Κώστας Καλεσάκης Πέρασε κιόλας ένας χρόνος!

Πολύ γρήγορα φαίνεται πως τρέχει ο χρόνος από την αμετάκλητη φυγή και απώλεια ξεχωριστών φίλων, αξιόλογων συνανθρώπων μας, αγαπημένων προσώπων. Τόσο γρήγορα μάλιστα που αρνούμαστε να παραδεχτούμε το μέγεθος του χρονικού χάσματος που μεσολαβεί από το χρόνο της φυσικής τους παρουσίας στο παρόν της απουσίας τους.

Τον Κώστα Καλεσάκη, τον ήξερα ως έναν Γαλατσιώτη με έντονα πολιτικά ενδιαφέροντα να κινείται στο χώρο της Κεντροαριστεράς, χωρίς απόλυτα διακριτό κομματικό στίγμα και πάντοτε παρόντα, αλλά με διακριτική την παρουσία του στο τοπικό γίγνεσθαι. Τον έβλεπα από … απόσταση, μέσα στον ευρύτερο κύκλο του επί δεκαετίες Δημάρχου Β. Παπαδιονυσίου, αλλά χωρίς να ταυτίζεται με τους ενεργούς υποστηρικτές των αντιλήψεων και πρακτικών του. Χωρίς όμως και να συντονίζει – πιθανόν κι εμείς να μην του ανοίγαμε το δρόμο – το βηματισμό του με το δικό μας. Τη Δημοτική Ομάδα δηλαδή με βασική πολιτικοϊδεολογική σύνθεση αριστερή και πέραν του πολιτικού χώρου του ΠΑΣΟΚ. Που με την κριτική, τις θέσεις, τις προτάσεις και γενικότερα τις παρεμβάσεις μας στο Δημοτικό Συμβούλιο και σε κοινωνικό επίπεδο προσπαθούσαμε να αποτρέψουμε πολιτικές εξόφθαλμα αρνητικές για την πολεοδομική, λειτουργική και αισθητική εικόνα της πόλης μας (απώλεια θερινών κινηματογράφων «Αλέξανδρος» και «Ζαΐρα», ματαίωση κατασκευής Αερογέφυρας στο Π. Τέρμα, ΠΑΛΑΙ κλπ, κλπ). Ο Κώστας δεν έλειπε ποτέ και η παρουσία του αποτελούσε κριτήριο της ορθότητας και αναγκαιότητας των πρωτοβουλιών μας. Όσο για την … απόσταση, η εξήγηση θα πρέπει μάλλον να αναζητηθεί στην εποχή της ακραίας κομματικοποίησης με τις συνακόλουθες οριοθετήσεις και περιχαράξεις που δυσκόλευαν την ανοιχτή και απροσχημάτιστη προσέγγιση.
Γεγονός πάντως είναι ότι στην πορεία βεβαιωθήκαμε απόλυτα ο ένας για την ταυτότητα του άλλου, που δεν ήταν παρά μόνον ότι δήλωναν οι πράξεις μας. Γι’ αυτό όταν συνεργάστηκε με το Συνδυασμό του Β. Παπαδιονυσίου, δεν αμέλησε να του υποδείξει αυτοσυγκράτηση και να μην υποκύπτει στον προεκλογικό πειρασμό των απαράδεκτων χαρακτηρισμών και της δαιμονοποίησης μας – εκτός από εμένα περιλάβαινε φυσικά και τον Βασίλη Ζαφειράκη.
Ο Κώστας δεν χαριζόταν σε κανέναν. Οι κρίσεις του πάντοτε σύμφωνες με ό,τι θεωρούσε σωστό και δίκαιο, αιχμηρές, και δεν τις έκρυβε. Όπως και στη δημόσια δραστηριότητά του. Πάντα στήριζε και έπραττε ό,τι του υποδείκνυε η συνείδησή του. Η παντελής απουσία ιδιοτέλειας τον καθιστούσε πειστικό και αληθινό. Ο  Κώστας δεν είχε ανάγκη να καμουφλάρει ιδιοτέλειες του παρελθόντος , ούτε να βάζει ιδιοτελείς υποθήκες για το μέλλον. Υπήρξε οικολόγος από πεποίθηση. Κοινωνικό αγαθό το φυσικό, υγειές περιβάλλον και η προστασία του εσωτερική ανάγκη, υποχρέωση και καθήκον του πολίτη. Εργάτης αφανής  ο Καλεσάκης στην υπηρεσία της Πολιτικής και της Οικολογίας για τον άνθρωπο, τη κοινωνία . Πολιτικό Όν με την πλήρη σημασία της λέξης. Άφησε τα ζωντανά σημάδια του σ’ όλα τα γύρω βουνά του Λεκανοπεδίου Αττικής και του γενέθλιου τόπου του και ζει μέσα από τα εκατοντάδες ή και χιλιάδες δέντρα που τα χέρια του βοήθησαν να πιάσουν ρίζες, να απλώσουν κλαδιά, να ζήσουν για να δίνουν ζωή!
Έπρεπε να βρεθούμε, δυστυχώς για πολύ λίγο, στην χορεία των συνταξιούχων του Γαλατσίου, να ξεδιπλώνουμε, κατά τη διάρκεια της μιας ώρας του πρωινού espresso μας, τις αναμνήσεις μας και να «επισκεπτόμαστε» περασμένα γεγονότα και ξεχωριστές στιγμές του Γαλατσίου. Να εκφράζουμε, μέσα από τις όποιες διαφωνίες μας, την ανησυχία  και την απογοήτευσή μας για την ανικανότητα του πολιτικού Συστήματος να επεξεργαστεί συλλογική συναινετική πρόταση εξόδου από την κρίση, για την απώλεια της  αυτοπεποίθησης του λαού μας, για την αδυναμία των πολιτών να συναντηθούν σε έναν κοινό στόχο, να αναγνωρίσουν το πρόβλημα  και να το αναλάβουν…! «Πως όμως με τον τρόπο που σκεπτόμαστε!» είπε σε μια σχετική συζήτησή μας ο Κώστας με περίσκεψη και σκωπτική διάθεση. «Να σκεφτείς, σε μια συγκέντρωση εργαζομένων της εταιρίας μου, την εποχή που η αντιμνημονιακή αγωνιστικότητα περίσσευε, προτάθηκε στα σοβαρά να μπουκάρουμε και να αδειάσουμε το παρακείμενο Σουπερμάρκετ..! Δεν κρατήθηκα και φώναξα. Και την επομένη ο επιχειρηματίας ιδιοκτήτης θα το ξαναγεμίσει για να ξαναμπουκάρουμε.…!».
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα της συλλογικής αγανάκτησης και παράκρουσης, του ανορθολογισμού και του κινηματικού παραλογισμού, της πολιτικής απογοήτευσης και της κοινωνικής παραίτησης, στον Πρωινό Καφέ μας είδαμε την «πολιτική κίνηση των 48» ως ελπιδοφόρα πολιτική πρωτοβουλία. Ως προσπάθεια σύνθεσης του αναγκαίου πολιτικού προτάγματος που θα μπορούσε να εξασφαλίσει ισχυρή κοινωνική και κοινοβουλευτική πλειοψηφία για να βγούμε από το παρατεταμένο αδιέξοδο. Και η πρωινή παρέα μας το αποφάσισε. Και παρουσιάσαμε τους «48» σε εκδήλωση στο Γαλάτσι. Μόνο που και αυτή η προσπάθεια δεν άργησε να υπονομευθεί και να εκφυλιστεί.
Μέσα από αυτές τις συζητήσεις οδηγηθήκαμε, εκτός των άλλων και στην αναγκαιότητα ορισμένων πρωτοβουλιών. Μια από αυτές, η πρώτη, ήταν να παρουσιάσουμε, σε ανοιχτή εκδήλωση, το ιστορικό και κοινωνικό προφίλ ενός ξεχωριστού πολιτικού της Αριστεράς, με ευρεία κοινωνική αποδοχή και ιδιαίτερα χρωματισμένα, διακριτά σημάδια στην πολιτική ιστορία της χώρας. Ο λόγος για τον Ι. Πασσαλίδη που σήκωσε το βάρος της Αριστεράς σε μια πολύ δύσκολη περίοδο. Με αψεγάδιαστη ιδιωτική και επαγγελματική ζωή, ταυτισμένη με τον πενόμενο και διωκόμενο έλληνα της δεκαετίας του 1950, και μια πολιτική παρουσία στην ηγεσία της ΕΔΑ σεβαστή και στους αντιπάλους.
Κάναμε σχέδια χωρίς να αντιληφθούμε την αλλαγή που συντελούνταν στο Κώστα. Πρώτο σύμπτωμα το ξαφνικό πέσιμό του, χωρίς προφανή λόγο, καθώς βαδίζαμε στη Βεΐκου μετά τον πρωινό καφέ μας. Πρέπει να ήταν Δεκέμβρης του ’14 ή αρχές Γενάρη του ‘15. Μετά από μικρό διάστημα ο Κώστας ερχόταν στον Πρωινό Καφέ σέρνοντας τα πόδια του και άρχισε, όπως μας έλεγε,  να ….ψάχνεται, μέχρι που τον είδα στο αναπηρικό καροτσάκι του να καλπάζει για την αμετάκλητη φυγή του…!
Κι έτσι, χάθηκε πρόωρα μια ήρεμη, χαμηλών τόνων, σταθερή, σίγουρη για τα κοινωνικά και πολιτικά πιστεύω της Φωνή. Χάθηκε ο καθημερινός ανήσυχος φροντιστής του περιαστικού μας πράσινου. Όμως ζει! Και θα ζει στη δασωμένη περιαστική έκταση του Γαλατσίου, των δασών του λεκανοπεδίου και του χωριού του..!
Μουτσούνα, Νάξος, 19/6/2016