Το μεγάλο στοίχημα της Αριστεράς

Τριάντα εννέα χρόνια από την εισβολή του Αττίλα, οι Κύπριοι βρίσκονται αντιμέτωποι με τις ορδές του «γερμανικού Αττίλα», που ωθούν τη Μεγαλόνησο στα χνάρια της Ελλάδας, στην ταπείνωση και την εξαθλίωση.

Ο Αναστασιάδης, όπως έχει αποκαλυφθεί, είναι ο μοιραίος άνθρωπος. Μέσα σε δεκαπέντε μέρες πέτυχε να φέρει εις πέρας την εφιαλτική αποστολή του (το μόνο που απομένει είναι η παράδοση της κατεχόμενης Κύπρου στους Τούρκους μέσω της αποδοχής κάποιας εκδοχής του σχεδίου Ανάν).
Τραγικές φιγούρες οι εντολοδόχοι «συνάδελφοί» του, της μνημονιακής συγκυβέρνησης των Αθηνών, οι οποίοι αφού υπονόμευσαν τις Κυπριακές τράπεζες με το PSI, στη συνέχεια κρυπτόμενοι πίσω από τους δανειστές, συνέδραμαν στην εκδήλωση της εκδικητικής μανίας τους και τελικά στην οδυνηρή συμφωνία του Eurogroup.
Οι αποθρασυμένοι, από την κοινωνική παθητικότητα, εγχώριοι «Μερκελιστές» νοιώθουν απέραντη ανακούφιση από τον «συνετισμό» της Κύπρου και επιχαίρουν για τη δικαίωση της υποταγής τους στις εντολές του Βερολίνου και της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών.
Η κατάσταση πλέον είναι τραγική. Η κρίση μέρα με τη μέρα θα βαθαίνει περισσότερο. Μετά την Ελλάδα και η Κύπρος βρίσκεται στο σπιράλ του ολέθρου!
Ώρα περισυλλογής για όλους. Ώρα επαναπροσδιορισμού στόχων και αξιών. Ώρα να φέρουμε στο προσκήνιο την πολιτική της ευθύνης, της ελπίδας και προοπτικής.
Πολιτική εν καιρώ κατοχής δεν είναι τα γραπτά ευφυολογήματα, ούτε οι ασκήσεις νεοκομμουνιστικού λόγου. Οι υψηλοί τόνοι δεν αποκρύπτουν το μεγάλο έλλειμμα: Την απουσία σχεδίου για έξοδο από την κρίση. Η μικροπολιτική και οι λεκτικές αντιπαραθέσεις είναι καλές για τα τηλεοπτικά παράθυρα, αλλά δεν πείθουν, δεν δίνουν διέξοδο. Και ο λαός για να οργιστεί, να αγανακτήσει και να αντιδράσει χρειάζεται ισχυρές δόσεις αυτοπεποίθησης και ελπίδας.
Αναφέρομαι στον ΣΥΡΙΖΑ, επειδή ως κόμμα έχει Αριστερό προσανατολισμό, αλλά και γιατί ως αξιωματική αντιπολίτευση είναι η εν δυνάμει αυριανή κυβέρνηση.
Αβίαστα προβάλλει το ερώτημα: Έχει τη δύναμη ο ΣΥΡΙΖΑ να διαβεί τον Ρουβίκωνα; Διαθέτει ο ΣΥΡΙΖΑ τη βούληση και την ικανότητα να μιλήσει ανεπιτήδευτα, με ειλικρίνεια, με πατριωτική ευθύνη και όρους εθνικής αξιοπρέπειας στην πονεμένη καρδιά της ρημαγμένης κοινωνίας;
Αν ναι, σήμερα κιόλας οφείλει να αναλάβει πρωτοβουλία για την ίδρυση ενός παλλαϊκού μετώπου.  Είναι ώρα να αντηχήσουν και πάλι τα λόγια του Δ. Γληνού:
«Ο κάθε Έλληνας και η κάθε Ελληνίδα, όπου κι αν βρίσκεται και να εργάζεται, γίνεται ένας συντελεστής του αγώνα, ένας συντελεστής της νίκης. Ενωμένοι όλοι μαζί δε θα λυγίσουμε, δε θα υποδουλωθούμε, θα σώσουμε και τη ζωή μας ολόκληρη και τον εαυτό μας, θα ξαναποκτήσουμε τη λευτεριά μας, θα την κατοχυρώσουμε απέναντι σε κάθε επιβουλή, απ’ όπου κι αν προέρχεται, θα νικήσουμε και θα ανοίξουμε το δρόμο για μια καινούρια Ελλάδα λεύτερη, πολιτισμένη και ευτυχισμένη.»
Μόνο με τη δημιουργία ενός μεγάλου κοινωνικοπολιτικού μετώπου για τη διάσωση και την αναγέννηση της χώρας μπορούμε να ξεφύγουμε από τον καταθλιπτικό μονόδρομο της καταστροφής, της λεηλασίας και της υπερχρέωσης.
Ένα τέτοιο μέτωπο δεν είναι υπόθεση ορισμένων οργανώσεων ή κομμάτων, αλλά αφορά το σύνολο του λαού πέρα και πάνω από κομματικές τοποθετήσεις και εξαρτήσεις. Ένας ενωμένος, αποφασισμένος λαός δεν έχει να φοβηθεί τίποτα και κανέναν.
Η σύμπηξη μιας πλατειάς συμμαχίας δημοκρατικών – πατριωτικών δυνάμεων, σε συνδυασμό με τον σχεδιασμό και την τεκμηρίωση της εναλλακτικής ριζοσπαστικής πρότασης για την ανατροπή της πολιτικής του Μνημονίου και τη δημοκρατική ανασυγκρότηση και ανάπτυξη της χώρας, αποτελούν το μεγάλο στοίχημα της Αριστεράς! Όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και την υπόλοιπη Ευρώπη!