Βία, πολλή βία!

Δεν είναι μόνο το αίμα ενός αθώου ανθρώπου. Δεν είναι μόνο οι ληστείες και οι φόνοι. Δεν είναι μόνο οι νεκροί της Marfin. Δεν είναι μόνο τα πτώματα των μεταναστών που βρέθηκαν στη χωματερή. Δεν είναι μόνο οι ξυλοδαρμοί ή η άσκηση βίας από τις δυνάμεις καταστολής. Είναι που τη βλέπεις παντού. Καθημερινά.

Αρκεί να δούμε τι συμβαίνει στην εκπαίδευση όπου ο σχολικός εκφοβισμός αναπτύσσεται σταθερά από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού. «Καλά, όταν πας στο γυμνάσιο και σου κάνουν “κρεμάστρα” θα τα πούμε» απείλησε συμμαθητής του το παιδί της έκτης δημοτικού που ήθελε να πάει στη δασκάλα για να της πει ότι τον χτυπάνε. Ξέρετε τι είναι η «κρεμάστρα»; Κρατηθείτε: οι μεγαλόσωμοι κρατάνε τον «προς συμμόρφωση»  συμμαθητή τους ψηλά κα με ανοιχτά πόδια και κάποιος τον κλωτσάει στα γεννητικά του όργανα!
Καθηγητές από πολλές περιοχές της Αττικής δηλώνουν στο «Έθνος» ότι όλο και πιο συχνά δέχονται απροκάλυπτα απειλές από μεγαλύτερους σε ηλικία μαθητές, ακόμα και προκειμένου να τους βάλουν υψηλότερες βαθμολογίες.
Οι μαθητές οι οποίοι στρατολογούνται από τα μέλη του ακροδεξιού μορφώματος, συνήθως στοχοποιούν αλλοδαπούς συμμαθητές τους και συμμαθητές τους με αντιφασιστική ιδεολογία και αρκετές φορές τους ξυλοκοπούν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, είναι η επίθεση που δέχθηκε μαθητής του Πολυκλαδικού Λυκείου Ρεθύμνου από συμμαθητές του, οι οποίοι τον ξυλοκόπησαν επειδή πήγε σε αντιφασιστικό συλλαλητήριο, ενώ χρειάστηκε να επέμβουν οι καθηγητές για να τελειώσει ο ξυλοδαρμός.
Τον περασμένο Ιούνιο, εκπαιδευτικοί από δύο νηπιαγωγεία της Ραφήνας δέχθηκαν τηλεφώνημα από αγνώστους, οι οποίοι απαίτησαν να διώξουν παιδιά μεταναστών και να πάρουν τα παιδιά τους, αλλιώς, όπως είπαν «θα τους κόψουμε τα αυτιά».
Η βία δεν προέρχεται όμως μόνο από ένα συγκεκριμένο πολιτικό χώρο όπως υποκριτικά θέλουν να μας πείσουν τα ΜΜΕ που όψιμα την ανακάλυψαν. Διατρέχει όλες τις κοινωνικές εκφάνσεις – με πρώτη και καλύτερη αυτή των ΜΜΕ που την εμπορεύεται. Είτε με τη δημοσίευση της φωτογραφίας ενός νεκρού στην πρώτη σελίδα με σκοπό την πώληση φύλλων, είτε με την καθημερινή προβολή, στην τηλεόραση, βίαιων χαρακτήρων, είτε με την υπερέκθεση βίαιων σκηνών στα παιδικά προγραμματα.
Υπάρχει και στα γήπεδα, στους δρόμους, στις καταλήψεις, στις μαζικές απολύσεις, στη βίαιη αφαίμαξη μισθών και συντάξεων, στη συγχώνευση σχολείων πέρα από κάθε εκπαιδευτική λογική και ανάγκη, στο κλείσιμο των ειδικών σχολείων ή των ολοήμερων.
Όμως η βία δεν δημιουργήθηκε από την οικονομική κρίση, τη φτωχοποίηση ή την ανεργία. Ευνοήθηκε η ανάπτυξή της, δικαιολογήθηκε ίσως η χρήση της ή και νομιμοποιήθηκε . Αλλά δεν δημιουργήθηκε. Προϋπήρχε. Και ευδοκίμησε!
Αυτές τις μέρες έντασης που ζούμε έχουν ειπωθεί πολλά. Για τα αίτια, την προέλευση ή την αντιμετώπιση της βίας. Ένα μόνο κράτησα. Από τον Γιάννη Αγγελάκα, έναν καλλιτέχνη του οποίου οι πράξεις ήταν συνεπείς με τα λόγια του σε όλη του τη ζωή. Όταν σε μία συναυλία του, θεατές φώναξαν αντιφασιστικά συνθήματα, γύρισε και τους είπε: «Εμένα δεν μου αρέσει αυτό το σύνθημα. Η απάντηση πρέπει να είναι ψύχραιμη, να είναι προϊόν ορθής σκέψης και κυρίως χρειάζεται όλοι να προσέχουμε καθημερινά το φασισμό που κρύβουμε μέσα μας». Αντί να ξοδευόμαστε σε αντιφασιστικά συνθήματα, γόνιμο είναι να να κρίνει ο καθένας το δικό του επίπεδο φασισμού στην καθημερινότητά του. «Λυπάμαι για όλους… Ξερνάμε την παράνοια και τον κυνισμό στα μούτρα μας».
Να δούμε στον καθρέφτη τον εαυτό μας. Να σκεφτούμε ως γονείς πώς συμπεριφερόμαστε στα παιδιά μας. Να εξετάσουμε ως καθηγητές πώς χρησιμοποιούμε τη μικροεξουσία μας στην τάξη. Να σκεφτούμε ως πολίτες τί κάναμε για να προλάβουμε αυτά τα φαινόμενα.
Το σχολείο συμμετέχει σε αυτό το έγκλημα που γίνεται στις ψυχές των παιδιών μας. Έμμεσα με τα παιδαγωγικά κενά που δημιουργεί. Δίνεται έμφαση στην ατομική επίδοση. Δεν καλλιεργείται η ομαδική δουλειά, η συνεργασία, η αλληλεγγύη. Αντίθετα, περιθωριοποιούνται οι μαθητές με χαμηλές σχολικές επιδόσεις. Άμεσα με την άγνοια σημαντικών ιστορικών γεγονότων όπως τα εγκλήματα του ναζισμού τον προηγούμενο αιώνα. Δίνοντας έτσι ευκαιρία στον καθένα να καλύψει αυτά τα μαθησιακά κενά με μύθους, παραπληροφόρηση και προπαγάνδα. Ας θυμηθούμε το κλασικό και πολύ επίκαιρο «ο λαός που δεν γνωρίζει την ιστορία του, είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει».
Άμεσα οι εκπαιδευτικοί φέρουν ευθύνες όταν ανέχονται τα φαινόμενα βίας. Όταν φοβούνται. Όταν υποκύπτουν σε πιέσεις και απειλές. Τα παραδείγματα των διώξεων της νηπιαγωγού στο Νυδρί, που έκανε πολυπολιτισμική εκπαίδευση και του καθηγητή που άφησε τη μαθήτρια που μόλις είχε έρθει από Πολωνία να γράψει στη γλώσσα της, χωρίς να βαθμολογήσει το γραπτό, έστω και εάν αυτοί δικαιώθηκαν, στο τέλος άφησαν το στίγμα τους. Ευτυχώς είναι πολλοί αυτοί που αντιστέκονται και τιμούν το λειτούργημά τους.
Η άγνοια ή η περιορισμένη γνώση καθιστά τον πολίτη πνευματικά ανάπηρο να αντιληφθεί την κοινωνική πραγματικότητα, να αλληλεπιδράσει μαζί της και να την συνδιαμορφώσει. Έτσι «αναπαύει»  τη σκέψη του στον καναπέ, «βολεύεται» με το απλό και το λαϊκίστικο («όλοι ίδιοι είναι» κλπ), έχει ροπή σε συμπεριφορές μέλους αγέλης και τελικά αφήνει τα «δύσκολα» στους ειδικούς. Είτε είναι οι κυβερνώντες, είτε είναι «αντισυστημικοί» . Όταν, πλέον, απογοητεύεται, δεν έχει ο ίδιος ευθύνη, φταίνε οι άλλοι.
Τελικά, η κόλαση είναι οι άλλοι;

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Πήγαινε στην κορυφή