Μαίρη Σουρλή -Συγγραφέας – Ποιήτρια:Η ποίηση είναι ο τρόπος να µπορώ να στέκοµαι

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ - ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ
Μαίρη Σουρλή  -Συγγραφέας – Ποιήτρια:Η ποίηση είναι ο τρόπος να µπορώ να στέκοµαι
Η Μαίρη Σουρλή γεννήθηκε µες στην άνοιξη,
που ξεφυτρώνουν λουλούδια, ψυχές, χαµόγελα και λόγια! Μεγάλωσε στο γραφικό
χωριό Βαµβακού Λακωνίας.

Μετά τις σπουδές της και τα χρόνια παραµονής της στο
Σίδνεϋ της Αυστραλίας, σήµερα κατοικεί µόνιµα στο Μούλκι (Κιάτου) Κορινθίας.
σχολείται µε την ποίηση και τον πεζό λόγο.
Έχει εκδώσει τα πεζά: «Το παιδί που νοστάλ-
γησα», «Ο περιπλανώµενος νους ανιχνεύει το
νόηµα της ζωής», «Περπατώντας την ελληνική
ψυχή µε αφορµή την κρίση» και τις ποιητικές συλ-
λογές: «Μονοπάτια αφύπνισης», «Καθρεφτίζοντας
την ψυχή» και «Ρίγη προσµονής». Έχει ακόµη πολύ
ανέκδοτο υλικό για τέσσερις ποιητικές συλλογές.

Έχει διακριθεί σε δυο διαγωνισµούς ποίησης,
στον Παγκορινθιακό ποιητικό διαγωνισµό του Σω-
µατείου Λόγου και τέχνης «Αλκυονίδες» και στο λογοτεχνικό διαγωνισµό του ∆ήµου Ξυλοκάστρου.
Το αγαπηµένο της µότο είναι: «Αντιστεκόµαστε,
χαµογελάµε! Το χαµόγελο και η θέλησή µας για ζωή
είναι η δύναµή µας!
Μην ξεχνάµε τις αισθήσεις µας,
ν’ ακούµε, να βλέπουµε, να µυρίζουµε, να γευόµα-
στε, ν’ ακουµπάµε!» Ευγνωµονεί τον Πανάγαθο που
µπορεί ν‘ αντικρίζει κάθε µέρα τη γιορτινή µατιά
του ήλιου! Λατρεύει τη ζωή, τη φύση, το πορτοκαλί της ζωντάνιας και της έκπληξης κι όσους την
κρατούν χαµογελαστή. Ονειρεύεται έναν αλλαγ-
µένο κόσµο. Αν δεν της αρέσει αυτό που την περι βάλλει, δηµιουργεί το δικό της κόσµο. Νιώθει πως
δοκίµασε να φυτέψει ακόµη ένα δέντρο και πως
υπάρχουν ακόµη χιλιάδες ανείπωτα λόγια, που σχηµατίζουν την τέχνη της ζωής!

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΜΑΙΡΗ ΓΚΙΩΝΗ – ΛΑΡΕΝΤΖΑΚΗ

«ΠΑΛΜΟΣ»: Κατάγεστε από τη Βαµβακού Λακωνίας.
Μιλήστε µας για τα παιδικά σας χρόνια.

ΜΑΙΡΗ ΣΟΥΡΛΗ: Ήταν µια υπέροχη διαδροµή
µε µαγευτικές εικόνες από έθιµα, συνήθειες του
χωριού, παιδικά ζωντανά παιχνίδια, ελευθερία και
υπευθυνότητα, που µου έδωσαν έναυσµα να
γράφω και να αντλώ εµπειρίες… Θυµάµαι έντονα
τους περιπάτους στην εξοχή και τα διασκεδαστικά
παιχνίδια στους χωµατόδροµους. Αναπολώ εκείνα
τα χρόνια της αθωότητας κι ανεµελιάς
!

«Π»: Σπουδάσατε στο Σίνδεϋ στην Αυστραλία,
τι αποκοµίσατε στα 20 χρόνια παραµονής σας
εκεί;

Μ.Σ.: Από κάθε τόπο κρατάς ό,τι καλό κι αφή-
νεις πίσω κι ένα κοµµάτι σου. Πέρα από τις φιλολογικές γνώσεις, εκείνες τις σπουδές που
αναγνωρίζω για τον εαυτό µου, είναι το πανεπι-
στήµιο της ζωής.

  «Π»: Πώς ήταν η επιστροφή στην Ελλάδα και
η προσαρµογή σας στο Μούλκι Κιάτου Κορινθίας όπου διαµένετε;

Μ.Σ.: Ο νόστος στην πατρίδα είναι πάντα γλυ-
κός. Αν και βρήκα διαφορετικά πράγµατα από
αυτά που άφησα, η προσαρµογή µου στο Μούλκι
Κορινθίας ήταν ευχάριστη. Συνδυάζει βουνό και
θάλασσα. Χαίροµαι που αναπνέω την αύρα τους.
Απέκτησα ωραίες φιλίες και είναι πλέον ο τόπος
που ζω και δηµιουργώ!

«Π»: Πότε ανακαλύψατε το ταλέντο σας στη
συγγραφή;


Μ.Σ.: Από µικρή είχα έφεση στο να γράφω. Όταν
συνειδητοποίησα ότι αυτά που γράφω είχαν απή-
χηση και βρήκα ελευθερία χρόνου το 2010 έφερα
στο φως το πρώτο µου βιβλίο µε τίτλο «Το παιδί
που νοστάλγησα». Η συγγραφή γενικά είναι µια
µορφή απολαυστικού ταξιδιού, µια συναισθηµατική
περιπέτεια, µια πνευµατική σχέση µε τη συµπαν-
τική κοινότητα. Έχω ερωτική σχέση µε το χειρό-
γραφο! Ανάγκη για αυτοέκφραση, για καταγραφή
βαθιών αληθειών, για καινούργια αρχή, για µια νέα
διαρκή άνοιξη… Θέλω πριν απ’ όλα να αισθάνοµαι
ελεύθερα να µιλήσω για µύχια µέρη της ψυχής.
Θέλω στο βάθος να τραγουδήσω, να ζωγραφίσω
τον κόσµο µε το λόγο. Θέλω να κάνω τη στιγµή να
έχει διάρκεια και να ωθήσω τον αναγνώστη να διε-
ρευνήσει µαζί µου τη θεµατογραφία κοιτάζοντας τι
υπάρχει στον καθρέφτη των λέξεων!

  «Π»: Τι είναι για εσάς η ποίηση;

 Μ.Σ.: Η ποίηση είναι αναγκαία και πολύτιµη. Να
ήξερα όµως γιατί. Ο πρώτος Λόγος στην αρχαι-
ότητα ήταν ποίηση Οµήρου. Τυχαίο; Υπάρχει στο
DNA του Έλληνα. Η ποίηση σαν το φως… κάτι ανεξήγητο. Αν προσπαθούσα να δώσω εξήγηση θα
έλεγα αγάπη – έρωτας – ζωή, ένα πραγµατικό
όνειρο, κάτι που δεν αλιεύει µόνο το ωραίο αλλά κι
όσα µας λείπουν και µας πνίγουν κι όσα µας εµ-
πλουτίζουν την επικράτεια της υπαρκτικότητας.
Μια συνείδηση, κάτι αισθητό παρά κατανοητό, κάτι
που µεγαλώνει την ψυχή κι απλώνει ορίζοντες…

 «Π»: Περιγράψτε µας τον εαυτόν σας.

Μ.Σ.: Την απάντηση την αφήνω σε σας, διαβά-
ζοντας µε, θα ανακαλύψετε το χαρακτήρα µου,
µέσα από το λόγο µου που µεταφέρει συναισθη-
µατικό φορτίο.

  «Π»: Πότε ξεκινήσατε να γράφετε;

Μ.Σ.: Τα πρώτα µου κείµενα, που άρχισαν να
’ναι ουσιαστικά από το 2000, τα συνέλεξα κι έγιναν βιβλία στην πορεία.

 «Π»: Ποιοί είναι οι τίτλοι των βιβλίων σας και
τι πραγµατεύονται;

Μ.Σ.: «Το παιδί που νοστάλγησα». Είναι ένας
αντίλαλος παιδικότητας µε βαθιές σκέψεις ενός
ενήλικα εκ των υστέρων.

«Π»: Ακούγονται οι φωνές των νέων λογοτεχνών;

  Μ.Σ.: Ακούγονται κι αξίζει να ακούγονται, για
να δείξει η νέα γενιά τις δυνατότητες της. Το
πνεύµα εξευµενίζει κι εκπολιτίζει. Οι συνθήκες
της εποχής µας µόνο επηρεάζουν. Ας διαχωρί-
σουµε τη θέση µας απ’ το θέµα βιβλίο ως κατα-
ναλωτικό προϊόν. Έχω την αίσθηση πως µια καλή
πένα πάντα ξεχωρίζει.
 
«Π»: Αντέχετε τις αλήθειες;


Μ.Σ.: Έχω πλέον µάθει να αντέχω, αποδέχοµαι
και σέβοµαι την αλήθεια. Μόνο έτσι επιβιώνει κάτι
αληθινό. Προτιµώ να πω όπως και να ακούσω µια
αλήθεια, όσο κι αν είναι πικρή παρά ένα ψέµα που
χαϊδεύει.

  «Π»: Ποιο είναι το αγαπηµένο σας ποίηµα ;

Μ.Σ.: Αγαπηµένα της ψυχής µου είναι όλα ποι-
ήµατα. Συγκίνηση πιότερη µε κατέχουν «Στη µη-
τέρα µου» και «Νοσταλγική αναπόληση» αλλά σε
σας αφιερώνω το ποίηµα:
Ελπίδας παλµός
Πώς να χωρέσει σε στίχους
η τόση τρυφερότητα της ποίησης…
ω δύναµη ζωής σκορπίζεις την ίριδα
ακατάσβεστου έρωτα µε λαµπρούς ήχους!
Η νιότη, τα τραγουδιστά όνειρά µας
τα γλυκύτερα δώρα ζωής,
ω τα πλάσµατά µας,
τα πολύτιµα µαργαριτάρια της ψυχής µας
φτιάχνουν τον καθαρό καθρέφτη µας!
Στο ωραίο δέντρο της γονικής αγάπης
που δίνεται κι απλώνεται µονάχη
έτσι απλά, βαθιά που δεν αλλάζει ανοίγονται ώριµες αγκαλιές
στοργής και πειθαρχίας.
Ανορθώνονται αξίες και ιδανικά
ανθοκλάδια σε φωτεινές φυλλωσιές
κήποι µε καλόχυµους καρπούς
κελαηδίσµατα, εκεί που µιλούν οι καρδιές!
Λέγοντας ευτυχία…
κλείνουµε χίλιους αρωµατισµένους
ζωηρόχρωµους κόσµους
τα θαύµατα της ζωής, τα παιδιά µας
φέγγουν τη ρόδινη αυγή της γενιάς µας!
Βαθιάς πηγής φρεσκάδα
κάνει της ψυχής µας την αύρα ν’ ανεβαίνει
το ζωγραφιστό χαµόγελό τους µας πληρώνει
την ελπίδα τους ν’ ανατέλλει.
Ήλιοι, φεγγάρια πλέουν στο βλέµµα τους
αστέρια αγάπης κρατούν τον κόσµο δικό τους
το φως καίει µέσα τους
σφύζει η ζωή γύρω τους από χαρά!
Παλµός αναµονής… στη µακρινή αλλαγή
σε µια λεύτερη πατρίδα
όνειρα να σφίξουν στην αγκαλιά τους
θ’ αναζητούν σε ξέφωτα ανταύγειας
πάντα την έκπληξη κι οµορφιά!


«Π»: Τι είναι η ζωή; Τίτλος ενός από τα ποι-
ήµατα σας, έχετε την απάντηση;

Μ.Σ.: Κατ’ αρχήν είναι ένα θείο δώρο. Κύκλος
που γυρίζει… Είναι µυστήριο που πρέπει να το ζή-
σεις… Όµορφη ή άσχηµη, εξαρτάται σε µεγάλο
βαθµό από τα βήµατα της ζωής που µόνοι µας
επιλέγουµε. Είµαι θιασώτης του ρητού «∆εν υπάρ-
χουν δρόµοι, τους δρόµους τους ανοίγουµε περ-
πατώντας…»


«Π»: Ω λακωνική γή, πατρίδα αγαπηµένη, κρα-
τάς ασπαίρουσες µνήµες αχτίδες προσδοκία;.
Στίχος από το ποίηµα σας «Πατρίδα Νοσταλ-
γική». Τι σας πονά στην χώρα µας;

Μ.Σ.: Στην Ελλάδα µας, µε πονάει όλο και περισσότερο η φτωχοποίηση του κόσµου πνευµατική και υλική.

 «Π»: «Πρώτα το ζειν και µετά το φιλοσοφείν».
Πώς σχολιάζετε αυτό το ρητό στις ηµέρες µας;

Μ.Σ.: Υπό άλλες συνθήκες το φιλοσοφείν βοη-
θούσε να κάνει το ζειν «ευ ζειν». Στο δύσκολο
καιρό που ζούµε κάνει πολλούς ανθρώπους να θε-
ωρούν το φιλοσοφείν αβάσιµο ταξίδεµα
.

«Π»: Αν δεν υπήρχαν αναγνώστες, θα γράφατε ποίηση;


Μ.Σ.: Εννοείται ότι θα έγραφα, γιατί η ποίηση
είναι ο τρόπος να εκφράζοµαι στον εαυτό µου, να
µπορώ να στέκοµαι, να ζω και να προσφέρω και
στους άλλους.

«Π»: Είστε αισιόδοξη;

Μ.Σ.: Προσπαθώ να βλέπω µε θετικό τρόπο
όσα συµβαίνουν. Αγωνίζοµαι να στέκοµαι αισιόδοξη, για να βελτιώνω τις συνέπειες.

«Π»: Τι σας οργίζει;

Μ.Σ.: Το ψέµα, η αδιαφορία, η αχαριστία απ’ τη
µια πλευρά και απ’ την άλλη, οι δυσµενείς κατα-
στάσεις που επικρατούν στη χώρα µας.


«Π»: Είστε ευγνώµων;

Μ.Σ.: Τονίζω ιδιαίτερα πως είµαι ευγνώµων. Η
µεγαλύτερη χαρά µου είναι ότι είµαι µητέρα και
γιατί έχω την υγεία µου. Αν οφείλω πράγµατα σε
κάποιους ανθρώπους, προσφέρω πρωτίστως µε
αγάπη. Χαµογελώ στον ήλιο κάθε πρωί και προσεύχοµαι στο ∆ηµιουργό να τυλίξει τον κόσµο
ολόκληρο µε ένα µοναδικό ουρανό αγάπης!

  «Π»: Θεός;

Μ.Σ.: «Μίλησαν στη αµυγδαλιά για το Θεό κι
εκείνη γέµισε λουλούδια γιατί αν δεν υπήρχε Θεός
σίγουρα δεν θα υπήρχα ούτε εγώ». Θεός εστί
αγάπη. Μας χαρίζει κάθε ανάσα µας, διατηρεί το
σύµπαν κι ευεργετεί την οικουµένη!

«Π»: Θα µοιραστείτε µαζί µας ένα σας όνειρο;

Μ.Σ.: Αν και ποτέ δεν παραιτούµαι από τα
όνειρα, στη σηµερινή εποχή νιώθω πως εκφορτί-
ζεται ο πόθος να γίνει ένα αόρατο όνειρο καρδιάς
ορατό. Θα ’θελα να ξυπνήσω ένα πρωί και να µην
υπάρχει κάθε είδους δυστυχία, παρά µόνο ειρήνη
και κανένα παιδί να µην πεινάει. Μοιράζοµαι µαζί
σας τους τελευταίους στίχους από το ποίηµα µου
µε τίτλο «Προσδοκία»:
Μας µιλούν για δικαίωση τα όνειρα…
Για τα ρόδα τ’ αγώνα
να βλέπουµε πίσω απ’ τα εµπόδια
τη γραµµή του τόξου
που ενώνεται ο Εαυτός µας κι ο Άλλος
στην οντότητά µας ως κράτος.
Ο κόσµος έχει ανάγκη
να βρει καταφύγιο ασφαλή
να κυριαρχήσει στο φόβο της αβεβαιότητας
να βυθιστεί στην οµορφιά της αλήθειας
να γεµίσουν τα χέρια του ελπίδα
να νιώσει πως συνεχίζεται η ζωή.
Να ριζώσει γερό δέντρο
η υπόσχεση ευηµερίας στην καρδιά µας
στα µελλούµενα εν αρµονία
να πορευτούν µε αξίες τα παιδιά µας!

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Πήγαινε στην κορυφή