητα και λοιδο-
ρούσαµε τους συµπολίτες µας που ανησυχούσαν. Στη συνέ-
χεια, όταν τα σήµατα του επερχόµενου κινδύνου άρχισαν να
αναβοσβήνουν επίµονα, βολευτήκαµε στην αγνόηση της
πραγµατικότητας µε την καταφυγή στη συνωµοσιολογία: «Οι
ισχυροί της γης βάλθηκαν να µας χρεοκοπήσουν για να αρ-
πάξουν το φυσικό πλούτο µας και να µας χρησιµοποιήσουν ως κοινωνικό πει-
ραµατόζωο…!».

Εθνικολαϊκή ∆εξιά και ιδεοληπτική Αριστερά βάπτισαν τη
κρίση τεχνητή και εισαγόµενη και στοιχήθηκαν για τη µαταίωση κάθε µέτρου
που αποσκοπούσε στην αποτροπή και τον περιορισµό των συνεπειών της.
Τέλος, όταν η οδυνηρή πραγµατικότητα διέλυσε τα «σύννεφα των ψεκα-
σµών», η κρίση αναγνωρίστηκε µεν ως πραγµατική, αλλά επειδή για όλα
φταίνε πάντοτε κάποιοι άλλοι, εθνικολαϊκιστές και κάθε είδους ιδεοληπτικοί
ανακάλυψαν ότι την προκάλεσαν τα Μνηµόνια.

Και αυτά συνέβαιναν τότε
που ο Πούτιν και οι Κινέζοι …προσφέρονταν να µας δανείζουν χωρίς όρους
και ο Τσάβες να µας …εφοδιάζει µε φτηνό πετρέλαιο…!
Έτσι ξέσπασε ο παραλογισµός του διχαστικού «αντιµνηµονιακού πολέ-
µου». Αποτέλεσµα: α) έµειναν στο σκοτάδι οι πραγµατικές αιτίες της οικο-
νοµικής κρίσης, γεγονός που απενοχοποιούσε και βόλευε το πολιτικό
Σύστηµα β) την πολιτική επιχειρηµατολογία υποκατέστησε ο ανορθολογι-
σµός, η βουλησιαρχία και η συνωµοσιολογία, που οδήγησαν στις «πλατείες
των αγανακτισµένων», στους σωµατικούς και λεκτικούς προπηλακισµούς
(γερµανοτσολιάδες κλπ.), στο ντροπιαστικό «…να καεί να καεί το
µπ…..ρδέλο η Βουλή…», στο υπονοµευτικό της κρατικής υπόστασης «κί-
νηµα δεν πληρώνω» που έδωσε ταυτότητα «κοινωνικού αγωνιστή» στους
εκ συστήµατος µπαταξήδες κλπ. κλπ, και έφεραν στο πολιτικό προσκήνιο το
φασιστικό µόρφωµα Χ.Α. γ) υποκαταστάθηκε, στην αντιπαράθεση των κοµ-
µάτων, ο πολιτικός λόγος από τον ωµό λαϊκισµό που από τη µια µεριά ευ-
νούχιζε την όποια βούληση των κυβερνήσεων να νοµοθετήσουν και να
εφαρµόσουν εξυγιαντικές µεταρρυθµίστηκες πολιτικές και από την άλλη
επέτρεπε στην αντιπολίτευση, αφιονίζοντας µε το παραµύθιασµα το λαό,
να υπονοµεύει και να ακυρώνει αναγκαία για την αντιµετώπιση των συνεπειών της κρίσης µέτρα.
Έτσι περάσαµε στην τρίτη φάση της από-
λυτης αδυναµίας να συνδιαµορφώσουµε, να
νοµοθετήσουµε και να εφαρµόσουµε δικές
µας εθνικές πολιτικές εξόδου από την κρίση,
αξιοποιώντας αποτελεσµατικά τα δισεκατομµύρια ευρώ του φτηνού ευρωπαϊκού δανει-
σµού. Το αυτονόητο δηλαδή που άλλοι
οµοιοπαθείς λαοί, εταίροι µας, έπραξαν, µετά
από πολιτική αντιπαράθεση βέβαια, στο πλαίσιο του δηµοκρατικού τους πολιτεύµατος.

Κι ενώ βαδίζουµε στον 8ο χρόνο υπό συνθήκες κρίσης και η φτώχεια έχει πάρει πλέον
ενδηµικά χαρακτηριστικά, συνεχίζουµε την
παράνοια της διχαστικής ασυνεννοησίας. ∆εν
µας προβληµατίζει ούτε το γεγονός ότι η κρίση εκτός από οι-
κονοµική είναι πλέον και κοινωνική και πολιτισµική.

 Ως λαός χάσαµε την αυτοπεποίθηση και το δυναµισµό µας, χαµηλώσαµε
της προσδοκίες µας στο επίπεδο της απλής επιβίωσης και ξε-
πέσαµε στα µάτια των άλλων εθνών µε την απώλεια της αξιο-
πιστίας µας. ∆εν µας ανησυχεί ούτε το γεγονός ότι αυτά
συµβαίνουν σε µια χρονική περίοδο που τα γεωπολιτικά προ-
βλήµατα της περιοχής µας οξύνονται επικίνδυνα και δηµογρα-
φικά έχουµε πάρει την κατιούσα.
Κοντά στα παραπάνω, δυστυχώς, πρέπει να προστεθεί και η
εξ αιτίας των πολιτικών πρακτικών του ΣΥΡΙΖΑ απώλεια της εµ-
πιστοσύνης που έτρεφε η πλειονότητα των πολιτών – ανεξάρ-
τητα από πολιτικές και ιδεολογικές αναφορές – στην Αριστερά.
Στην ετοιµότητα και την ικανότητά της να εµπνέει αυτοπεποί-
θηση και να οργανώσει την αυτοπροστασία των πολιτών.

Μια
εµπιστοσύνη ιστορικά δικαιωµένη αφού η Αριστερά µε αιµατηρές θυσίες: οργάνωσε και στήριξε τους αγώνες των εργαζοµένων κατά τη διάρκεια του µε-
σοπολέµου (1920-1940) πρωτοστάτησε στην οργάνωση της αντίστασης
κατά των στρατευµάτων κατοχής και της προστασίας του λαού από τη πείνα
τη περίοδο 1940-1944 – αγωνίστηκε, αν και αποδεκατισµένη, για το σεβασµό των πολιτικών, κοινωνικών και ατοµικών δικαιωµάτων όλων των πολιτών
τη µετεµφυλιακή περίοδο 1949-1967 – συνέβαλε αποφασιστικά στον αγώνα
κατά της χούντας (1967-1974), στην οµαλή αποκατάσταση του δηµοκρατι-
κού πολιτεύµατος µετά την κατάρρευση της και στην ανάπτυξη του πολιτι-
κού και κοινωνικού κινήµατος µε αξιοπιστία, αποφασιστικότητα και όπως
πάντα µε ανιδιοτέλεια κατά τη περίοδο της Μεταπολίτευσης. Αυτή η ιστορική
πορεία, παρά τα όποια λάθη και υπερβολές, δηµιούργησε στους πολίτες το
αίσθηµα της σιγουριάς, της βεβαιότητας πως στις δύσκολες στιγµές υπάρ-
χει και η ανιδιοτελής Αριστερά της πραγµατικής ευαισθησίας που δεν κοροϊ-
δεύει, δεν λαϊκίζει, που εννοεί αυτά που λέει, που έχει µπέσα, που µπαίνει
µπροστά, και ξέρει να οργανώνει το λαό σε µια συντεταγµένη έξοδο από τις
δυσκολίες.

∆υστυχώς, αυτή την άδολη απαντοχή, το χωρίς ανταλλάγµατα στήριγµα
που συνιστούσε η Αριστερά για τους πολίτες, ιδιαίτερα στις δύσκολες στιγµές , ο ιδεοληπτικός, «Αριστερός» ΣΥΡΙΖΑ µε τη σύµπραξή του µε την εθνικολαϊκιστική ∆εξιά , την εξουσιολαγνία και την αναξιοπιστία του νόθευσε και
υπονόµευσε. Αµήχανοι, απογοητευµένοι και παρατηµένοι πλέον οι πολίτες
βιώνουν τις συνέπειες του ιδεολογικού και πολιτισµικού περιεχοµένου αυτής
της µασκαρεµένης «αριστεράς», που τους αποκάλυψε η αναρρίχησή της
στην εξουσία.
Ευτυχώς όµως το ξεµασκάρεµα, αν και ακριβά πληρωµένο, είναι γεγονός,
και τα ανακλαστικά των πολιτών ιδιαίτερα ενθαρρυντικά…