Ο Τάρανδος µε την κόκκινη µύτη ,γράφει ο Απόστολος Σπανός

Μια παραµονή Χριστουγέννων όµως όταν ο Άγιος Βασίλης ετοίµαζε το έλκηθρό του για να µοιράσει τα δώρα στα παιδιά όλου του αναπτυγ- µένου κόσµου (εκτός από τα κακά και τα φτωχά παιδιά φυσικά), είχε πολύ οµίχλη και ο Άγιος δεν έβλεπε αρκετά ώστε να οδηγήσει. Έτσι ο Άγιος πήγε και βρήκε τον µικρό Ρούντολφ και του είπε: – Ρούντολφ, απόψε θα πρέπει να είσαι εσύ ο πρώτος τάρανδος στο έλκηθρό µου, γιατί δεν βλέπω την τύφλα µου. Ο µικρός Ρούντολφ καταχάρηκε και καµάρωνε σαν γύφτικο σκεπάρνι. Εκείνο το βράδυ κανένας τάραν- δος δεν έκανε πειράγµατα στον Ρούντολφ και όλοι τον δέχτηκαν σαν οδηγό γιατί είχαν µάθει ένα πολύτιµο µάθηµα: «Είναι θεµιτό να κοροϊδεύεις και να κακοµεταχειρίζεσαι κάποιον για την διαφορετικότητά του, εκτός αν αυτός είναι χρήσιµος στο αφεντικό σου». Τούτες της µέρες των γιορτών, ας δώσουµε τον λόγο στην ποίηση. Ίσως αυτός να είναι ο καλύτερος τρόπος για να κλείσει η χρονιά. Ίσως…

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 1943

Οι γιορτινές µέρες πυκνοκατοικηµένες γυναίκες αγκαλιάζουν πράσινα κλωνιά δεν κλαίνε κι ο γέρος εθνικός κήπος κουβα- λάει στις πλάτες του τρεις πεθαµένους κύκνους και τα παιδιά πετάνε ψίχουλα στον ουρανό οι γιορτινές µέρες έχουν ένα λείο πρόσωπο ένα µικρό Χριστό στο κάθε δάκρυ της λησµονηµένης ένα αρνάκι µια σταλιά στις παγωµένες της παλάµες ένα πουλί αστέρινο καρφίτσα στα µαλλιά της. (από την συλλογή «Η λησµονηµένη», 1945)

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 1948

Σηµαία ακόµη τα δίκανα στηµένα στους δρόµους τα µαγικά σύρµατα τα σταυρωτά και τα σπίρτα καµένα και πέφτει η οβίδα στη φάτνη του µικρού Χριστού το αίµα το αίµα το αίµα εφιαλτικές γυναίκες µε τρυφερά κέρινα χέρια απεγνωσµένα χαϊδεύουν βόσκουν στην παγωνιά καταραµένα πρόβατα µε το σταυρό στα χέρια και το τουφέκι της πρωτοχρονιάς το τόπι ο σιδηρόδροµος της λησµονιάς το τόπι του θανάτου. (από την συλλογή «Με το πρό- σωπο στον τοίχο», 1952)

  Ο ΝΕΚΡΟΣ ΣΤΙΣ ΓΙΟΡΤΕΣ
Εδώ και πολλά χρόνια σαν πλησιάζουν τα Χριστούγεννα (αυτός) ο νεκρός γεννιέται µέσα µου δε θέλει δώρα δε θέλει χρήµατα πάγο και χιόνια χιόνια και πάγο σκισµένα ρούχα αχνά παπούτσια ο χρυσός νεκρός θα βγει έξω δεν τον γνωρίζει κανένας τον αλήτη νεκρό θα κάτσει στο πικρό καφενείο να πιει τον καφέ του κι ύστερα πάλι σε λίγες µέρες ήσυχα θα πεθάνει (ο νεκρός) όταν έρθει ο χρόνος κι όλες οι ρόδες κόκκινες όπως πρώτα θα γυρίζουν πάλι. (από την συλλογή «Εκτοπλάσµατα», 1986)

  ΤΑ ΛΥΠΗΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ
 
Είναι τα λυπηµένα Χριστούγεννα 1987 είναι τα χαρούµενα Χριστούγεννα 1987 ναι, τα χαρούµενα Χριστούγεννα 1987! σκέπτοµαι τόσα δυστυχισµένα Χριστούγεννα… Α! ναι είναι πάρα πολλά. Πόσα δυστυχισµένα Χριστούγεννα πέρασε ο ∆ιονύσιος Σολωµός πόσα δυστυχισµένα Χριστούγεννα πέρασε ο Νίκος Εγγονόπουλος πόσα δυστυχισµένα Χριστούγεννα πέρασε ο Μπουζιάνης πόσα ο Σκλάβος πόσα ο Καρυωτάκης πόσα δυστυχισµένα Χριστούγεννα πέρασε ο Σκαλκώτας πόσα πόσα ∆υστυχισµένα Χριστούγεννα Ποιητών. (από την συλλογή «Καταβύθιση», 1990) Σηµείωση: Όλα τα ποιήµατα αντιγράφτηκαν από το «Μίλτος Σαχτούρης: Ποιήµατα (1945- 1998)», εκδόσεις Κέδρος, 2014] Η ζωή µας µπορεί να είναι εφήµερη, αλλά είναι µία και µοναδική, και οφείλουµε να τη ζήσουµε µέχρι τα ακρότατα όριά της. Είναι δικαίωµα της τάξης µας, αυτής της ξεχωριστής τάξης που µέσα στους αιώνες των αιώνων γνωρίζει µόνο να δίνει. Καλή και αγωνιστική χρονιά.