Λόγια που φουσκώνουν κάποτε θα σκάσουν!

Τρία τα θέματά μου. Το μετρό του Χαϊδαρίου που ακούω πως από μήνα σε μήνα θα εγκαινιαστεί εδώ και τέσσερα χρόνια, το σύστημα εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση (κοινώς πανελλαδικές εξετάσεις) που θα μεταβαλλόταν ριζικά από τότε που ήμουν ακόμη στο Γυμνάσιο και κάθε χρόνο με μεγάλη πρωτοτυπία μαθαίνουμε πως η περίφημη χρονιά της αλλαγής αναβλήθηκε λίγο ακόμα, και φυσικά ο αττικός υδάτινος καταποντισμός της περασμένης Παρασκευής.

Προτεραιότητά μου γενικώς είναι να ενισχύω τη σημασία που μοιάζει από την πλευρά της ελλειμματική, αξιών και εννοιών οι οποίες με τρόπους θεμιτούς ή αθέμιτους, με συμπεριφορές συνειδητές ή μη, παραμένουν στα παρασκήνια της σύγχρονης ελληνικής καθημερινότητας. Πράγματι, η ανθρώπινη προσωπικότητα αναλαμβάνει σε κάθε τόπο, σε κάθε εποχή και με κάθε συνθήκες, να διαμορφώσει την ιδέα που τελικά θα καθορίσει την ιστορικά δεδομένη κοινωνία. Η ανθρώπινη προσωπικότητα, εξαρτημένη τόσο από το σύνολο των ανθρώπων, (τη λεγόμενη μάζα, χωρίς την αναγκαστική αρνητική χροιά που την ακολουθεί), όσο και από κάθε έναν μεμονωμένο άνθρωπο, καλείται ιδιαίτερα σε περιόδους εξαίρεσης, μεγάλης άνθισης δηλαδή, ή ύφεσης, να προβάλλει σε πλήρη οθόνη την αισιοδοξία μας, ή το αντίθετό της. Προσπαθώ συνήθως να εστιάζω στους παράγοντες εκείνους που εγώ, εμείς, μπορούμε να επηρεάζουμε, θεωρώντας πως ίσως η αποφυγή της μεμψιμοιρίας ξεκινά κάπως έτσι. Αυτή η εβδομάδα ωστόσο – για κάποιον αφηρημένο λόγο που ακόμα δεν έχω αποκωδικοποιήσε ι- μου θύμισε αρκετά αυταρχικά πως παρόλο που εγώ σας λέω να χαμογελάμε, να χαρίζουμε σπουδαιότητα σε μικρές στιγμές, να μη χάνουμε την εσωτερική μας δύναμη και να αγωνιζόμαστε αδιάκοπα για ένα σκοπό που λίγο – αν πολύ, ακόμα καλύτερα – πιστεύουμε, φαίνεται πως τελικά δεν αποτελούμε επαρκές χαρακτηριστικό για το ολοκληρωτικό χτίσιμο της ζωής μας.
Την πρώτη φορά που άκουσα πως θα ανοίξει σταθμός του μετρό σχετικά κοντά στο σπίτι μου, (με το «σχετικά» σε bold, κεφαλαία και αν γίνεται τονισμένο σε κάθε γράμμα), σημείωσα στο μυαλό μου την αντίστοιχη ημερομηνία και περίμενα. Προφανώς η ημερομηνία πέρασε και συγχρόνως ξεπεράστηκε, αφήνοντάς με να αναρωτιέμαι πώς γίνεται να είναι τόσο παραπλανητική μια επίσημη και κατά τ’ άλλα σοβαρή ανακοίνωση. Τη δεύτερη φορά πίστεψα ξανά, την τρίτη ήλπιζα. Την τέταρτη φορά σταμάτησα να ελπίζω, από την πέμπτη και μετά σταμάτησα να ακούω οποιαδήποτε είδηση αναφερόταν σε «μετρό» και σε «Χαϊδάρι». Ακολουθώντας αυτήν ακριβώς τη διαδοχή σκέψεων και συναισθημάτων, πείστηκα πως ο συγκεκριμένος σταθμός απλά δε θα ανοίξει ποτέ, όπως ακριβώς και το σύστημα εισαγωγής στα Πανεπιστήμια δε θα αναθεωρηθεί ποτέ. Εντάξει, το ποτέ είναι αλήθεια αδιάλλακτη λέξη που μάλλον δεν ταιριάζει στην προκείμενη περίπτωση, όμως το να ακούω ξανά, μετά από πολύ καιρό, τις λέξεις Χαϊδάρι και μετρό στην ίδια πρόταση με αναστατώνει τόσο, ώστε σας ζητώ να με συγχωρήσετε που δεν παραχωρώ τη σημασία που απαιτείται σε κάθε λεκτική επιλογή μου. Ομοίως και με τις Πανελλήνιες.
Περνώντας στη βίαιη νεροποντή και με αυτή στο τρίτο στοιχείο του κειμένου μου, παραδέχομαι πως ο συσχετισμός της με τα άλλα δύο «προβλήματα» δεν έπεται από κάποια άμεση ομοιότητά τους.
Ωστόσο, μια λίγο πιο έμμεση, πιθανόν και λίγο πιο κακόβουλη ερμηνεία, εμφανίζει στη σύγκλιση όλων των ανεξάρτητων αναφορών μου την έννοια του κράτους, ακολουθούμενη από πολλούς ετοιμοθάνατους συγγενείς της, όπως η εμπιστοσύνη, η ειλικρίνεια, η αξιοπρέπεια, η αλήθεια, η ψυχολογική ασφάλεια. Βαλθήκαμε λοιπόν να παίζουμε ασταμάτητα το παιχνίδι του ψεύτη βοσκού και των λύκων, ξεχνώντας πως τα πρόβατα που φαγώνονται στο τέλος της ιστορίας για χάρη της διδαχής, έχουν αρκετή επίδραση πάνω μας, ώστε να μας παρασύρουν στο γκρεμό τους ομαδικά. Είναι σπουδαίο να προσπαθείς να παραμείνεις όρθιος μέσα στο βομβαρδισμό και μάλλον το πιο θεμελιώδες από οτιδήποτε μπορείς να κάνεις. Όταν όμως οι μόνιμες βόμβες που σου επιτίθενται αποτελούνται από καθαρά λόγια, λόγια και λόγια και λόγια, χωρίς σημασία, τότε κάθε άμυνα δική σου μοιάζει ανίσχυρη και ήδη, ανεπιτυχώς δοκιμασμένη. Αυτό συμβαίνει, επειδή η απαξίωση του λόγου και των λόγων, που ξεκινάει από την πολιτική σκηνή, μας οδηγεί πλέον σε ένα πεπερασμένο αδιέξοδο με φαινομενικά αδύνατη λύση. Μιλώντας, νιώθουμε πως πλησιάζουμε σε έναν πλασματικό, ρεαλιστικά αστήρικτο δρόμο, φτιαγμένο αποκλειστικά από άχρηστες αερολογίες. Σωπαίνοντας, ψάχνουμε πράξεις, δράσεις άφωνες, και παράδοξους τρόπους να ακουστούν.
Θα ήθελα απλά να ξυπνήσω αύριο και να ξέρω πως ό,τι ο καθένας δηλώνει, το εννοεί, το επιδιώκει. Γιατί είναι κρίμα να μας αναγκάζουν να μην πιστεύουμε στα λόγια. Είναι κρίμα και εμείς να συνηθίζουμε να τα προσπερνάμε.
Αν πρέπει οπωσδήποτε να βρω μια πρωτότυπη κατακλείδα, ας ανοίξει επιτέλους αυτό το μετρό στο Χαϊδάρι!