Σήκω από τον καναπέ ή την καρέκλα!

ΣΗΚΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΝΑΠΕ ή ΤΗΝ ΚΑΡΕΚΛΑ !!

Η
Συμβουλευτική Σταδιοδρομίας ξεκινά από το παραπάνω παράγγελμα.
Ο λόγος
είναι απλός. Η αγορά εργασίας, και η ζωή γενικότερα, αποζητούν «παίχτες»
και όχι «θεατές».
Ας δούμε γιατί:

Πρώτον, για να μπει κανείς
στο παιχνίδι χρειάζεται αυτοπεποίθηση και διάθεση για ενεργό συμμετοχή.
Αυτό σημαίνει ότι δεν φοβάται τις ευθύνες, ότι θέλει να μάθει ή να
βελτιωθεί και ότι δεν θα τα παρατήσει μπροστά στη πρώτη δυσκολία.
Αναγνωρίζει, συνειδητά ή ασυν…είδητα το μερίδιο της ευθύνης, που αναλογεί στον καθένα μας, για να επιτευχθεί ένας στόχος ή για να γίνει μια δουλειά.

Κάνοντας πράγματα εκτίθεσαι. Μπορεί να εισπράξεις το μπράβο, αλλά
ρισκάρεις και το να αποτύχεις. Μαθαίνεις να ζεις με την αβεβαιότητα, να
είσαι ανοιχτός στην κριτική και να λειτουργείς όσο γίνεται με
προγραμματισμό και μεθοδικότητα για να είσαι αποτελεσματικός.

Παράλληλα μέσα από τη δράση διευρύνονται οι γνώσεις μας ή αυτό που
έχουμε μάθει θεωρητικά το βλέπουμε να εφαρμόζεται στην πράξη.
Συνειδητοποιούμε το πώς ένα θέμα μπορεί να επηρεάζει κάποιο άλλο,
μαθαίνουμε πώς λειτουργούν οι δημόσιες υπηρεσίες ή οι ιδιωτικές
επιχειρήσεις και πώς να διαβάζουμε τα ψιλά γράμματα.

Επίσης
μέσα από τη δράση μεγαλώνει ο κύκλος γνωριμιών μας ή αξιοποιούνται
γνωστοί και συγγενείς. Το να κρατιέται ενεργός ο κύκλος των επαφών μας
είναι πολύ χρήσιμο και τονώνει την εξωστρέφειά μας.

Πίσω από
το παράγγελμα: ΣΗΚΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΝΑΠΕ ή ΤΗΝ ΚΑΡΕΚΛΑ κρύβεται όχι μόνο η
προθυμία και η ικανότητα να αντιμετωπίσει κανείς κάθε είδους πρόκληση
(πνευματική και κοινωνική), αλλά και μια πλουραλιστική διάθεση ως προς
το τι μας ενδιαφέρει ή ως προς το πώς ενεργούμε. Με τα ίδια υλικά
υπάρχουν πάρα πολλές συνταγές που θα μπορούσαμε να εκτελέσουμε. Δεν
περιμένουμε τις ιδανικές συνθήκες, δεν ξοδεύουμε την ενέργειά μας σε
ανούσια ονειροπόληση, αλλά ζούμε το σήμερα. Δεν χρειάζεται να ξοδέψει
κανείς πολύ χρόνο κοιτώντας είτε προς τα πίσω, είτε προς το μέλλον. Τόσο
οι συνθήκες, όσο και εμείς οι ίδιοι, αλλάζουμε συνεχώς και συχνά
ριζικά, οπότε είναι αντιπαραγωγικό να «κολλάμε» σε κάποια σχέδια.

Έχοντας ένα γενικό πλάνο προσπαθούμε να βάλουμε κομμάτια στο puzzle της
ζωής μας, χωρίς άγχος και χωρίς να γνωρίζουμε ακριβώς την εικόνα που
τελικά θα σχηματιστεί. Κάτι δουλεμένο καλά θα βρει τη θέση του, είτε ως
κεντρικό, είτε ως περιφερειακό θέμα. Καμιά προσπάθεια ή εμπειρία δεν
πάει χαμένη. Ζούμε σε μια εποχή που και πολλά «ταξίδια» θα κάνουμε και
πολλούς ανθρώπους θα γνωρίσουμε. Έχει άραγε τόση σημασία η σειρά; Η
ποικιλία είναι δεδομένη και γι’ αυτό και απαιτείται ανοιχτό μυαλό με
μεγάλη προσαρμοστικότητα.

Αυτό που είναι σημαντικό είναι να
αξιοποιηθεί ο χρόνος μας όσο γίνεται καλύτερα. Χρειάζεται να βρει κανείς
απαντήσεις στο γιατί κάνουμε κάτι. Συχνά είμαστε αναγκασμένοι να
κάνουμε πράγματα που δεν έχουμε επιλέξει ακριβώς. Αξίζει να εξετάσουμε
αν μπορούμε να τα κάνουμε όσο γίνεται πιο παραγωγικά, ώστε να βγούμε
κερδισμένοι. Άλλωστε αν τον ελεύθερό μας χρόνο δεν τον σπαταλήσουμε,
έχουμε τη δυνατότητα να αναπτύξουμε εναλλακτικές λύσεις που θα μας είναι
πιο ελκυστικές.

Ως «θεατές» έχουμε την ευχέρεια της κριτικής,
κάτι που οι «προπονητές της κερκίδας» γνωρίζουν καλά. Το δύσκολο είναι
να κινηθεί κανείς με ρεαλισμό, χωρίς να προδώσει τα όνειρα και τις
επιθυμίες του. Αισθάνομαι ότι οι αποφάσεις πρέπει να παίρνονται από θέση
ισχύος, όταν το οικογενειακό ή το κοινωνικό σύνολο δεν σε αντιμετωπίζει
ως περιθωριακό ή αδύναμο άτομο. Συχνά η κριτική που ασκείται στους
νέους εστιάζεται στην έλλειψη εμπειρίας. Έτσι όσο περισσότερο κάποιος
παίζει το ρόλο του θεατή, τόσο πιο ευάλωτος θα είναι σε μια τέτοια
κριτική.

Γιώργος Τσατσάς , Ph. D
Διδάκτωρ Ψυχολογίας Πανεπιστημίου Purdue, ΗΠΑ