Οι τάξεις και ο «αναποφάσιστος» γράφει ο Απόστολος Σπανός

Αυτό σηµαίνει ότι η φασαρία που κάνουν τα ενδιάµεσα στρώµατα γύρω απ’ τον εαυτό τους – στρώµατα που συντάσσονται µε την εκµεταλλεύτρια τάξη και φωνάζουν πως είναι εκµεταλλευµένα, στρώ- µατα που σπαράσσονται απ’ την εκ- µεταλλεύτρια τάξη και νοµίζουν πως είναι ένα µαζί της  έχει µικρή σηµασία όταν δεν υπάρχουν πια τα περι- θώρια να αναπαραχθούν ως ενδιάµεσα στρώµατα. Κάποτε θα κουραστούν να φωνάζουν µάταια, γιατί φωνάζουν µάταια.

Η τάξη που έχει µεγαλύτερη σηµασία για την εκµεταλλεύτρια τάξη, η τάξη των εκµεταλλευοµένων, έχει αντικειµενικά µεγαλύτερη σηµασία. Την έχει για τον Άλλο, και την έχει για τον εαυτό της. Όταν οξύνεται η ταξική πάλη, κάθε άνθρωπος πρέπει να αποφασί- σει µε ποια από τις δυο πραγµατικές, πραγµατικά αναντικατάστατες στο εκµεταλλευτικό σύστηµα τάξεις θέλει να ταχθεί.

Κάθε άνθρωπος που αποφασίζει µε ποια τάξη θέλει να ταχθεί, εν- τάσσεται πολιτικά σ’ αυτή. Η εκµεταλλεύτρια τάξη του δίνει πολλές πολιτικές δυνατότητες έντα- ξης – η εκµεταλλευόµενη µόνο µία. Ποτέ η εκµεταλλευόµενη τάξη δεν δίνει πάνω από µία πραγµατική δυ- νατότητα πολιτικής ένταξης σ’ αυτή, γιατί είναι εκµεταλλευόµενη και δεν έχει κανένα συµφέρον στην αυτοδιασπασή της.

 Η εκµεταλλευόµενη τάξη διασπάται µόνο απ’ έξω, ποτέ γιατί έχει η ίδια κάτι να κερδίσει διασπώµενη ή ακολουθώντας διασπάσεις. Κάθε άνθρωπος που δεν εντάσσε- ται ούτε µε τη µία ούτε µε την άλλη τάξη είναι απλώς αναποφάσιστος. ∆εν υπάρχουν «περισσότερο ψαγµένοι» άνθρωποι που «δεν καλύπτονται», µόνο αποφασισµένοι και αναποφάσιστοι άνθρωποι.

Ο «αναποφάσιστος» είναι αυτός που δεν θέλει να πάρει το ρίσκο της ένταξης σε µια απ’ τις δύο τάξεις, και όχι κάποιος που αφηρηµένα δεν µπο- ρεί να αποφασίσει για κάτι. Ο «αναποφάσιστος» λοιπόν είναι ο αποφασισµένος, προς το παρόν, να σώσει το τοµάρι του κρατώντας «πισινή».

Στην ταξική φωτιά, κανείς δεν µπορεί να εγγυηθεί στον εαυτό του ότι θα σώσει το τοµάρι του. Όλοι κινδυνεύουν, και όταν κινδυνεύουν όλοι, τότε παύει να υπάρχει άσκοπη φλυαρία και υπάρχει πολιτική. Κάθε µία από τις δύο πραγµατικές τάξεις έχει ένστικτο της φύσης της και των επιδιώξεών της. Μόνο τα ενδιάµεσα στρώµατα δεν έχουν τέ- τοιο, και µετεωρίζονται ή γυρνάνε άσκοπα γύρω απ’ τον εαυτό τους, σαν τρελές ανεµοδούρες.

 Ένα γέρικο σκυλί δεν µαθαίνει νέα κόλπα, και οι τάξεις είναι σήµερα και οι δυο γέρικα σκυλιά. Τα µοναδικά «νέα κόλπα» που εµφανίζονται ποτέ είναι για νεογνά, που δεν έχουν έν- στικτο, δηλαδή για τα ενδιάµεσα στρώµατα. Μόνο αυτά ανοίγουν τα µάτια διάπλατα και θαυµάζουν απο- χαυνωµένα ό,τι τους δειχτεί, ωσάν να µην έχει ξαναϋπάρξει ποτέ. Atenistas Αγανακτισµένοι Podemos Αυτοδιαχείριση – (Μαριναλέδα) Χωρίς Μεσάζοντες (Πατάτες) Αχρήµατες συναλλαγές (τράπεζες χρόνου) Ανταλλακτικά παζάρια Κληρωτοί πολιτικοί – κυβερνώντες.

Άµεση ∆ηµοκρατία (δηµοψηφίσµατα για τα πάντα – από προποτζίδικα) Κυβέρνηση της «Αριστεράς» Μια χούντα ρε!! (ΧΑ) Σε ό,τι σκατό του εµφανίσουν σαν φρέσκο, εκεί πάνω θα πάει να κάτσει. Σαν τη µύγα στο σκατό… Αδυνατεί να αντισταθεί. Μόνο για βάση – οικονοµία, ιδιο- κτησία µέσων παραγωγής, κοινωνικοποίηση µη του πεις. Εκεί, σαν το διάολο το λιβάνι. Πέρα από την επικινδυνότητα. Ο µικροαστός προσφέρει κάποιες µι- κρές στιγµές γέλιου. Μοιάζει σαν ένα κλόουν ή σαν ταινία του Βέγγου, που τρέχει από εδώ και εκεί, τρώει τα µούτρα του, σηκώνεται, κουτουλάει στον τοίχο, του µπαίνει κολάρο κά- ποιο κάδρο κτλ. «κέρδος ποτέ, µα από παθήµατα χορτάτος». Σίγουρα, η απόκτηση ταξικής συ- νείδησης είναι το πρώτο πραγµατικό άνοιγµα µατιών, αλλά είναι απλά η αρχή όσων συνεπάγεται. ∆υστυχώς, δεν έχεις χρόνο να πανηγυρίσεις το «ξύπνηµα» και την αίσθηση «ανωτε- ρότητας» σε σχέση µε το γελωτο- ποιό µικροαστό (ή αυτόν που έχει µικροαστική συνείδηση), γιατί ο σκο- πός δεν είναι απλά να καταλάβουµε τον κόσµο αλλά να τον αλλάξουµε.

Και σήµερα είµαστε σε ένα κόσµο που έχει τα χάλια του και εµείς σε πολύ δεινή θέση. O «αναποφάσιστος» ψάχνει στο πρόβληµα την ευκολότερη λύση. Ο εργάτης αργά ή γρήγορα θα πρέπει να αποφασίσει ποιανού ∆ΡΟΜΟΥ τα προβλήµατα θα αντιµετωπίσει και θα παλέψει να λύσει: Της υποταγής ή του αγώνα για την εξουσία της τάξης του. Απλό, καθαρό, σκληρό δίληµα.