ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΟΝΤΟΣ, Ηθοποιός:Τα όνειρα σου δίνουν λόγο να ζεις και σε βοηθάνε να αντέξεις στις δύσκολες στιγμές

Είναι μόλις 26 ετών αλλά το βιογραφικό του περιέχει δουλειές που αρκετοί συνάδελφοί του θα ζήλευαν. Ο Μιχάλης Κοντός συμμετέχει από τα 14 του χρόνια στη θεατρική ομάδα Ομηρίου του Πνευματικού Κέντρου Χίου, κάτι που τον ώθησε στη συνέχεια να φοιτήσει στο θεατρικό εργαστήρι του Δήμου Καλλιθέας όπου διδάχτηκε κίνηση, αυτοσχεδιασμό, ορθοφωνία, υποκριτική και δραματουργία με καθηγητές τους κ.κ. Γ. Γαλάντη, Ε. Καλλία, Χ. Αποστόλου.

Η επαγγελματική του πορεία στο θεατρικό σανίδι μετρά ήδη τρεις δουλειές: «Ποιος σκότωσε τον William;», Θέατρο του ‘Ηλιου (Οκτώβριος 2010 – Ιανουάριος 2011), «Βαρ…ώνος Μάστερχαουζεν», Καμπαρέ Βολταίρ (Φεβρουάριος 2012 – Απρίλιος 2012) και «Ο Πειρασμός» στο θέατρο Ελυζέ  που ξεκίνησε το Μάρτιο και θα συνεχιστεί μέχρι και τον Απρίλιο, από την Θεατρική ομάδα Πενίας Τέχνης.
Ωστόσο επειδή το… «μικρόβιο», όπως λέει ο ίδιος, δεν τον αφήνει να ησυχάσει, ερασιτεχνικά έχει παίξει σε πολύ περισσότερες δουλειές, όπως το «Αυγουστιάτικο Φεγγάρι» του Τζον Πάτρικ, «Το Νησί της Αφροδίτης» του Αλέξη Πάρνη, «Η Στρίγγλα που έγινε αρνάκι» του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, «Ιφιγένεια εν Ταύροις», «Ο Επιθεωρητής» του Γκογκόλ κ.α.
Αντιμετωπίζει τη ζωή και την πορεία του σ’ αυτή με χιούμορ, εφόδιο αναμφίβολα απαραίτητο για ένα πνεύμα που «δεν το βάζει εύκολα κάτω». Και μέσα σ’ όλα αυτά, φοιτά στο τμήμα Χημικών Μηχανικών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου.
«ΠΑΛΜΟΣ»: Κύριε Κοντέ, από 14 ετών είστε σε θεατρική ομάδα στη Χίο. Είχατε από τότε προδιαγράψει την καλλιτεχνική σας πορεία;
ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΟΝΤΟΣ: Από πολύ μικρό με είχε κερδίσει το θέατρο και είχα κολλήσει το «μικρόβιο». Έτσι, σαν παιδί και εγώ, έκανα πολλά όνειρα. Σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να πω ότι ήξερα πώς θα έρθουν τα πράγματα ή ότι υπολόγιζα τα βήματά μου. Το μόνο που ήξερα και εξακολουθώ να ξέρω είναι ότι το θέατρο θα αποτελεί πάντα ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου.
«Π»: Στον κινηματογράφο έχετε δράσει;
Μ.Κ.: Όχι, δυστυχώς. Έχω μια πολύ μικρή εμπειρία μόνο, μέσω ενός σχολικού προγράμματος που συμμετείχα όταν ήμουν μαθητής. Δεν μπορώ να πω ότι απέκτησα γνώσεις, αλλά πήρα μια μικρή γεύση.
«Π»: Παρά το μικρό της ηλικίας σας, έχετε πλούσια θεατρι΄κη δράση. Τί άτομο είστε;
Μ.Κ.: Έλα μου ντε! Και γω αυτό θέλω να μάθω! Όσο προσπαθώ να με καταλάβω περισσότερο και όσο παίρνει ο χρόνος τόσο πιο πολύ με μπερδεύω. Αλλά πού θα μου πάω… Θα με μάθω…
«Π»: Ανήκετε στην Ομάδα Πενία Τέχνης. Πείτε μας δυο λόγια γι’αυτήν.
Μ.Κ.: Η θεατρική ομάδα Πενίας Τέχνες ιδρύθηκε προ τριετίας από τον Βασίλη Σαμαριτάκη (σκηνοθέτης), τη Μαρία Λάζαρη και τον Ξενοφώντα Χατζή. Χάρη στους προαναφερθέντες, χρόνο με τον χρόνο η ομάδα απέκτησε περισσότερες εμπειρίες, περισσότερα μέλη στο θίασο, μεγαλύτερο κοινό και έθεσε υψηλότερους στόχους. Ήδη φέτος κάνει το τολμηρότερο επιχείρημα της με το έργο του Γρ. Ξενόπουλου «Ο Πειρασμός» στο θέατρο Ελυζέ. Και το αξιοσημείωτο είναι ότι έχει φτάσει μέχρι με μηδαμινούς οικονομικούς πόρους! Ζωντανή απόδειξη ότι τα χρήματα δεν είναι το παν, αλλά η όρεξη και το μεράκι. Ελπίζω να συνεχίσει να εξελίσσεται με τους ίδιους ρυθμούς!
«Π»: Από τις 8 Μαρτίου συμμετέχετε στην παράσταση αυτή, στο θέατρο Ελυζέ. Σε ποιό ρόλο και πώς αντιλαμβάνεστε τον πειρασμό, την απιστία;
Μ.Κ.: Ο ρόλος που υποδύομαι  είναι ο Κοσμάς. Είναι ένας ναύτης τον οποίο χρησιμοποιεί στο σπίτι του ένας αξιωματικός του Ναυτικού ως υπηρέτη. Στο σπίτι δηλαδή που μπαίνει ο πειρασμός. Και όπως είναι φυσικό είναι πειρασμός και για εκείνον…
Η απιστία, όπως και κάθε πειρασμός γενικότερα, πηγάζει από την δίψα του κάθε ανθρώπου να γευτεί κάτι «απαγορευμένο». Άλλοτε μπορεί να είναι απλά μια παρόρμηση, μια ανάγκη επιφανειακή που καλύπτεται γρήγορα, άλλοτε όμως έχει βαθύτερες ρίζες και υποδεικνύει ύπαρξη «κενού» μέσα σε μια σχέση. Όπως και να έχει το θέμα, αν απιστήσεις, τον εαυτό σου κοροϊδεύεις ουσιαστικά. Εκτός αν ο λόγος της απιστίας είναι η Liv Tyler!
«Π»: Ήρθατε από τη Χίο στην Αθήνα. Πώς ήταν η προσαρμογή σας; Σκέφτεστε την επιστροφή στο νησί;
Μ.Κ.: Προσαρμόστηκα αρκετά εύκολα μπορώ να πω. Η Αθήνα είναι μια πόλη που καλύπτει αρκετές από τις ανάγκες μου. Βεβαία έχει 429.827 αρνητικά αλλά προς το παρόν είμαι ευχαριστημένος. Στη Χίο μεγάλωσα και την επισκέπτομαι 2-3 φορές τον χρόνο, όμως αυτήν την χρονική στιγμή δεν σκέπτομαι να γυρίσω. Αργότερα, ποιός ξέρει…;
«Π»: Ποιούς διάσημους ηθοποιούς θαυμάζετε;
Μ.Κ.: Τον Ταμτάκο!
«Π»: Βιάζεστε ή μετράτε τα βήματά σας;
Μ.Κ.: Συνήθως προσπαθώ να μην βιάζομαι και να μην λειτουργώ τελείως αυθόρμητα. Σκύβω το κεφάλι και αναλύω καταστάσεις και γεγονότα. Όταν όμως το σηκώσω, βρίσκομαι αρκετά βήματα μπροστά. Τώρα αν είναι προς τη σωστή κατεύθυνση, δεν ξέρω.
«Π»: Ποιό θεατρικό έργο είναι πρόσκληση για εσάς;
Μ.Κ.: Δεν μπορώ να πω ότι έχω κάποιο συγκεκριμένο. Πάντως αυτά που με εξιτάρουν περισσότερο είναι εκείνα τα οποιία με βάζουν σε μια νέα ατμόσφαιρα προκαλώντας μου μια καινούρια αίσθηση και ξεφεύγουν από ρεαλιστικές καταστάσεις. Π.χ. έργα που εκτυλίσσονται σε μια φανταστική ή άλλη εποχή, με διαφορετικούς τρόπους συμπεριφοράς ή αυτά που απαιτούν περισσότερο σωματική έκφραση παρά λεκτική. Αυτά δηλαδή που σε κάνουν να ξεφεύγεις από την πραγματικότητα στην όποια ζεις και να σε ταξιδεύουν.
«Π»: Είναι σουρεαλισμός να ζεις σήμερα αναζητώντας τα όνειρά σου;
Μ.Κ.: Σουρεαλισμός είναι να μην αναζητάς τα όνειρά σου. Ειδικά αυτή την εποχή. Αυτά σου δίνουν λόγο για να ζεις και σε βοηθάνε να αντέξεις στις δύσκολες στιγμές. Όσο παράλογα και αν είναι, όσο δύσκολο και αν είναι να επιτευχθούν, δεν πρέπει να σταματάμε να πιστεύουμε σε αυτά. Μπορεί στην πορεία να τα αλλάξουμε λίγο και να τα προσαρμόσουμε στις εκάστοτε συνθήκες. Αλλά αν τα σταματήσουμε, ποιο το νόημα να ζούμε; Ας είναι και άπιαστα. «Όσο ζω ελπίζω» που είπε και ο Ταμτάκος.
«Π»: Γελά ο θεατής ή έχει δυσκολέψει ο ρόλος του κωμικού;
Μ.Κ.: Το να προκαλέσεις το γέλιο είναι πολύ δύσκολο. Πάντα ήταν. Η ουσία δεν είναι να το εκμαιεύσεις παίρνοντας μία περίεργη έκφραση και λέγοντας δυο ασυναρτησίες, αλλά να καταφέρεις να βγει αβίαστα από τον θεατή. Σήμερα βέβαια, λόγω του πόσο περίπλοκη είναι η ζωή και κυρίως λόγω των συνθηκών στις οποίες ζούμε, το εγχείρημα αυτό είναι ακόμα πιο δύσκολο.
«Π»: Ξεκαθαρίζει το τοπίο καθώς λέγεται, σε περιόδους κρίσης;
Μ.Κ.: Το τοπίο καθαρότατο είναι. Απλά κάποιοι θέλουν να νομίζουμε ότι δεν είναι και το «βρωμίζουν» με τις παρουσίες τους. Δημιουργούν προβλήματα από το πουθενά για να χαρούν το παιχνίδι τους και ταλαιπωρούν τους «κοινούς θνητούς» για να επιτύχουν τον σκοπό τους. Κάποια στιγμή, αν και δεν νομίζω άμεσα, θα ξεκαθαρίσει λίγο το τοπίο αλλά πάλι θα βάλουν το χεράκι τους.
«Π»: Πώς προετοιμάζεστε και πώς περνάτε από τον ένα ρόλο στον άλλο;
Μ.Κ.: Κάθε ρόλος είναι διαφορετικός. Το σενάριο και η σκηνοθεσία σου δίνει μια γραμμή για το πώς θα τον ερμηνεύσεις. Από κει και έπειτα η δυσκολία έγκειται στο να τον κάνεις κομμάτι σου. Με βάση τα βιώματα και με την φαντασία σου, να τον «δεις». Να  μιλάς, να στέκεσαι,  να κινείσαι και να σκέπτεσαι όπως αυτός. Όταν το ταξίδι αυτό τελειώσει και θα χρειαστεί να ερμηνεύσεις έναν άλλον ρόλο, πρέπει να ξανακάνεις αυτή την διαδικασία από την αρχή. Σίγουρα μπορεί κάποιος να έχει αρκετά κοινά σημεία με έναν προηγούμενο αλλά όπως όλοι οι άνθρωποι, κανένας δεν είναι ίδιος. Με τον καιρό και τις εμπειρίες που αποκτάς, μαθαίνεις κάποιες τεχνικές για υποδυθείς κάποιον ρόλο, όμως είναι πολύ σημαντικό και εξίσου δύσκολο το να μην επαναλαμβάνεσαι.
«Π»: Σε ποιόν θέλετε να πείτε ευχαριστώ;
Μ.Κ.: Το ότι αυτή τη στιγμή μπορώ και γεύομαι τη μαγεία που λέγεται θέατρο, το οφείλω σε κάποιους ανθρώπους και τους ευχαριστώ θερμά για τη βοήθεια τους. Την οικογένεια και τους φίλους μου που πάντα με στήριζαν και συνεχίζουν να με στηρίζουν. Τον Βασίλη Σαμαριτάκη και τη θεατρική ομάδα «Πενίας Τέχνες», στην οποία βρίσκομαι τα δυο τελευταία χρόνια και περνώ όμορφες στιγμές. Και πάνω από όλα – τον άνθρωπο που είναι ο λόγος για τον οποίο ασχολούμαι με το θέατρο και ξέρω αυτά τα λίγα πράγματα γύρω του – τον κ. Γιώργο Γαλάντη, εξαιρετικό ηθοποιό και σκηνοθέτη, ο οποίος είναι καλλιτεχνικός διευθυντής του θεατρικού εργαστηρίου του δήμου Καλλιθέας. Μπορεί να έχει πενιχρά μέσα, αλλά με υπέρμετρη φαντασία και ζήλο υπηρετεί επάξια την τέχνη! Α, και τον Ταμτάκο.