Γυμνάζεσαι;του Βαγγέλη Νταλή

 Όχι µόνο άνθρωποι
που θέλουν να χάσουν κιλά. Πολλές
άλλες κατηγορίες. Πέρα από την πα-
ραδοσιακή κατηγορία των ανθρώπων που γυµνάζονται συστηµατικά,
ανεξαρτήτως ηλικίας.
Έχει αλλάξει η σχέση της κοινωνίας
µε τη γυµναστική εδώ και 2-3 δεκαε-
τίες περίπου. Τότε αθλητισµός ήταν
βασικά το ποδόσφαιρο και µειοψη-
φικά λίγοι άνθρωποι σε όλα τα υπόλοιπα αθλήµατα. Τη δεκαετία του ’80
έγινε η πρώτη προσπάθεια µαζικοποίησής του.
Με τα περίφηµα προγράµµατα «Μαζικού Λαϊκού
Αθλητισµού». Τα οποία όµως είχαν
άδοξο τέλος αφού στηρίζονταν σε
ευρωπαϊκές επιδοτήσεις. Όταν τελείωσαν, στον απολογισµό αποδεί-
χτηκε η προχειρότητα και η
τσαπατσουλιά µε την οποία σχεδιά-
στηκαν. Το «βόλεµα των ηµετέρων»,
η κατασπατάληση πόρων και, κυρίως, πόσο δεν πίστευαν σε αυτά
όσοι τα είχαν σχεδιάσει. Όταν τελείωσαν τα χρήµατα των ευρωπαϊκών
ταµείων, οι «υπεύθυνοι» τα πάσαραν
στους ∆ήµους.

Κάποιοι ∆ήµοι έκαναν
φιλότιµες προσπάθειες για να τα συ-
νεχίσουν και τα κατάφεραν σε ικανο-
ποιητικό βαθµό. Όχι όµως όλοι,
όπως είναι ευνόητο. Άλλοι δεν ήθε-
λαν κι άλλοι δεν µπορούσαν.
Το ευτύχηµα είναι ότι η νέα γενιά
εκείνης της εποχής βρήκε άλλα κίνη-
τρα. Ανέλπιστα. Όπως την επιτυχία
της Εθνικής οµάδας µπάσκετ να κα-
τακτήσει το ευρωπαϊκό κύπελλο.

Η
γενιά των παιδιών που το έζησε αγάπησε το µπάσκετ και το µαζικοποίησε.
Ευτυχώς επίσης οι κυβερνήσεις
αλλά και οι ∆ήµοι είχαν τα πολιτικά
αντανακλαστικά να κατασκευάσουν
µικρά γήπεδα σε γειτονιές. Ψηφοθη-
ρικές ήταν οι επιλογές τους αλλά τα
παιδιά τί τα ένοιαζε; Αυτά µπορούσαν
να φαντάζονται τον εαυτό τους ως
το νέο Γκάλη και το νέο Γιαννάκη. Από
τότε το µπάσκετ στην Ελλάδα ανέ-
βηκε και παρέµεινε µέχρι τις µέρες
µας σε πολύ υψηλά επίπεδα.
Μια αντίστοιχη αθλητική «ανά-
ταση» υπήρξε και µε την Ολυµπιάδα
του 2004.
Αλλά ο στίβος θέλει ανθρώπους και άλλα «γήπεδα», τα
οποία κοστίζουν πολύ περισσότερο
µε αποτέλεσµα αυτός να µην κερδί-
σει τη δική του γενιά. Είναι µοναχικός
και δεν έχει δόξα παρά µόνο σε εξαι-
ρετικές επιδόσεις. Όµως έχει
«ήρωες» που τον κρατούν πάνω από
έναν αιώνα τώρα. Από τον Πανιώνιο
Σµύρνης του 1890, το Σπύρο Λούη
της Ολυµπιάδας του 1896, τον Ηρα-
κλή Θεσσαλονίκης και τον Πανελλήνιο
της Αθήνας έως τους εκατοντάδες
συλλόγους όλης της χώρας, είναι η
Ακρόπολη του αθλητισµού.
Αθλητισµός χωρίς εγκαταστάσεις
και προπονητές όµως δεν γίνεται.
Όπου αυτά υπάρχουν, ανθούν αθλή-
µατα όπως το βόλεϊ, η κολύµβηση ή
το πόλο. Όπου υπάρχουν σύλλογοι
υπάρχουν και παιδιά που κάνουν
ρυθµική γυµναστική ή πολεµικές τέ-
χνες. Στην υπόλοιπη Ελλάδα γήπεδα
είναι οι καφετέριες και το ασχολού-
µαι µε τον αθλητισµό έχει εκπέσει
στο «είµαι φίλαθλος» της τάδε οµά-
δας. Έτσι άνθισαν τα γυµναστήρια.
Πριν 30 χρόνια γυµναστήριο σή-
µαινε body building. Βάρη και µπράτσα, γραµµωµένοι κοιλιακοί και
υπερφυσικοί σωµατικοί όγκοι.

Οι γε-
νιές που ακολούθησαν όµως ήθελαν άλλα πράγµατα, πιο
φυσιολογικά. Έτσι µπήκαν τα µαζικά
προγράµµατα γυµναστικής εισαγόµενης από το εξωτερικό κι από άλλες
κουλτούρες. Πιλάτες, γιόγκα,
ζούµπα, αερόµπικ, όλα µε ξενική
ονοµασία. ∆ιόλου τυχαίο.
Το σηµαντικό είναι ότι έφεραν
πολύ κόσµο κοντά στη γυµναστική κι
όχι µόνο αυτούς και αυτές που ήθελαν να κάνουν «κορµιά». Άνθρωποι
κάθε ηλικίας και µε διαφορετικούς
στόχους ενσωµατώθηκαν κι έβαλαν
τη γυµναστική στην καθηµερινή
τους ζωή.

Αν και οι τιµές έχουν πέσει
πολύ λόγω της κρίσης, δεν παύουν
να είναι ιδιωτικές επιχειρήσεις µε ότι
καλό και κακό σηµαίνει αυτό. Εκεί για
παράδειγµα που κέρδισαν τη µάχη
µε τα γήπεδα ή τα κολυµβητήρια
ήταν στις ώρες λειτουργίας. Από
νωρίς το πρωί έως το αργά το
βράδυ και χωρίς χρονικούς περιορισµούς για τον καθένα. Υπάρχουν άν-
θρωποι που γυµνάζονται το πρωί
πριν τη δουλειά τους και άλλοι που
επιλέγουν ώρες κοντά στα µεσάνυχτα. Προπονητές βέβαια µην περιµέ-
νετε, µόνο γυµναστές. Ελάχιστους
για τον αριθµό των γυµναζόµενων.
Πώς αλλιώς θα έπεφτε το κόστος;
Όχι απαραίτητα απόφοιτους γυµναστικών ακαδηµιών.

Από κάποια σεµι-
νάρια κλπ … Μέχρι και επαγγελµατία
ναυαγοσώστρια γνώρισα!
Το γιατί η γυµναστική κάνει καλό
είναι περιττό να το αναλύσουµε. Το
ότι όµως µπορεί και να βλάψει το
γνωρίζουµε; Είτε γιατί η προπόνηση
ξεπερνάει τις δυνάµεις του ασκού-
µενου (υπερπροπόνηση) είτε γιατί
προκαλούνται πάρα πολλοί τραυµα-
τισµοί από λάθος κινήσεις. Η παρακολούθηση από υπεύθυνο γυµναστή
ή προπονητή είναι απολύτως απα-ραίτητη. Ειδικά οι ασκήσεις µε βάρη
µπορεί να προκαλέσουν «ζηµιές»
που δεν γίνονται αντιληπτές άµεσα
αλλά µετά από χρόνια. Για παρά-
δειγµα στη µέση ή στη σπονδυλική
στήλη.

 Τα µικρά παιδιά ή οι έφηβοι σε
σχολικές ηλικίες µπορούν να πάνε σε
γυµναστήρια; ∆ύσκολο π.χ. για ένα
δεκάχρονο παιδί, χωρίς τη συνοδεία
γονιού. ∆εν είναι άλλοστε και η κα-
ταλληλότερη εκγύµναση για την ηλικία του. Σίγουρα, επίσης, δεν είναι
και η πιο διασκεδαστική. Επίσης δεν
έχει το στοιχείο της οµαδικότητας ή
της κοινωνικοποίησης που είναι απα-
ραίτητο σε αυτές τις ηλικίες. Το παιδί
δεν αισθάνεται καµία «ανάγκη» να
γυµναστεί.

Να παίξει και να χαρεί
θέλει. Μαζί µε τα άλλα παιδιά. Τους
φίλους του, την παρέα του, την
«οµάδα» του. Θέλει να «κερδίσει» και
να «µη χάσει». Θέλει κίνητρο.
Γι’ αυτό υπάρχουν οι σύλλογοι.
Μόνο που πρέπει να τους βοηθήσουµε. Κρατικές επιχορηγήσεις δεν
υπάρχουν παρά ελάχιστες.

Επαγγελµατίες παράγοντες που ασχολούνται
καθηµερινά δεν υπάρχουν επίσης.
Μόνο γονείς – εθελοντές και χορηγοί.
Τα φροντιστήρια «πρόταση», περήφανα, στηρίζουν χρόνια τέτοιους
συλλόγους που στόχο έχουν κυρίως
την καλλιέργεια του αθλητισµού σε
παιδιά κι όχι τόσο τον πρωταθλητι-
σµό και τα µετάλια. Από το µπάσκετ
του ΑΟ Γαλατσίου και του ΑΟ Πεύ-
κης, τα τµήµατα υποδοµών ποδοσφαίρου του ΓΣ Πατησίων έως το
βόλεϊ της ΑΕ Γαλατσίου και το πινγκ-
πογκ του ΑΕ ΑΘΗΝΑ Μαγκουφάνας,
έχουν υπάρξει αρωγός σε τέτοιες
προσπάθειες. Φέτος αναλαµβάνουν
και τα τµήµατα υποδοµών της ΑΕ Γαλατσίου και σύντοµα και στο Περι-
στέρι.
Οι σύλλογοι στηρίζονται µόνο σε
συνδροµές αλλά σε εποχές κρίσης
αυτές δεν αρκούν. Τα έξοδα για
αθλητικό υλικό, προπονητές κλπ
είναι µεγάλα. Οι «πλούσιοι πρό-
εδροι» έχουν εξαφανιστεί. Αξίζει όλοι
να βοηθάµε, όπου και όσο µπο-
ρούµε. Για τα παιδιά µας.