Το κράτος που γλεντάει!

Κάποτε ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο περιώνυμος «Σάρτζ»,
είχε πει ότι οι Έλληνες είναι «κράτος ανάδελφον». Ήμαστε, κατά τον Σαρτζ, ένα κράτος που δεν έχει όμοιους στα πέρατα της γης. Δεν είχε και άδικο!!

Αν δούμε λίγο τι γίνεται σε παγκόσμια κλίμακα, θα διαπιστώσουμε ότι ο δυτικός κόσμος, που κατέχει πάνω από το 80% του παγκόσμιου πλούτου, κυριαρχείται από λαούς Λατινογενείς με λατινογενή γλώσσα και με κυρίαρχη θρησκεία τον καθολικισμό. Υπάρχουν μερικές εξαιρέσεις από τον κανόνα που είναι ο Προτεσταντισμός και τα παρακλάδια του που προέρχονται και αυτοί από τον καθολικισμό. Δεν θα πρέπει εδώ να αγνοήσουμε άλλους λαούς και θρησκείες όπως είναι οι Κινέζοι, οι Ινδοί και οι Γιαπωνέζοι.
Το Πάσχα το γιορτάζουν όλοι οι χριστιανοί και την ερχόμενη Κυριακή οι ορθόδοξοι και μεταξύ αυτών οι Ρώσοι που είναι οι πολυπληθέστεροι. Ποιοι γλεντούν όμως; Μόνο οι Έλληνες. Πουθενά στον κόσμο δεν γίνεται τέτοια έκφραση του θρησκευτικού συναισθήματος με πόνο και μετά με χαρά όπως στην Ελλάδα. Έχουμε μια βδομάδα παθών, νηστείας  και περισυλλογής και στο τέλος της εβδομάδας την Ανάσταση που είναι ημέρα χαράς και διασκέδασης. Ψητά αρνιά, χοροί, πιοτί και τραγούδι. Στη Ρωσία, αν και είναι ορθόδοξοι που γιορτάζουν και αυτοί το Πάσχα την ίδια μέρα όπως εμείς, τέτοια γλέντια δεν έχουν.
Τι είναι, λοιπόν, αυτό που κάνει τους Έλληνες να γλεντούν τόσο πολύ το Πάσχα; Μα φυσικά είναι η Ανάσταση. Μα ποια Ανάσταση; Κατ’ αρχήν είναι η Ανάσταση του Χριστού που, αν το δούμε με τα μάτια των πιστών Χριστιανών, είναι κάτι το ασύλληπτο και ανεπανάληπτο μέχρι σήμερα.
Ο Χριστός δηλαδή, πέθανε γιατί πίστευε ότι η θυσία του θα έσωζε την ανθρωπότητα. Κανείς βέβαια δεν τον κάλεσε να τους σώσει. Αυτός το έκανε. Γιατί; Γιατί ήταν ηγέτης. Πήρε αυτός αποφάσεις για τους άλλους και οδήγησε τον λαό σε μια νέα πορεία, που μέσα από θυσίες εδραίωσαν ένα σύστημα με επίκεντρο τον άνθρωπο και όχι το κράτος. Εδώ το θέμα χωράει κάποια συζήτηση, αλλά αναμφισβήτητα ο ανθρωποκεντρισμός είναι ένα θέμα που μετά τον δικό μας Σωκράτη, έθεσε και ανέπτυξε σε παγκόσμια κλίμακα ο Χριστιανισμός.
Το μεγαλύτερο, όμως, θέμα είναι η Ανάσταση. Όντως η Ανάσταση είναι κάτι ασύλληπτο για τον ανθρώπινο νου. Μόνο με την πίστη είναι κατανοητή. Οι Έλληνες, πιστεύοντας ή όχι στην θρησκευτική Ανάσταση, ενστερνίστηκαν τον όρο και πίστεψαν και σε άλλες Αναστάσεις και Επαναστάσεις. Μια Ανάσταση είναι αναβίωση του Ελληνικού Έθνους κατά τον αγώνα του 1821. Ένα έθνος που ήταν πεθαμένο και που υπήρχαν μόνο κάποια μικρά κύτταρα ενεργά, κατάφερε με θυσίες και αγώνες να Αναστηθεί. Να γιατί το γλεντάμε σήμερα. Στο βάθος γλεντάμε τέτοιου είδους Αναστάσεις.
Η Ελλάδα δεν έχει κάνει μόνο αυτή την Ανάσταση. Η ιστορία της είναι γεμάτη από Αναστάσεις και Επαναστάσεις. Όπως ο Χριστός που ήταν ένας, που έκανε την Επανάσταση και Αναστήθηκε και άλλαξε την πορεία της Ανθρωπότητας, έτσι και σε όλες τις επαναστάσεις στην Ελλάδα υπήρχαν οι οδηγοί, οι λίγοι, οι αρχηγοί. Αυτοί οδήγησαν τον λαό. Πάρτε για παράδειγμα τον Κολοκοτρώνη. Αν δεν ήταν ο Γέρος, ο Μπραΐμης θα είχε διαλύσει τα πάντα στην Πελοπόννησο. Ο Γέρος πήγε μπροστά, πολέμησε, απείλησε, εξανάγκασε και έπεισε τον κόσμο να μην προσκυνήσει. Ήταν αρχηγός!…
Αναρωτιέμαι λοιπόν. Σήμερα, το γλέντι που γίνεται ανά την Ελλάδα έχει πίσω του κάποιο αντίκρισμα; Τι Ανάσταση θα γιορτάσουμε; Θα γιορτάσουμε απλώς την Ανάσταση του Χριστού ή θα γιορτάσουμε μια Επανάσταση μέσα στις τάξεις του λαού που θα μας αλλάξει όχι μόνο νοοτροπία, αλλά και θέση μέσα στη ζωή και κοινωνία; Το γλέντι θα είναι ρηχό και θα εξαντληθεί σε ένα βούλγαρο-ελληνικό αρνί και κοκορέτσι που θα ψηθούν σε αργεντίνικα κάρβουνα ή θα έχει βάθος ώστε να δούμε τα πράγματα με νέο επαναστατικό πνεύμα; Και να τα δούμε με επαναστατικό πνεύμα, εναντίον ποιανού θα κάνουμε σήμερα την επανάσταση; Θα την κάνουμε εναντίον των Γερμανών; Εναντίον του μνημονίου; Εναντίον των τραπεζών;
Κατ’ αρχήν συμφωνώ να κάνουμε την Επανάσταση εναντίον των Γερμανών και του μνημονίου και των τραπεζών, αλλά πρώτα πρέπει να επαναστατήσουμε εναντίον του κακού μας εαυτού. Από εδώ πρέπει να ξεκινήσουμε. Δεν ήταν ανάγκη να έρθει η τρόικα για να μπει τάξη στα θέματα δαπανών του Δημοσίου. Έπρεπε να έρθει η τρόικα για να ψάξουμε για παράνομες καταβολές συντάξεων πεθαμένων και ψεύδο-αναπηρίας; Δεν έπιασαν κάποιον οι πολιτικοί να του δώσουν με το ζόρι σύνταξη αναπηρίας. Δέχτηκαν πιέσεις και από τους πολίτες. Όλοι είμαστε στο κόλπο. Να μη βγάζουμε έξω τους εαυτούς μας.
Πρέπει η τρόικα να επιμένει για το «χαράτσι» και την πληρωμή του μέσω της ΔΕΗ; Δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε αυτό που γίνεται σε όλο τον κόσμο, να υπάρχει μια λογική και καθολική εισφορά σε όλα τα ακίνητα; Έχουμε φτάσει σήμερα να φωνάζουν εναντίον του χαρατσίου οι φτωχοί άνθρωποι των εργατικών συνοικιών και να επιχαίρουν οι της Εκάλης και λοιπών ανάλογων προαστίων που κάποια κορόιδα κάνουν την δουλειά τους.
Επανάσταση είναι στην παιδεία. Να αλλάξουμε όχι μόνο τα πράγματα γενικά, αλλά τη νοοτροπία των φοιτητών μέσα στο πανεπιστήμιο. Αυτοί που κυριαρχούν στο συνδικαλιστικό κίνημα των φοιτητών έχουν τις αντιλήψεις των φοιτητών της μεταχουντικής εποχής. Πιο συντηρητική κάστα από τους φοιτητές δεν υπάρχει στην Ελλάδα. Αυτή είναι η επανάσταση.
Δείγμα επανάστασης που οφείλουμε να αναγνωρίσουμε είναι η τριανδρία Σαμαρά – Βενιζέλου – Κουβέλη. Θέλουμε δεν θέλουμε, η Ελλάδα από αυτή την άποψη έκανε ένα επαναστατικό βήμα. Το εγχείρημα αντέχει μέχρι τώρα παρά τις αντιθέσεις και έξωθεν πιέσεις. Πολλοί δεν έχουν καταλάβει ότι το κομματικό συμφέρον δεν πρέπει να αναστηθεί και συνεχίζουν ή προσπαθούν να αναβιώσουν τις παλιές καταστροφικές πολιτικές τους. Η Ελλάδα έφτασε εδώ που έφτασε γιατί δεν υπήρξαν πολιτικοί ταγοί που να οδηγήσουν τον λαό και να κάνουν πράγματα που θα στοίχιζαν την πολιτική τους καριέρα. Αν είχε εφαρμοστεί π.χ. το πρόγραμμα Γιαννίτση δεν θα είχαμε σήμερα τόσο σοβαρό πρόβλημα με το συνταξιοδοτικό.
Χρειαζόμαστε λοιπόν αρχηγούς που να έχουν το ψυχικό σθένος και αποφασιστικότητα να πάρουν δύσκολες αποφάσεις. Ο λαός προτίμησε τον Βαραβά αντί του Χριστού γιατί ο Χριστός δεν χάιδεψε αυτιά. Έκανε αυτό που πίστευε για το καλό του ανθρώπου.
Αναζητούνται σήμερα λοιπόν ηγέτες που θα τραβήξουν μπροστά χωρίς να χαϊδεύουν αυτιά, να δίνουν όραμα για το μέλλον και ελπίδα στον λαό. Όπως οι παλιοί χριστιανοί καίγονταν με ευχαρίστηση στην φωτιά γιατί πίστευαν στην αιώνια ζωή, έτσι και σήμερα χρειάζεται μια ιδεολογία, κάτι που ο λαός να πιστέψει με όλη του την ψυχή ώστε να δεχτεί θυσίες για να πετύχουμε το στόχο της αναγέννησης του Έθνους.
Η ιδεολογία χρειάζεται ηγέτες. Ηγέτες αυτού του εκτοπίσματος, δυστυχώς, δεν υπάρχουν στο πολιτικό στερέωμα της χώρας. Για να αναδειχτούν χρειάζεται μια θυσία. Μια θυσία που καλούνται κάποιοι από το πολιτικό σύστημα να αναλάβουν ώστε να αναταράξουν τα νερά και να εμφανιστούν οι αρχηγοί που σήμερα καλύπτονται από το τέλμα του πολιτικού συστήματος.
Ποια, λέτε, να είναι η θυσία; Κάτι ανάλογο που έκανε και ο Χριστός. Να αναλάβουν μόνοι τους κάποιοι πολιτικοί να αυτοκτονήσουν και να δηλώσουν ότι το κάνουν για εξιλέωση για όλους αυτούς που τόσα χρόνια λυμαίνονταν τα κρατικά ταμεία και γλένταγαν σαν να ήταν Πάσχα όλες οι ημέρες του χρόνου.
Καλή Ανάσταση λοιπόν, ας γλεντήσουμε προς ζήλια όλου του υπόλοιπου κόσμου και να σκεφτούμε τι επανάσταση θα κάνουμε.