Δημήτρης Κατσικογιάννης ο Γαλατσιώτης ζωγράφος Αγωνιστής

Από τις 24 Μαρτίου μέχρι 8 Μαΐου 2016 οργανώθηκε, στη Δημοτική Πινακοθήκη της Λάρισας, έκθεση έργων του Γαλατσιώτη ζωγράφου και Γλύπτη Δημήτρη Κατσικογιάννη. Το γεγονός αυτό λειτούργησε ως αφορμή για την παρούσα σύντομη  παρουσίαση του, στους σημερινούς Γαλατσιώτες, αυτού του αξιόλογου καλλιτέχνη συνδημότη μας.

Ο Δημήτρης Κατσικογιάννης, γεννημένος το 1915 στη Καρυά του Ολύμπου, μετά τις σπουδές του και την πολυτάραχη πορεία του ως στρατευμένος κομμουνιστής καλλιτέχνης, ολοκληρωτικά δοσμένος στους πατριωτικούς και κοινωνικούς αγώνες του λαού μας αλλά και όλων των καταπιεσμένων λαών του κόσμου, έζησε τις τελευταίες δεκαετίες της ζωής του στο Γαλάτσι και για μικρό χρονικό διάστημα πριν πεθάνει, το 1991, στη Κηφισιά.
Προικισμένος με σπάνια ευαισθησία και μοναδικό καλλιτεχνικό ταλέντο, σπούδασε στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, η οποία το 1939 του έδωσε υποτροφία για το Παρίσι. Ο Πατριώτης Κατσικογιάννης όμως δεν την αξιοποίησε. Προείχε ο Αγώνας για την προστασία της χώρας από τη φασιστική και τη ναζιστική επίθεση. Αγώνας που συνεχίστηκε με την αντιστασιακή εποποιία για την αποτίναξη του κατοχικού ζυγού και της επιβίωσης του λαού από την πείνα και την αγριότητα των κατοχικών στρατευμάτων και των ντόπιων συνεργατών τους. Η συμβολή του στον αγώνα αυτό, στον οποίο εντάχθηκε από την πρώτη στιγμή και τον υπηρέτησε με το όπλο και το ταλέντο του, ανταμείφθηκε από το μετεμφυλιακό καθεστώς  το 1952 με μια ισόβια καταδίκη. Πέρασε 13 χρόνια βασανιστικής απομόνωσης σε διάφορες φυλακές της χώρας.
Όμως ο καλλιτεχνικός οίστρος, που τον διακατείχε την περίοδο αυτή δημιούργησε, κάτω από απερίγραπτες συνθήκες και με στοιχειώδη υλικά που προμηθεύονταν λαθραία, ένα ανεκτίμητο σε ποσότητα και ποιότητα έργο. Μέρος του έργου αυτού καταστρεφόταν (καιγόταν) κατά τις αποτυχημένες προσπάθειες λαθραίας εξαγωγής του από τις φυλακές.
Ο Δ. Κατσικογιάννης μετά την αποφυλάκισή του, παντρεμένος με την ωραία και υπερδραστήρια αντάρτισσα – μπουρλοτιέρισσα Ελένη (Λέγκω) Ζιώγα, η οποία συνέβαλε αποφασιστικά στη καλλιτεχνική του δημιουργία, εγκαταστάθηκε στο Γαλάτσι.
Με το έργο του ο Δ. Κατσικογιάννης υπήρξε παγκόσμια γνωστός, ιδιαίτερα στους καταδυναστευόμενους λαούς της Αφρικής, της Ασίας και της Λατινικής Αμερικής. Οι δημιουργίες του, οργισμένη κραυγή ενάντια στους δυνάστες των υπό αποικιακή κατοχή λαών, παρουσιάστηκαν σε πολλές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό και φυσικά και στο Γαλάτσι.
Από τις 6 έως τις 22 Μαρτίου 1982 μια ομάδα φίλων και συντρόφων του Κατσικογιάννη αποφασίσαμε να παρουσιάσουμε το έργο του και στη πόλη μας. Σε συνεργασία με το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου μας οργανώθηκε, στην αίθουσά του – στεγαζόταν στη γωνία Λυσίου και Ιπποκράτους – μεγάλη έκθεση έργων του. Η έκθεση αυτή αποτέλεσε καλλιτεχνικό γεγονός, όχι μόνο για το Γαλάτσι, αλλά για ολόκληρο το συγκρότημα της πρωτεύουσας. Στα εγκαίνια και μέχρι τις 22 Μαρτίου υπήρξε πρωτοφανής συρροή απλών ανθρώπων αλλά και επωνύμων του καλλιτεχνικού και πνευματικού κόσμου. Προκάλεσε δε το ενδιαφέρον των αθηναϊκών έντυπων και ραδιοτηλεοπτικών μέσων ενημέρωσης καθώς και πολλών ξένων, όπως της Μόσχας, στα οποία έδωσαν συνεντεύξεις ο καλλιτέχνης και ο δήμαρχος Β. Παπαδινυσίου.
Είχα την τύχη να γνωρίσω τον Δ. Κατσικογιάννη μέσα από μια απλή και γι’ αυτό αληθινή φιλική σχέση και να γίνω κοινωνός των καλλιτεχνικών οραματισμών του. Μου περιέγραφε, θυμάμαι, το  όνειρό του να αποτυπώσει σε μια μνημειακή τοιχογραφία, στο χώρο της εισόδου ενός μεγαλοπρεπούς Δημόσιου Οικοδομήματος, την Ανάταση δίκην Αναστάσεως των λαών από τη καταδυνάστευση των ισχυρών και της ανάγκης. Δεν γνωρίζω αν μπόρεσε ή αν πρόλαβε. Τα τελευταία χρόνια η υγεία του υπήρξε ιδιαίτερα προβληματική.
Το έργο του ο Κατσικογιάννης το κληροδότησε στο Λαό των Τρικάλων και, σύμφωνα με την επιθυμία του, στεγάζεται στο «Μουσείο Δημήτρη και Λέγκως Κατσικογιάννη» του ομωνύμου Δήμου. Ο Δήμος μας, που υπήρξε η κατοικία της ειρηνικής  και μεγάλου μέρους της καλλιτεχνικής του ζωής και φυσικά οι σημερινοί Γαλατσιώτες οφείλουμε, κατά τη γνώμη μου, να τιμήσουμε τη μνήμη του με μια έκθεση έργων του στον εκθεσιακό χώρο «Καμίνι». Για να τιμήσουμε το συνδημότη μας καλλιτέχνη και να γνωρίσουν οι νεότεροι το έργο του είχαμε κάνει μια πρώτη σκέψη με τη ζωγράφο κυρία Βαρλάμου το 2006. Καιρός νομίζω να το ξαναδούμε.